Ξένη θλίψη του Γ. Καραχάλιου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ


ΞΕΝΗ ΘΛΙΨΗ

Πως σου βαραίνει έτσι η κατάθλιψη
το εγκαταλειμμένο πρόσωπο
ως να έζησες αιώνες λύπης
ή όπως στους άντρες των διηγήσεων
που αγάπησαν μία μοναδική φορά
χωρίς ανταπόκριση ή προδόθηκαν
και έζησαν έκτοτε ακίνητοι
προσηλωμένοι σε ένα σταθερό σημείο
αόρατο από τους άλλους
άβυσσο στα δικά τους μάτια.
Οπως προχθές που σε παρατηρούσα
καθισμένο στο στασίδι
να διυλίζεις την τελετή ενός κατευοδίου
ενώ έξω από την εκκλησία
ήταν ο Μάιος που φώναζε
και εσύ δεν άκουγες τίποτα,
παρά έμοιαζες ανυποκρίτως έτοιμος
να κρεμασθείς επί ξύλου
χωρίς να χρειάζεσαι καμιά προπαρασκευή
η να εντοιχισθείς στην θέση
ενός υπερκειμένου μάρτυρα.
Χρόνια τώρα ένα χαμόγελο
δεν έπνευσε σ’ αυτήν την ερημία
των βαθέων γραμμών που τις ορίζει η βαρύτητα
και φεύγοντας θα πάρεις το μυστικό μαζί σου.
Σε ποιόν να τ’ αφήσεις άλλωστε.
Ποιός ενδιαφέρεται να φορτωθεί
μια θλίψη που δεν είναι δική του.