Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ και του Δρεπάνου

...Τι του ‘ρθε Κυριακή 18 Ιουλίου περί το εσπέρας με λίαν ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα –καλοκαιριάτικες οι μπόρες κι άγριες με τις επί γης πτώσεις κεραυνών και ενουράνιων μπουμπουνηγμάτων, να πάρει τον παλιό δρόμο, από Δρέπανο προς Θεσσαλονίκη! Με την Εγνατία πόσο άσπλαχνα λησμονήθηκε αυτή η διαδρομή με την οποία πραγματοποιήσαμε την πρώτη έξοδο από τα χωρικά χώματα της πόλης και του χωριού, προς τον άλλο πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Το πρωί στην πόλη, σ’ ένα στύλο με φανάρι δρόμου, μια μικρή αφίσα, δύο παλάμες έκταση, έλεγε πως το βράδυ στον ιερό ναό του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ (υπήρχε τέτοιος λοιπόν στην περιοχή μας;) θα διεξαχθεί εσπερινός, ότι την επαύριο ξημέρωνε η γιορτή αυτού του Ρώσου αγίου.
Λίγο πριν βγεις από το Δρέπανο δεξιά παίρνεις μία οδό στο λοχία Π. Αποστολίδη του αλβανικού πολέμου ήρωα, αφιερωμένη, παρισινών προδιαγραφών (τηρουμένων των μεγάλων αναλογιών πάντα) και φεύγεις προς τα πάνω στους λόφους· φλαμουριές και άλλα δέντρα μικρά μετά μεγάλων ένθεν κι ένθεν του δρόμου, ο οποίος κράτησε επ’ αρκετό τη σκέψη μου με την αισθητική και την όποια του αναφορά σε ταξίδια, αναγνώσεις, προσδοκίες, ποίηση τελικά.
Στην βόρεια πλάτη της εκκλησίας σαν δύο αφίσες απ’ αυτές που κρεμά ο επερχόμενος μεγάλος Δήμος των ασήμαντων ανθρώπων, στο Δημαρχείο του και τελαλούν τις εκδηλώσεις διαφόρων-συνήθως γελοίων- καλλιτεχνικών όντων, δύο εντοιχισμένες ωραίες εικόνες του αγίου Γεωργίου και του οσίου Σεραφείμ. Ο ναός από παλιά ευλαβούνταν στη μνήμη του πρώτου μεγάλου αγίου και στη συνέχεια, κοντά στα δύο χρόνια τώρα, ετοιμάζονται να προσθέσουν παρεκκλήσι, αφιερωμένο στον νεοφανέντα Ρώσο άγιο. Αυτός γεννήθηκε το 1759 στο Κούρκ της Ρωσίας, βαπτίστηκε Προχόρ και στα 17 του μπήκε στο μοναστήρι του Σάρωφ. Εκεί «διψώντας» να πλησιάσει περισσότερο το Θεό, ως μοναχός Σεραφείμ πια, τον παρακάλεσε να τον αξιώσει ν’ αποσυρθεί (τον είχαν φθονήσει κι οι συν-μονάζοντές του δια το ατσαλάκωτον της πίστης του) σε κάποια ερημική περιοχή. Ετσι για 16 χρόνια βρέθηκε βαθιά μέσα στο δάσος σε μια καλύβα με μόνους σύντροφους και φίλους (αυτός ο μετέπειτα «Φίλος του Θεού») τα δέντρα και τα ζώα του δάσους, για να αφοσιωθεί στη μελέτη, στη σιωπή, στην άσκηση και στην έντονη προσευχή, αγωνιζόμενος μέρα τη μέρα ν’ ανεβεί την κλίμακα που οδηγεί στα ουράνια. Τότε έκανε και τη γνωστή άσκηση «Χίλιες νύχτες προσευχής» (οι «Χίλιες και μια νύχτες» αφήγησης είχαν προηγηθεί). Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα (αυτή κι αν ήταν «πέτρα της υπομονής») ξαγρυπνούσε προσευχόμενος επί χίλιες νύχτες! Στο δάσος κάποτε του ρίχτηκαν ληστές να του πάρουν το θησαυρό που ...έκρυβε (αυτός τον μόνο θησαυρό που είχε ήταν της ψυχής του). Τον χτύπησαν τόσο πολύ που μόλις επιβίωσε. Σύρθηκε ως το μοναστήρι όπου και σώθηκε κι έκτοτε περπατούσε «συγκύπτων». Θυμήθηκα τα παρόμοια πάθη του ιερομόναχου Ιλαρίωνα στη Λαριού από τη συμμορία του μέγα Μπάμπη (πάει κι αυτού η δόξα, πρόωρα έγινε τροφή σκωλήκων, όπως και κάθε άλλη εγκόσμια φυσιολογική ή αφύσικη που τότε εγγίζει στη λόξα) τον έδειραν έως θανάτου να τους αποκαλύψει κι αυτός, που έκρυβε τις λίρες του, ο πολυτάλας μοναχός. Εξελίχτηκε σε μέγα «στάρετς» στο μοναστήρι του Σάρωφ μέχρι το τέλος του βίου που επισυνέβη το 1833. Κηρύχτηκε άγιος το 1903.
Είχα διαβάσει μια βιογραφία του γραμμένη από τον Π. Β. Πάσχο κι από κει τον πρωτογνώρισα κάπως και αγάπησα, ας πούμε.
Τις προάλλες μου ζήτησαν ένα κείμενο λίγων λέξεων (οι 300 για την αδολεσχία μας είναι ελάχιστες...) για το ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων. Εκεί το ‘φερε και το θέμα και θυμήθηκα τον άγιο με την ιστορία των διψασμένων μουλαριών στον Αθω. Στην νεότητά του αυτός ξενυχτούσε στις θερισμένες καλαμιές τα μουλάρια και τ’ άλογα. Ούτε που ήξερα πότε εόρταζε πολύ δε περισσότερο ότι εδώ δίπλα μας πως υπήρχε εκκλησία, έστω κατά το ήμισυ δική του. Υπάρχει δε και τεμάχιο λειψάνου του, το οποίο δεν προσκύνησα και δεν ξέρω γιατί.
Προΐστατο του εσπερινού ο άγιος άνθρωπος του Θεού, αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος (Μύρου) συγγραφέας και πολλών βιβλίων, ο οποίος είπε το λόγο του ζεστά κι αγαπητικά για τον Σεραφείμ κι εντός του κηρυγματικού χρόνου, χωρίς να γίνει ούτε λεπτό βαρετός, όπως συνήθως συμβαίνει με τους μεγαλοσχήμονες του κλήρου και του λήρου.
Εφυγα με μια γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας (για τί πράγμα και για ποιό λόγο;) από αυτόν τον εσπερινό στο Δρέπανο ευγνωμονώντας εκείνους του κατοίκους του χωριού που είχαν την πρωτοβουλία (δεν ρώτησα να μάθω ποιοί και γιατί, αν και ο παπα-Ηλίας του τώρα είχε σίγουρα το λόγο του) κι έφεραν εδώ δίπλα μας την υλική -εν εκκλησίαις- μνήμη του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Στο λεκανοπέδιο της πρώην λίμνης Σαρί Γκιόλ, με θερισμένα όλα πλέον τα χωράφια του, τα φουγάρα των εργοστασίων εν κονιορτο-θριάμβω, νύχτωνε κι άναβαν στα χωριά οι λύχνοι της αγίας καθημερινότητας, γιατί όχι κι οι στιγμιαίοι λαμπτήρες της ανατροπής της, όπως επισυνέβη και εις ημάς αυτούς, ανέλπιστα με τον όσιο Σεραφείμ του Δρεπάνου.