Ο συγγραφέας

Εστιν ουν συγγραφέας άνθρωπος (κατά Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη θα σας γελάσω ζώον δίποδον και άπτερον μέχρι να του πετάξει στα μούτρα του ο Διογένης μια μαδέμενη κότα), που γράφει λέξεις σε χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστού και τις κάνει βιβλίο. Εχει δε και την έξωθεν μαρτυρία περί αυτού. Ο γράφων επί κεραμίδας την διαθήκη του την υπογράφει και την χρονολογεί είναι απλά νόμιμος διαθέτης αλλ’ όχι και συγγραφέας. Στην 20η έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη αναστοχαζόμουν περί αυτών εγκλωβισμένος στο κελί 126, εφήμερη αποικία της Παρέμβασης και ήθελα να δραπετεύσω και ως άλλος αποξηραμένος οπλίτης του Ξενοφώντα στην Κύρου Ανάβαση, να ξεχυθώ προς το Θερμαϊκό φωνάζων «θάλαττα θάλαττα» κ.λπ εκείνο το γλυκό απόγευμα της Κυριακής 19 Μαίου των Μυροφόρων γυναικών εν γένει. Φευ! Τις εστίν συγγραφεύς ή αναγνώστης παραφράζων Δαμασκηνό; Κατέληξα για να χωρέσω κι εγώ εκείνοι που έχουν την έξωθεν μαρτυρία... Περίπτωση 1. Περπατούσα στους διαδρόμους του λαμπρού Μουσικού Σχολείου Πτολεμαϊδος όταν άκουσα πίσω μου σαν ένα γλυκό συριγμό από δύο νεαρές μουσικομαθήτριες: «Ο συγγραφέας!». Είχα μιλήσει εκεί πριν λίγες μέρες δια την αναγκαιότητα του μη διαβάσματος και εντυπώθηκα σ’ αυτές ως τοιούτος (σ. δηλαδής) Περίπτωση 2 Πριν χρόνια κατά τη θερινή πανήγυρι του χωριού πίναμε υπό τον μέγα πλάτανο κρύες μπύρες . Οταν πήγα να πληρώσω ως αμφιτρύων στο χαρτί της χειρόγραφης απόδειξης που μου έδωσε η κυρία κοπέλα γκαρσόνα, έγραφε «Τραπέζι συγγραφέα». Δεν με γνώριζε παρότι συγχωριανοί πλην κάτι είχε ακούσει πως ασχολούμαι με κάτι τέτοια «ουχί παραδεδειγμένης χρησιμότητας πράγματα» (Αλεξ. Ππδ.) Περίπτωση 3η Κάποτε πηγαίνοντας για τη Μονή Βατοπεδίου με το λεωφορείο εσωτερικών διαδρομών από Καρυές μας σταμάτηξε στα ατελή οιονεί διόδια, ο φρουρός. -Ποιός είναι ο συγγραφέας και η συνοδεία του, φώναξε. Σήκωσα το χέρι δειλά. Είχε ειδοποιηθεί από τον αλησμόνητο γέροντα Μωυσή αγιορείτη πολυσυγγραφέα και ποιητή πρωτίστως, να τύχουμε ειδικής φιλοξενίας. Και τύχαμε. Μακαρία η μνήμη του. Περίπτωση 4. Μια Κυριακή περπατούσα δίπλα από το λυρικότατο Λάκκο της Λευκοπηγής και από το δίπλα καφενείο της Κατερίνας που στην αυλή του γιγαντώθηκε ο Πλάτανος της δημοκρατίας (τον φυτέψαμε 20-24 Ιουλίου 1974) μου ήρθε στη πλάτη σαν βιτσιά το: «Ουουοου ρα συγγραφέα». Κάποιος χωριανός μου την κατάφερε γιατί κάποτε που τον ονόμασα «ρέκτη» αυτός νόμισε πως τον κορόιδεψα αγνοών τον όρο. Εκανα πως δεν άκουσα... Αρα υποστάς τετράκις δημόσια αναγνώριση ως ο Αρ. Παγκρατίδης (αυτός τετράκις εις εκτέλεσιν) έχω την έξωθεν συγγραφικήν μαρτυρίαν και «γράμματα γνωρίζω»