Πέτρες βασιλικές δηλ. τάφοι

Για να χαρώ τον ήλιο μας και για να διαλαλήσω τη θεϊκή τη δόξα του και της ζωής τη δόξα, τί θέλω εδώ στα μνήματα κι εδώ στα συντριμμένα λείψανα κόσμου παλαιού και κόσμου περασμένου; Κ. Παλαμάς Οτε ήμην νέος - όλοι κάποτε υπήρξαμε νέοι- μαθητής της Γ’ Γυμνασίου η νεαρά ακόμη δικτατορία με το Εθνικο Ιδρυμα Βασιλεύς Παύλος διοργάνωνε εκδρομές για εφήβους σ’ όλη την Ελλάδα προς γνωριμίαν της. Μάζευαν από τα χωριά και την ύπαιθρο νεαρούς και τους ταξίδευαν. Μέλος εκείνων των καραβανιών διετέλεσα κι εγώ για μια εβδομάδα αλησμόνητη. Στην Αθήνα μας διανυκτέρευαν στον Πύργο Βασιλίσσης. Ακόμα έχω στη γεύση μου το χρόνο εκείνο και την πρωινή μαρμελάδα (από χωριό ήμουν κι εγώ κι ο φίλος Γ. Κ. που συνταξιδεύαμε), τη βραδινή αύρα που λίκνιζε τη μυρωδιά των πεύκων, την έναστρη Αθήνα στο βάθος. Ολυμπία, Δελφοί, Μυκήνες, Επίδαυρο κλπ. Μας πήγαν και στο Τατόι να το δούμε. Μας ξεναγούσε κάποιος στους τάφους των Βασιλέων. Σε έναν διάβασα μια φράση της οποία είχα κρατήσει τότε μόνον τις δύο ύστερες λέξεις: «...την πίστην τετήρηκα». Από τότε θυμάμαι αυτόν τον παρακείμενο του ρήματος τηρώ, λέξη μνήμη. Προφανώς ολόκληρη η επιγραφή ήταν από του Αποστόλου Παύλου την Προς Τιμόθεον επιστολή (Β΄ δ΄, 5-8): «Τὸν ἀγῶνα τόν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα». Ο τάφος μάλλον ήταν του Βασιλιά Παύλου. Τετήρηκα κι εγώ το ρήμα αυτό μέχρι τώρα στη σκέψη μου. Με αφορμή την επικαιρότητα σημειώνω περιπλέον. Ο ξεναγός μάς έδειξε μια βελανιδιά κι από κάτω της ένας σωρός πέτρες «καλλιεργημένες». Μας είπε πως κάθε χρόνο στα γενέθλιά του ο άλλοτε βασιλιάς Κωνσταντίνος εναπέθετε εκεί μια πέτρα. Με το σωρό αυτό θα γινόταν, όταν θα πέθαινε ο τάφος του, έλεγε. Θυμάμαι αυτό και κάπως νιώθω τις μέρες αυτές που σχαλοερίζουμε για τα βασιλικά, πολιτικά και κομματικά επι- τάφια. Μας πήγαν στην Αίγινα, στην Ακρόπολη, στον Παρθενώνα όπου κι εφωτογραφήθημεν, και στη Βάρκιζα. Τότε ήταν που πρώτη φορά είδα θάλασσα και έβαλα τα πόδια μου εντός της.