“Με τα συντρίμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου”

Ενωρίς μεν αλλά ως αργά στης Ζώγιας τη φωλιά/ Τσάι και συμπάθεια, αλλ’ ημείς σαλέπι της θύρας 4/ (ξέχασα να το πιω και να το πληρώσω) Ο Γ. Καλιεντζίδης κι η φιλόστοργη Λέσχη Ανάγνωσης/ είπαν λόγια αγάπης κι εσυγκινήθην ένδον/ «Επισκέπτης από τα δυτικά» ανίατα νοσταλγός/ της Θεσσαλονίκης στην οποία από τη δύση έρχομαι/ να βρω σ’ αυτή εκείνες τις λέξεις με τις οποίες/ προσπαθώ να αντέξω την “ελαφροτητα” / ή τη βαρύτητα του “είναι” μου ορισμένως./ Ειπώθηκαν κουβέντες, εικόνες, ευχές, μνήμες/ - Ναι,/ “Με τα συντρίμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου” (Ελιοτ)