Οι χάρτες μου

Στο χθεσινό μου όνειρο ο σπόρος άλλων χρόνων έκαιγε με χαμηλή φλόγα.... .... Ω φίλη μου πόσο μικρή ήταν η απόσταση ανάμεσα στα κορμιά μας (YVES BONNFΟΥ «Σε αναζήτηση τόπου» μτφρ. Θ. Χατζόπουλου εκδ, στερέωμα Το είχα χαμένο σχεδόν με το 1 μόνον αντίτυπο κι αυτό με αποξηραμένη υγρασία πάνω του. Του 2001 «Οι χάρτες των ονείρων μας» εκδ. Παρέμβαση με 20 παρά ένα αφηγήματα παντός καιρού. Ταξίδια σε τόπους (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Αίγινα, Σμύρνη, Σάμο, άγιον Ορος, Ρήγιον, Τοαρμίνα και αλλαχού) και σε ανθρώπους (Γ. Σεφέρη Μ. Αναγνωστάκη Κ. Ουράνη, Βένο Τάουφερ, Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, Π. Μπουκάλα, Π.Β. Πάσχο, άγιο Νεκτάριο, Μαρία Χριστίνα Χατζηιωάννου κ.α.) Σε μια χάρτινη σακούλα του άλλοτε ΙΝΒΑ βρέθηκαν σε σπίτι φίλου 15 αντίτυπα, Λαχτάρισα. Λες κι ηύρα κομμάτι του εαυτού μου χαμένο που επέστρεψε έστω και χωρίς ασωτίες, και με ξαναβρήκε. Φτιάχτηκα λίαν σήμερα. Θέλω να χαρίσω κάποια. Από την αφήγηση «Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη». Στη Θεσσαλονίκη μια βραδιά του Απριλίου στην αρχαία η αίθουσα του Δικηγορικού της Συλλόγου. «Ημουνα σ’ ένα ξέφρενο τρεχαλητό μνήμης· να προλάβω να φέρω το παρελθόν στα μέτρα της βραδιάς· και πως να χωρέσει αυτό, μια συμπύκνωση χρόνου που έφυγε ανεπιστρεπτί· και να βουλιάζεις σε μια ομίχλη αναμνήσεων, να μουλιάζεις εν τέλει από την υγρασία τους, να διαλύεσαι αφήνοντας ένα περίγραμμα ύπαρξης με τα ίχνη του σαλίγκαρου».