Οι χάρτες μου

Στο χθεσινό μου όνειρο ο σπόρος άλλων χρόνων έκαιγε με χαμηλή φλόγα.... .... Ω φίλη μου πόσο μικρή ήταν η απόσταση ανάμεσα στα κορμιά μας (YVES BONNFΟΥ «Σε αναζήτηση τόπου» μτφρ. Θ. Χατζόπουλου εκδ, στερέωμα Το είχα χαμένο σχεδόν με το 1 μόνον αντίτυπο κι αυτό με αποξηραμένη υγρασία πάνω του. Του 2001 «Οι χάρτες των ονείρων μας» εκδ. Παρέμβαση με 20 παρά ένα αφηγήματα παντός καιρού. Ταξίδια σε τόπους (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Αίγινα, Σμύρνη, Σάμο, άγιον Ορος, Ρήγιον, Τοαρμίνα και αλλαχού) και σε ανθρώπους (Γ. Σεφέρη Μ. Αναγνωστάκη Κ. Ουράνη, Βένο Τάουφερ, Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, Π. Μπουκάλα, Π.Β. Πάσχο, άγιο Νεκτάριο, Μαρία Χριστίνα Χατζηιωάννου κ.α.) Σε μια χάρτινη σακούλα του άλλοτε ΙΝΒΑ βρέθηκαν σε σπίτι φίλου 15 αντίτυπα, Λαχτάρισα. Λες κι ηύρα κομμάτι του εαυτού μου χαμένο που επέστρεψε έστω και χωρίς ασωτίες, και με ξαναβρήκε. Φτιάχτηκα λίαν σήμερα. Θέλω να χαρίσω κάποια. Από την αφήγηση «Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη». Στη Θεσσαλονίκη μια βραδιά του Απριλίου στην αρχαία η αίθουσα του Δικηγορικού της Συλλόγου. «Ημουνα σ’ ένα ξέφρενο τρεχαλητό μνήμης· να προλάβω να φέρω το παρελθόν στα μέτρα της βραδιάς· και πως να χωρέσει αυτό, μια συμπύκνωση χρόνου που έφυγε ανεπιστρεπτί· και να βουλιάζεις σε μια ομίχλη αναμνήσεων, να μουλιάζεις εν τέλει από την υγρασία τους, να διαλύεσαι αφήνοντας ένα περίγραμμα ύπαρξης με τα ίχνη του σαλίγκαρου».

Οδοντααλγίες

Οδοντοαλγών αυτές τις μέρες κατέφυγα δια παρηγορίαν στους “κλασσικούς”. «Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως, που κάπως ξέρεις από φάρμακα· νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω. Είναι η (οδοντο) πληγή από φρικτό μαχαίρι» (Κβφς) Εις μάτην. Ανέσυρα Χριστιανόπουλο προς γλυκασμόν έστω. “Η πιο τρελή ηδονή της γλώσσας Δεν είναι όταν κάνει έρωτα με μια άλλη γλώσσα Είναι όταν βρει κανένα δόντι ετοιμόρροπο και σκούντα σκούντα το ξεχαρβαλώνει” Η ίδια ιαματική αποτυχία. Αφέθηκα στη λειτουργία του αγίου Αντίπα που συνέθεσε ο Αλεξ. Ππδ. σε μια νύχτα ότε αλγών τον οδόντα κατέφυγεν εις την βοήθειαν του αγίου (προστάτου ήδη των οδοντογιατρών) και εζήτει παρ’ αυτού θεραπείαν. “Αγιε Αντίπα ευχήν ποιήσασθε υπέρ του ικέτου σου, ίνα του άλγους ρησθώ των οδόντων ο δείλαιος… και με απαλλάξεις του οδυνηρού τούτου νοσήματος” Ειδα κι απόειδα με την ποίηση: ντεπόν, παναντόλ, αλγκοφρεν κι άγιος ο θεός δια την πρόσκαιρον ίασιν άχρι εξαγωγής…

Αγιορείτικες νοσταλγίες...

Εφόρεσα ράσο δις δια τας ανάγκας του βίου μου. Μάλιστα χωρίς ρασοευχή όπως αυτή που απολαμβάνουν οι μαθητευόμενοι ψάλτες του αγίου ΝΙκολάου που περιβοβμίζουν στα αναλόγια. Στην ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού όταν έπαιξα τον ήρωα μάρτυρα Αθανάσιο Διάκο σε σχολικό σκέτς της 25ημ Μαρτίου κι εδανείσθην το ράσο του παπα -Τσεβά Κάπου το 2012 εν μέσω φρικτών μνημονίων στο άγιον Ορος. ...Η συνοδεία με Αλέξανδρο και Θεόδωρο ανεχώρησε πεζή από τη σκήτη της μετανοίας μας, της Μικρής Αγίας Αννας με συστατικό γράμμα από τον άγιο γέροντα Σπυρίδωνα προς τον αρχοντάρη της μεγαλομονής Διονυσίου να μας φιλοξενήσουν ότι είμαστε καλά παιδιά χριστιανοί και φιλακόλουθοι. Η μονή φίσκα προσκυνητές. Μας έριξαν στο ιεροραφείον της. Ραπτομηχανές, νήματα, κουβάρια, βελόνες, λάδια, κρεμασμένα ράσα προς επισκευήν γεμάτο. Κρεβάτια εκστρατείας. Ευκαιρίας δοθείσης είπαμε να φωτογραφηθώμεν με ράσο. Θυμήθηκα εκείνη τη φωτογραφία των Κόντογλου και Τσαρούχη του 1932 στη μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων που ποζάρισαν ως δόκιμοι μοναχοί. Είπαμε να δοκιμάσουμε κι ημείς την τύχη μας ως ρασοπεριτυλιγμένοι... Οπερ κι εγένετο. Δε βρήκα εκείνη την κοινή με το Θ. φωτ. προς διαιώνησιν του μοναχικού μου είδους έστω και δι ολίγων κι μένω στο εγκόσμιον παρόμοιον.

ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 2024

Αμέσως μετά το 6ον εμβόλιον, δόσις δ’ ολίγην αλλά αναμνηστική την είπαν οι αρμόδιοι του κόβιτ- παραμονή Φώτων το εσπέρας ταξιδέψαμαν εις Γρεβενά («Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα»). Διαβάντες το Ρέμα Τρουμπέτα, τη διάβαση των αρκούδων και τα τούνελ Ταξιάρχη ευρέθκαμαν παρά τον ποταμόν Γρεβενίτη – σχεδόν λάκκος- εις την οδόν τον Φιλελλήνων (θα το ξαναπώ «πως μόνον οι Ελληνες σ΄ αυτόν το κόσμο έκαναν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου» που έλεγε στη δική του «Οδό των Φιλελλήνων» ο Ανδρέας Εμπειρίκος ) ένθα η έδρα του αισθαντικού δισέλιδου ΤΥΡΒΗ με 10 χρόνια ύπαρξη καί στο 22ον τεύχος, μνήμη Γιώργου Σεφέρη. Συνδαιτημόνες προς δόξαν Κυρίου αναφέρω τα κύρια ονόματά τους ότι με τα βαπτιστικά μας γνωρίζει ο θεός και όχι με τα επίθετα: Δημήτριος, Δημήτριος, Αντώνιος, Αντώνιος Σωτήριος, Ρούσης Βασίλειος μέλη της αυξομειούμενης «Φαιδράς συντεχνίας» που εκδίδει κατά την ταυτότητα του δισέλιδου, την Τύρβη. Θέμα: κοπή πίτας - κέικ μετά ξηρών καρπών, πατατών, γλυκών· γαριδάκια κ.α. παιδικά κρατσανίσματα, ο οίνος δε αφρώδης κι αυτό λόγω της αυστηράς νηστείας της ημέρας. Με την λήξιν της μετρημένης εδωδής οι εκτός έδρας με ένα δεμάτι δισέλιδα υπό μάλης (θα διανέμεται δωρεάν στο ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείο της Κοζάνης) ανεχώρησαν. Το αφιέρωμα ως προείπομεν είναι εις Γ. Σεφέρην με σμικρές εργασίες, τώρα προς λόξαν των συγγραφέων τους αναφέρω: Λάμπρο Βαρελά, Αντ. Παπαβασιλείου, Δημήτρη Κοσμόπουλου, Δημήτρη Δασκαλόπουλου, Γ. Κεντρωτή, Ντίνου Αγραφιώτη, Γ . Δελιόπουλου και Β.Π. Κ. Στην Εγνατία της επιστροφής το ράδιο έπαιζε Ρίτα Σακελλαρίου με άσματα ηρωικά και εύθυμα: «Αυτός ο άνθρωπος αυτός είναι ο άλλος μου εαυτός...» κι αμέσως μετά : «Κι αν κάνω άτακτη ζωή δικός μου είναι λογαριασμός ...» Συμφωνώ, μη πω πλειοδοτώ κιόλας...

Παραμονή των Φώτων

Χριστός εφάνη η ευχή ημέρας Πάνω στην ξερολιθιά/ έγραψε τ’ όνομα της/ κι όσο κι αν φύσηξε η νοτιά / δεν έσβησε το πέρασμά της/

Στο μέσον...

Τωρα που αποσύρονται οι ευχες από το θέατρο της μέρας/ Κάτι τρυφερο στο είναι μου περνα γλυκος αέρας/ Μ αγγίζει·να πω απλα ευχαριστώ λίγο μου φαντάζει/ Να πω πως σας αγαπω κούφια ευχή δεσποτη μοιάζει/ Στο μέσον κάπως θα σταθώ …

Πτώσις Ονομαστική

Επι τη ονομαστική έλαβον δώρο μπλούζα δια του λόγου το ασφαλές το καρτελάκι τιμής και μάρκας Καλή χρονια…

Η Παρέμβαση στα καλύτερα χέρια στη νέα καλή χρονια σε όλους με υγεία