Νικολάου Ασιμου τω ανάγνωσμα

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΤΙΞΙΣ ΚΑΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΙΞΕΙΣ
Το φεστιβάλ εκποίησης Νικολάου Ασιμου του Λαζάρου

Του Β.Π.Καραγιάννη

Νικόλας Ασιμος, κάτοικος Αδου αγνώστου διαμονής εδώ και πολλά χρόνια· η μόνη του επίγεια διεύθυνση σήμερα είναι επί του αγίου Γεωργίου, εκεί που ανακυκλώνονται τη επεμβάσει σκωλήκων τα ανθρώπινα σώματα, η επιτείχιά του ενθύμηση. Ομως άνωθεν των χωμάτων του ή κάτωθεν των νεφών του («Ρε μπαγάσα καλά περνάς κει πάνω...») στην μητριά πατρίδα του έδωσαν το όνομα του στο Δημοτικό φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού (κάτι σαν του αξέχαστου Αλκη Στέα αλλά και σκετς μουσικο-θεατρικό από οχληρούς αλλά οτρηρούς επί τω θεατρισμώ, συμπολίτες, οι οποίοι, όταν αυτός μεσουρανούσε στην προσωπική του απελπισία και στην γλυκο-αναρχική του ιδιαι-τερότητα και ποιητική τρυφερότητα, δεν είχαν βγει ακόμα απ’ του αυγού το τσόφλιον. Η μουσική τους ανάμνηση μπορώ να πω απ’ ότι άκουσα, δεν στερούνταν καλλιτεχνικά («Μα εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά») ήταν ενδιαφέρουσα από τους καλλιτέχνες του επι-χώριου πάλκου. Ομως η εμφύτευση του πράγματος με το κάπως πεταχτό «Μακρύ ζεμπέκικο του Νίκου» Δωμάτιο στο Άμστερνταμ σ’ ένα καλοσχεδασμένου αυθορμητισμού, σκετς υπό συγγενούς του εξ αίματος, αυτό κι αν έφερε ναυτία. Επί της αγίας μνήμης του ερίζουν εν-τύπως, διάφορα κνώδαλα, ποιός να πρωτο-οικοιοποιηθεί, όπως όπως αυτόν τον άγιο Αλήτη όπως τον ονομάζει ο Λ. Χριστάκης, μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο και άλλους. Σε λίγο θα τον κάνουν μάρκα απορρυπαντικού. Δεν μπορεί, αλλά αν το μπορούσε θα έλεγε από κει πάνω-κάτω:
-Βρε ουστ ξευτίλες εν είδει και κ...δια εν γένει!