Περί έρωτος και άλλα τινά

“Ο Ερως σκέπει την πόλη» μας

του Β.Π. Καραγιάννη


Μα τι ερωτικοί άνθρωποι που είναι αυτοί στον Δήμο Κοζάνης! Δεν μπορείς, αν θέλεις, να τους παρακολουθήσεις στις εκδηλώσεις τους, που έχουν ως κεντρικό ζήτημα τις διακλαδώσεις του έρωτα.

Διάβαζα χθες εμφανώς και παρά πόδα των εφημερίδων, σεμνά ορισμένως στις εσωτερικές τους σελίδες ή πολύχρωμα στην προγραμματική σινδονιάδα της φετινής Λασσανειάδας, πως εντός των ημερών, γίνεται επιτόπια διαδήλωση ποίησης και μουσικής, έρωτα και φύσης! Ετούτη τη φορά πρωταγωνιστεί το τμήμα πρασίνου του Δήμου Κοζάνης (στις διαταγές του οποίου υπάγεται και η υπηρεσία περί της ανακομιδής λειψάνων του αγίου Γεωργίου). Το «δρώμενο» (όπως το ονομάζουν οι σφόδρα εγγράμματοι των τοπικών ΜΜΕ), θα διαπραχθεί στον πολύ ωραίο, δημοτικό Κήπο, πρώην 889 ΑΤΧ, ήγουν στρατιωτική μονάδα διαχείρισης αναλώσιμων υλικών (από κει προμηθευόμασταν σάρωθρα, σχοινοκαθαριστήρες, σάπονας, σκελέες, βερνίκια αρβυλών).

- Είπα αρβύλες.

«βγάλε τη στολή σου
βγάλε τις αρβύλες σου
ο έρωτας μας θέλει γυμνούς

τι ειρηνικό πλάσμα που είσαι χωρίς στολή
πόσο ανθρώπινα είναι τα πόδια σου χωρίς αρβύλες-
μυρίζουν βέβαια μα είναι δική σου η μυρωδιά
ενώ οι αρβύλες μυρίζουν σφαγείο

(Ντ. Χρστνπλς)

Αμέσως μετά τη λήξη της εκδήλωσης οι ακροατές, όσοι κι αν είναι αυτοί, κατά ζεύγη θα ανηφορίσουν προς τη γειτονική του Κήπου δασική φύση δια τα περαιτέρω κι εφαρμογή των μόλις πριν διδαχθέντων.
Μας έχουν κάπως ζαλίσει τον και στον έρωτα, αλλά δεν πειράζει, οι του Δήμου, συνεπικουρούμενοι από τους κατ’ εξοχήν αρμοδίους στο είδος αυτό, επιστήμονες και καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν χρεωθεί το αίσθημα-πράξη σχεδόν με 108 (όσοι υπηρέτησαν την πατρίδα γνωρίζουν τον κωδικό) και δεν τολμά έτερος ή εταίρος κανείς, να παρεισφρήσει στα εδάφη ή τα …Τσαϊρια του, πλην βεβαίως του εξόχου ποιητού κ. Ντίνου Χριστιανόπουλου.

ΤΣΑΪΡΑΔΑ

Εδώ δεν είναι τόπος να πλαγιάσουμε
Τ’ αγκάθια τσιμπούν και τα τριβόλια κολνούν και προδίνουν.
Το λασπωμένο ρέμα, όλο κουνούπι και κακό,
δε μοιάζει τα ολοκάθαρα ρυάκια του χωριού σου.

Εδώ δεν είναι τόπος να ξανάρθουμε.
Εχτισαν κι άλλο σπίτι, βλέπω φως στο παράθυρο.
Ο χωματόδρομος περνάει σχεδόν δίπλα μας.
Ζευγάρια επιστρέφουν με το μοτοσακό.

Εδώ δεν είναι τόπος να ησυχάσουμε
Αυτό το ρεμπέτικο μου χάλασε όλο το κέφι.
Βουρκώνει το μέσα μου καθώς σ’ αγκαλιάζω.
Μου κάνει κακό ν’ ακούω για τους ξενιτεμούς.

Εδώ δεν είναι τόπος για μας
Ακόμα κι η εξοχή έχει τον τρόπο της να μας πληγώνει.

Είναι μια προσφορά του Δήμου στους δημοπολίτες του, αφού τους εξασκεί επί το λογιότερον, όχι το φυσιολογιότερον, σ’ αυτό το αίσθημα-πράξη.
Όμως, μήπως θα πρέπει να το δουν και λίγο πιο πρακτικά. Να διοργανώσει ας πούμε βραδιές αφιερωμένες στον παραφύση (Η «Παλατινή Ανθολογία» είναι γεμάτη ωραιότατων ποιημάτων) ή στον παρά την φύση έρωτα, (βουκολικόν επί το πλείστον, κι εδώ ο κ. Περεσιάδης και το ποιμενικόν δράμα «Γκόλφω» έχει τον πρώτο λόγο), ή αφού ανακατώνουν και την ποίηση ν’ αφιερωθούν και στον έρωτα ως μοναχική αυτο-ικανο-ποίηση που το πάει και το φέρνει και προς την απόγνωση.

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσεις που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
ένα σώμα ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,


κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους

Ντ. Χριστιανόπουλος

Σκέφτομαι μήπως εδώ θα πήγαινε καλύτερα το ποίημα «Ο θάνατος του Αυνάν» του ανωτέρω.

Πληρώνω ακριβά τη διαστροφή μου με το θάνατο
Στα φυματικά μου μάτια ποιός θ’ αναγνώριζε το νέο με το ρόδο στο στήθος
να τριγυρνάει στα μηχανουργεία την ώρα που σχολνούνε οι φάμπρικες,
να μη χάνει παρέλαση για παρέλαση
ή να στριμώχνεται στα γήπεδα
προσμένοντας σα θείο δώρο το συνωστισμό.
Πληρώνω ακριβά τη διαστροφή μου με θάνατο
ώρα θα πήγαινα κι εγώ να κατοικήσω στη Γεσέμ
αργότερα θα έπαιρνα μετάθεση για την πρωτεύουσα,
γκρεμίζοντας όλους τους φράχτες της αστικής ηθικής για μια στιγμή παραδομού.

Ιωσήφ, γλυκέ μου Ιωσήφ, δόξα κι ομορφιά της Αιγύπτου
συχνά ο θείος Ρουβήν μου μιλούσε για σένα:
«Ην Ιωσήφ καλός τω είδει και ωραίος τη όψει σφόδρα» έλεγε,
κι εγώ που κοσμούσα το καλύβι μου μ’ αυτά τα παράξενα
ρόδα της ηδυπάθειας, δίχως ηλεκτρικό, με μόνα τα κηροπήγια,
κι εγώ που αναζητούσα στα μάτια του Βενιαμίν τη ματιά σου
μοιράζοντας την καρδιά μου σε ίσιες δόσεις τρυφερότητας, πεθαίνω φορώντας τον άσπιλο χιτώνα σου σπιλωμένο με
με το αίμα ερίφου το τελευταίο σου καλοκαίρι στη Χαναάν.

Αδελφέ μου Ηρ, σ’ αυτή την εποχή των ισχνών αγελάδων
εμείς δεν έχουμε έναν Ιωσήφ, δεν υπάρχει για μας Ιωσήφ,
λυτρωτής Ιωσήφ, αφέντης του κορμιού και της σκέψης.
Αδελφέ μου Ηρ, εσύ που ξέρεις γράμματα, γράψ’ του κάτι για μένα:
όταν ανθίζουν οι πασχαλιές με παιδεύει η νοσταλγία·
συχνά παίρνω Κάιρο στο ράδιο ν’ ακούσω τα διαγγέλματά του.
Πεθαίνω φορώντας το σπιλωμένο χιτώνα του-
Η τελευταία που μ’ απόμεινε ηδονή.


Νομίζω πως είναι μια σημαντική παράμετρος του ερωτικού όλου μας, που δεν πρέπει να αγνοεί και μάλιστα επιδεικτικά ο Δήμος Κοζάνης, όστις φροντίζει εκπολιτιστικά τόσο μα τόσο, μετά συγχωρήσεως, τους κοζανίτες του.
Διαφορετικά ξεκίνησα το θέμα αλλιώς μου βγήκε. Πήγα για χλεύη και μου προέκυψε κάπως σαν δράμα.

«Σε πήρα για επισκευή
Κι εσύ με ξεχαρβάλωσες» Ντ. Χρ.

Σημ.: Τίτλος βιβλίου του Χρίστου Ζαφείρη για την ερωτική τοπογραφία της Θεσσαλονίκης

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους ωραίους «αίτιους» που μ’ έκαναν να χαθώ (και να λυτρωθώ) και πάλι στον μοναχικό άγιο, Ανω Θεσσαλονίκης και προς Σαράντα Εκκλησίες, Ντίνο Χριστιανόπουλο