Πάμε Θεσσαλονίκη

Πάμε Θεσσαλονίκη αφού έληξε στην Εγνατία η ολιγόλεπτη απαγόρευση κίνησης ανθρώπινων οχηματων για να περάσουν τα τεράστια απάνθρωπα οχήματα μεταφοράς βιομηχανικού υλικού ίσως πτερύγια ανεμογεννητριών… Καφέ Ζωγια, σήμερα ώρα 7 μ.μ. κι ο, τι ήθελε προκύψει… «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη...» Οχι, φυσικά: Στην πόλη αυτή νιώθω εντός έδρας, ψυχικά.�Είμαι κάτοικός της σώματι, τακτικά και πάντα ταξιδιώτης, στη μνήμη, όμως, και στην αναζήτησή της, δηλαδή στην άγρια και ιερή νοσταλγία της, μόνιμα περιφέρομαι σ’ αυτήν, η οποία συνθέτει με τον καιρό ένα σύνολο διαθέσεων που ξεκινούν από τον ασυλλόγιστο φοιτητικό χρόνο, φτάνουν στην ελεγχόμενη τρυφερότητά του και καταλήγουν στη χαρμολύπη της ενήλικης απώλειάς του. Κάποτε έχουμε την ανάγκη μιας εξόδου είτε προς τ’ άστρα, και τότε είμαστε κάτι σαν ποιητές ή τους ανίατα ονειροβαρεμένους, είτε στης γης τα χώματα και τα νερά επιμένουμε, άνθρωποι εντελώς και ευτυχώς. Θέλω να πω, για να το καταλάβω κι εγώ, πως ό,τι μας απογειώνει σαν επιθυμία και ό,τι μας προσγειώνει σαν πραγματικότητα κείται στο αυτό χρονικό διάστημα υλικής ύπαρξης και μη ύπαρξης. Το ενδιάμεσό της είναι μια διαυγής κατάσταση της ψυχής που παλινδρομεί μεταξύ αυτού που μπορεί κι αυτού για το οποίο καίγεται, αλλά δεν το καταφέρνει, με αποτέλεσμα ν’ αφήνεται στο διαρκές του ανολοκλήρωτου. Τα εφικτά τα ζούμε για να ’χουμε περιθώριο αργότερα να τα νοσταλγούμε. Τα ανέφικτα τα νοσταλγούμε για να ’χουμε την ελπίδα πως θα τα ζήσουμε, όποτε, έστω. Είμαι της πόλεως αυτής ένας μόνιμα επιστρέφων δια της νοσταλγίας και ταυτόχρονα απομακρυνόμενος από την πραγματικότητά της. Αυτή την αίσθηση διελκυστίνδα όσο μπορώ απλά τη ζω κι ακόμα πιο αγαπητικά την καταγράφω…