H δική μου...

Μία παιδίσκη και είς παις, πενταετής, ήρχισαν να φιλονικώσι περί του τίνος η λαμπάδα ήτο ευμορφοτέρα. ― Όχι, η δική μου η λαμπάδα είναι καλλίτερη. ― Όχι, η δική μου. ― Εμένα ο πατέρας μ᾽ την εδιάλεξε, κι είναι πλιό καλή. ― Εμένα η μάνα μ᾽ την εστόλισε μοναχή της. ― Και ξέρει να κάμει λαμπάδες η μάνα σ᾽; ― Όχι, δέ ξέρει; Σαν τη δική σ᾽! ― Τέτοια παλιολαμπάδα! ― Ναι, παλιολαμπάδα;… να!… ― Να κι εσύ! ― Να κι άλλη μια! Και ήρχισαν να τύπτουν αλύπητα τας κεφαλάς αλλήλων με τας λαμπάδας των, εωσού έβαλαν τα κλάματα και οι δύο. (Από την «Παιδική Πασχαλιά» του Αλεξ. Ππδ. 1891) *** Συζητούν εις Πόντιος και εις Μικρασιάτης: - Οχι η δική μου γενοκτονία είναι η μεγαλύτερη καταστροφή - Οχι η δική μου Μικρασιατική είναι μεγαλύτερη Κι έπεται συνέχεια στον διαπληκτισμό για το ποιά καταστροφή ήταν η καταστροφικότερη για τις οποίες σχεδόν το γλεντούν οι σημερινοί απόγονοι. Να δεις που στο τέλος και μετά τον μεταξύ τους ποδοσφαιρικό αγώνα που θα δώσουν για το ποιός θα υπερισχύσει, θα χτυπηθούν κιόλας στις πλατείες κι όχι στα ανοιχτά χαρτιά της ιστορίας...