Γιατί όχι μια οδός Ταχσίν Πασά στην Κοζάνη;

Το πρωί της 11ης Οκτωβρίου 1912, ημέρα Πέμπτη στην συνεδρίαση του πολεμικού συμβουλίου του τουρκικού επιτελείου ο Ομέρ μπέης, μισέλληνας, υποστηρίζει το βομβαρδισμό της πόλεως Κοζάνης. Τον υποστήριξαν άλλοι δύο. Στο μεταξύ ο ελληνικός στρατός ερχόταν από τα Σέρβια. Η σύνεσις του Ταχσίν Πασά αρχιστρατήγου της τουρκικής στρατιάς και η ευμενής κατάθεση του αλβανού Μουνίρ βέη που κλήθηκε επί τούτου να γνωματεύσει για τους κοζανίτες, ματαίωσε το σχέδιον καταστροφής της πόλεως. Ο Ταχσίν ήταν Αλβανικής καταγωγής γεννήθηκε στο χωριό Μεσαρέ και ήταν γόνος ευγενούς αλβανικής οικογενείας. Σπούδασε στη Ζωσιμαία σχολή των Ιωαννίνων και μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Ηταν διοικητής της 8ης Στρατιάς του αυτοκρατορικού Οθωμανικού στρατού της Μακεδονίας. Είναι ο πασάς που σε λίγες μέρες θα παραδώσει τη Θεσσαλονίκη στους Ελληνες (τη διεκδικούσαν κι οι βούλγαροι) χωρίς να ριχτεί μία σφαίρα. Για τη παράδοση της Θεσσαλονίκης δικάστηκε ερήμην και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Τούρκους. Με το τέλος του πολέμου έζησε στη Γαλλία μετά στην Ελβετία που στάλθηκε από την κυβέρνηση Βενιζέλου για λόγους υγείας και ασφαλείας. Παντρεύτηκε εξισλαμισμένη ελληνίδα και γιος τους ήταν ο ζωγράφος Κενάν Μεσάρ. Πέθανε το 1918 και θάφτηκε στη Θεσσαλονίκη. Ετσι και χάριν του Ταχσίν πασά υπάρχει η σημερινή Κοζάνη. Μια οδός στην πόλη να θυμίζει αυτήν την προσωπικότητα που έσωσε την πόλη θα ήταν σκόπιμη τώρα που μας πήρε σβάρνα η νόσος αγαλματίτιδα. ΥΓ. Τα γεγονότα και από την «Ιστορία της Κοζάνης» του Π. Λιούφη, 1924.