Εγώ είμαι αυτός;

ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΟΛΑ ΣΤΗ ΦΟΡΑ ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ Με πρωτοβουλία του ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη, συγκεντρώθηκαν κριτικά, αναφορικά και φιλολογικά κείμενα για το έργο του Βασίλη Π. Καραγιάννη, όχι μόνο γιατί είναι εκδότης τού –από το 1984 ανελλιπώς εκδιδομένου– περιοδικού «Παρέμβαση» αλλά και γιατί ως συγγραφέας και ως αρθρογράφος έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με τη γλώσσα. Ο λόγος του εκτός από σαρκαστικός, ειρωνικός και σατιρικός, είναι γεμάτος με λεξιπλασίες, “λεξαλλοιώσεις” ή “λεξαναπλάσεις”, με παρεμβολές, συγκοπές ή αλλαγές γραμμάτων, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο αδυνατισμένα, φθαρμένα ή παραμερισμένα νοήματα, ταυτόχρονα με τους υπόγειους συνειρμούς που συντελούνται παρασκηνιακά στο γλωσσικό υπόβαθρο του αναγνώστη. Ο παρών αφιερωματικός τόμος, του οποίου τον συντονισμό ανέλαβε ο ποιητής Γιώργος Ρούσκας και την επιμέλεια συν το επιμύθιο ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης, περιέχει για «τα έργα και τις ημέρες» του Β.Π. Καραγιάννη κείμενα που υπογράφουν οι: Ανδρομάχη Βασιλειάδου, Μάκης Καραγιάννης, Χριστίνα Καραντώνη, Ηλίας Κεφάλας, Γεωργία Κολοβελώνη, Άννα Κουστινούδη, Μπίλη Μητσικάκος, Φανή Γ. Μπαλαμώτη, Μάριος-Κυπαρίσσης Μώρος, Πάνος Σταθόγιαννης, Γιώργος Τσιουκάνης, ο ίδιος ο Β. Π. Καραγιάννης, ο συντονιστής και οι αείμνηστοι Δημήτρης Μεντεσίδης και Δημήτρης Λιακάκος. Το έργο του εξωφύλλου είναι της Χριστίνας Καραντώνη.

Των αγίων πάντων...

Των αγίων Πάντων η Κυριακή / σημαντικών κι ασήμαντων / νέφος αγίων και νυμφετός μαρτυρο-οσίων / ανώνυμος λαός ομολογητών/ Τα λέει όλα ο σημερινός απόστολος/ Το χώμα κι η λάσπη πάνω και με το οποίο/ οικοδομήθηκαν ναοί κι εκκλησίες/ θεάνθρωποι συνειδήσεις χριστοεξουσίες/ Αντιγράφω από το ποίημα του Ν. Καρούζου/ «Στον Αθωνα» περιοδικό Παράδοση, τχ.1, 1977/ ... «...Κι εγώ οδοιπορούσα ολομόναχος/ αγγίζοντας το εύοσμο κενό για να στηρίζομαι/ δίχως ούτε τα βήματα στην ανυφάντρα νύχτα/ στοχάζοντας εδώ στην Αθήνα/ πως όταν βλέπω στην θανάσιμη Αθήνα/ τους σκουπιδιάρηδες να πετούν ερημα/ τα σκουπίδια στ’ αβυασσαλέα τους αυτοκίνητα/ μούρχεται γοερά να φωνάξω:/ Πετάχτε με και μένα μέσα.

"Οταν τα βράδια"

23 Ιουνίου 2005/ Από το Παρίσι προς την Καν βόρεια Γαλλία/ Καταιγίδα άγρια/ Βενζινάδικο./ Τηλέφωνο: Πέθανε ο Μ.Α./ *** Όταν τα βράδια/ τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι/ και ψάχνεις να βρεις/ εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι./ Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η "Συνάντηση"/ εκεί ένα σούρουπο ή ένα κρυμμένο βιβλίο/ όχι, μα δεν την είχα εγώ αγαπήσει./ Αύριο, το ξέρεις, πως δε θα `μαστε πια εμείς/ κι ύστερα θα σβηστεί κι η θύμησή μας./ Και μια γυναίκα θα γερνά ύστερα από χρόνια/ μ’ ένα φορτίο ζωής αβάσταχτο ατέλειωτο/ και μια γυναίκα ίσως να κλαίει σε μια γωνιά/ το στήθος της να το τρυπά μ’ ένα μαχαίρι/ να ψάχνει να βρει έναν περίπατο στ’ ακροθαλάσσι./ Ένα βιβλίο κρυμμένο ή ένα σούρουπο./ (Και δε θα `ναι για σένα, ούτε για μένα)./

Θερινό ταξείδι...

Με το θερινό ηλιοστάσιο χτες μπαίνει επίσημα το καλοκαίρι στο Β. Ημισφαίριο. «...Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριά κι από την άλλη το νέο φεγγάρι απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη...» Γ.Σ. Κάθε μέρα πλέον και η μέρα θα λιγοστεύει ένα δύο λεπτά κι οι νύχτες θα «μεγαλώνουν σαν αρμόνικες...» Μ.Α. Ετσι ξεκίνησα λίγο πριν τα μπουρίνια και τα φετινά ταξίδια μου στο μπαλκόνι... Με τον Β. Μπενγιαμίν: «Κάθε πάθος συνορεύει με το χάος, όμως το συλλεκτικό πάθος αγγίζει τα όρια του χάους των αναμνήσεων». («Αποσυσκευάζω τη βιβλιοθήκη μου» Αγρα) Το «Ημερολόγιο Μόσχας» (Καστανιώτης) από το ταξίδι που έκανε εκεί το 1926, η πρώτη διεξαγωγή

Το θαύμα της πέτρας

...και τι θα γινόταν, το λοιπόν/ αν το άγιον Πνεύμα/ που εορτάζει σήμερα παντού/ (μεγάλη η χάρη Του)/ δεν εκπορευόταν του πατρός/ αλλ' ισότιμα συμπορευόταν/ και μετείχε με την αγία δυάδα/ στην σύνθεση της αγίας Τριάδας./ "Τιποτα μα τίποτα εντελώς..." ./ - Το θαύμα στην πέτρα πάλι θα γινόταν...

Στα γόνατα...

Τι είναι σήμερα κι έχει το «Μελτέμι....» του Τ. Κ. Π/ «Πεντηκοστή λέγαμε, και καλά καλά/ δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή μέσα στις άλλες/ που γονατίζει όλος ο κόσμος...»/ Ετσι 9 παρά ξεκινήσαμε/ Και «Εν ταις αυλαίς σου Κύριε/ οι πιστοί το γόνυ της ψυχής/ και του σώματος υποκλίναντες...»/ - Αλλά δε γονατίσαμε ως έδει/ ότι πιστοί εν ελαφρότητι διατελούμεν.../

Χίλια '967

Εκείνο το πρωινό, συλλήψεις, εκτοπίσεις, εξορίες, φυλακίσεις αφηγήσεις, δίκες, ενσταντανέ του κοινωνικού και πνευματικού βίου της Κοζάνης κ.λπ.

Δρόμοι παλιοί και νέοι

Ανεβοκατεβαίνοντας την οδό Π.& Λ. Παπασιώπη προς Αγία Αννα, χαμηλό Αηλιά, Ναό Μεταμορφώσεως και το φριχτά εγκαταλειμμένο Ξενία η τοπική ιστορία σε ακολουθεί κατά πόδας ή παρά πόδας. Ο δρόμος άλλαξε ονομασία τουλάχιστον 3 φορές. Τώρα ονομάζεται Λ. και Π. Παπασιώπη προς τιμήν των κοζανιτών λογίων (έζησαν και δημιούργησαν κυρίως στη Θεσσαλονίκη) εκεί είναι και το ανακαινισμένο πατρικό τους. Πριν λεγόταν Μοράβα (τι ήθελε εκεί ο παραπόταμος του Δούναβη;) το σωστό ήταν Μόροβα προς τιμήν των κοζανιτών στρατιωτών που πολέμησαν στη μάχη του Μόροβα, βουνό στην Αλβανία, όπου πολέμησε και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του το 27 Σ. Π που έδρευε στην Κοζάνη. Ακόμα πιο πριν ονομαζόταν Οδός ΚΛΕΜΠΕΛΣΜΠΕΡΓΚ προς τιμήν του κόμητος ΚΟΥΝΟ ΚΛΕΜΠΕΛΣΜΠΕΡΓΚ Υπουργού της Παιδείας στην Ουγγαρία, ο οποίος βοήθησε πολύ στην ευνοϊκή λύσιν του Χαρισείου Κληροδοτήματος στην Κοζάνη . Ο Παύλος Χαρίσης με καταγωγή από την Κοζάνη ήταν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Βουδαπέστης. Στη Λευκόβρυση ιδρύθηκε η Γεωργική Σχολή που βοήθησε πολλούς αγρότες της περιοχής να αποκτήσουν μια σύγχρονη γνώση γύρω από την καλλιέργεια της γης. Φυσικά σήμερα τίποτε δεν υπάρχει που να θυμίζει τη σχολή και τους δωρητές, εξωτερικά τουλάχιστον. Οι παλιοί της πόλης έλεγαν πως στην μεγάλη γλίστρα στην οποία «ταξίδευαν» το χειμώνα χιονοβολούσαν την ξενόφερτη πινακίδα με τσιόμκες ήγουν χιονόμπαλες με πέτρα μέσα. Παράλληλη οδός μ’ αυτήν είναι η Δελμούζου - του Ανδρέα κι όχι του Αλέξανδρου του παιδαγωγού- ο ποίος ήταν Πρεσβευτής της Ελλάδος στη Βουδαπέστη στο μεσοπόλεμο και βοήθησε κι αυτός στην ευνοϊκή λύση του Χαρισείου Κληροδοτήματος, «εις τον οποίον η Κοζάνη οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη» όπως γράφει ο Ν. Π. Δελιαλής στην «Αναμνηστική έκδοσις Π. Χαρίση» 1935.

Γαλατόπιτες...

/

Βαδίζοντας την εβδομάδα που στο τέρμα της/ έχει την Κυριακή της Πεντηκοστής με τις γαλατόπιτες/ και στην ουρά το άγιον Πνεύμα της Δευτέρας/ πανηγύρια και λοιπές πολυκοσμίες τέλος./ Γλώσσες φωτιάς επί της κεφαλής ψαράδων έπεσαν/ κι έγιναν απόστολοι πάνσοφοι ότι έμαθαν δια μιάς/ όσα παιδεύονται χρόνια οι μαθητές να μάθουν/ σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα, σχολεία./ Πολύγλωσσοι, πολύαθλοι στο τέλος μάρτυρες/ του πάθους και της θείας τρέλας τους./ «Τόσοι θεοί θορυβούντες γύρω από ένα κεφάλι»/ έγραψε ο Σενέκας κι επανέλαβε ο Πασκάλ. -Το σκέφτομαι το πράγμα ορισμένως...

Καραϊσκάκης - Τσε Γκεβάρα 2 - 0

Διάβασα σε παράλληλη ανάγνωση, μια εδώ και μια εκεί, τις εργασίες των Παντελή Μπουκάλα «Το μάγουλο της Παναγίας» εκδ. Αγρα, και του Κώστα Ακρίβου «Πότε διάβολος πότε άγγελος» εκδ. Μεταίχμιο με θέμα το βίο τον έλληνα ήρωα της επαναστάσεως Γ. Καραϊσκάκη. Λίαν ενδιαφέρουσες και αναγνωστικά θελκτικές, η κάθε μια στον τρόπο της. Είναι και η χρονιά που το τραβάει ορισμένως Πριν δεκάδες χρόνια τον καιρό της δικτατορίας, ο κυρ’ Διονύσιος Σαββόπουλος στον «Μπάλο» του είχε μια σύνθεση με τίτλο και κατ’ όνομα αφιερωμένη στον έλληνα: «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» στην ουσία της όμως γραμμένη για τον παγκόσμιο, εκ διαφημίσεως, ήρωα Τσε Γκεβάρα. Γα λόγους λογοκρισίας έλεγε μετά ο συνθέτης αυτό. «Τώρα που κάθομαι άεργος και λογαριάζω» συγκρίνω τα πρόσωπα των δύο και βρίσκω τόσον καταφανή την υπεροχή του έλληνος του νοτιοαμερικάνου που θυμηδία μου προκαλεί εκείνη η παλιά οιονεί πλαστοπροσωπία. Δεν ξέρω σήμερα τις απόψεις του Δ. Σ. Αλλά οι καιροί, οι χρόνοι βάζουν στη θέση τους τα πράγματα, τις καταστάσεις, τις ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα.

Μάσκα εν σιφλέρα

Εννοείται πως φεύγοντας από το γραφείο προς γνωστήν ή άγνωστον κατεύθυνσιν στο μέσον της κεντρικής οδού με τις πικροκαστανιές, συχνά διαπιστώνω πως ξέχασα τη μάσκα. Τον πεζόδρομο διέρχονται συμπολίτες μασκοφέροντες άπαντες ενώ στις όχθες της οδού στα καφέ ο ένας πλάϊ στον άλλο ή μάλλον πάνω στον άλλο, δεκάδες άμασκοι εμβολιασμένοι ή όχι (υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι αλίμονο) την καταβρίσκουν κι ίσως να σε χλευάζουν. Υποβρίζων εαυτόν επιστρέφω την ξεκρεμώ από το λιγνό κλωνί της σεφλέρας όπου την κρεμώ όπως οι κλέφτες στα στιβαρά κλαδιά των πλατάνων, κρεμούσαν τ’ άρματα, τον καιρό του '21 200 τόσα χρόνια πριν. Σκέφτομαι μήπως να καθοριστεί κονκάρδα -άστρο ερυθρά να τη φοράμε στο πέτο η οποία θα διαδηλώνει: Νεοέλλην πολίτης δις εμβολιασθείς πλήρης αντισωμάτων προορισμένος να σωθεί (από τον covit έστω)” Στο Ολοκαύτωμα οι Εβραίοι έφεραν βίαια στο σακάκι τους το «κίτρινο άστρο του χαμού». Οι ανήκοντες στην αντιεμβολιαστική διεθνή ψεκασμένοι κ.α. ενώ τους προσφέρεται δωρεάν σωτηρία ας φέρουν εθελοντικά και με γεναιότητα το άστρον της άρνησής των και των συνεπειών αυτής...

Περί του Δημήτρη Μεντεσίδη (+)

Εγώ θα το διαβάσω το κείμενό του/ στο βιβλίο που ετοιμάζουνε φιλόστοργα/ η Πατρινιά ποιήτρια, φιλολογήτρια και ζωγράφος/ κι ο Λαμιεύς αντίστοιχος./ Αυτός όμως δεν φρόντισε τις φαρμακείες του / και βιάστηκε ν’ αναχωρήσει εκ του κόσμου / και του τρόπου τούτου ακριβώς δυό χρόνια πριν·/ ο αισθητής και ντιλετάντης, / φίλος θα έλεγα ακριβός, Δ. Μεντεσίδης του Π./ Δεν έχω τρόπο να του το στείλω εκεί που είναι/ ει μη μόνον με την προσευχή / και της ήπιας πλέον λύπης τα ενθυμήματα/ που αλίμονον κι αυτή χρόνο το χρόνο / λιγοστεύει...

Κώστας Ρεσβάνης για Παρέμβαση κ. α.

Συγνώμη, μια "Παρέμβαση" Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για έναν άνθρωπο που πιστεύω ότι στολίζει με την παρουσία του την περιφέρεια της χώρας στον τομέα του πολιτισμού. Αναφέρομαι στον Κοζανίτη, τον Β.Π. Καραγιάννη, που εκδίδει το περιοδικό "Παρέμβαση" και που ήδη κυκλοφόρησε το τεύχος 201-202. Όπως έχω ξαναγράψει, είχα τη χαρά επί αρκετά χρόνια, εκτός από τις άλλες υποχρεώσεις στα ΝΕΑ, να γράφω και μια εβδομαδιαία στήλη για τα περιοδικά ποικίλης πολιτιστικής ύλης και εκεί γνώρισα τη δουλειά του Β.Π.Κ, δίχως μέχρι σήμερα να έχω γνωρίσει τον ίδιο παρά μόνο εδώ, στο face book. Εκτιμώ ότι μου στέλνει ακόμα το περιοδικό του παρότι δεν διαθέτω τη στήλη και χαίρομαι στην "Π" και ,στο F.B. τα κείμενά του, ένα "επιτηδευμένο" μείγμα λόγιας, δημοτικής και ντόπιας λαλιάς, με μια δόση υπαινικτικού χιούμορ. Η "Παρέμβαση" που καβατζάρισε τα 200 τεύχη περιέχει στο πρόσφατο τεύχος και δύο κείμενα του Αλέξη Ζήρα για τον Δημήτρη Κοσμόπουλο και τον Ρήσο Χαρίση. Ευχές στο περιοδικό να τα χιλιάσει και στον Καραγιάννη να μείνει αναλλοίωτος έστω κι αν περνούν τα χρόνια. Το αξίζουν. Νικόλας Σεβαστάκης Είναι εξαιρετικό περιοδικό ακριβώς γιατί κατορθώνει ένα δικό του ύφος Αλεξης Ζήρας Να προσθέσω στα καλά λόγια του Κώστα Ρεσβάνη, ότι η "Παρέμβαση" (ευτυχώς) δεν είναι ένα ακόμα περιοδικό της μέσα Ελλάδας που αγωνίζεται να γίνει ρεπλίκα των περιοδικών του κέντρου. Αμύνεται τόσα χρόνια, διατηρώντας τη χάρτινη μορφή της, προπάντων όμως, εκτός από τις συνεργασίες από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και την άλλη χώρα, καταφέρνει και διατηρεί πάνσοφα ένα μεγάλο μέρος των σελίδων της για τα κείμενα των Κοζανιτών και των πέριξ της πόλεως. Είναι σπουδαίο αυτό, να διατηρούνται ενεργές και παραγωγικές οι τοπικές εστίες, και βέβαια η συμβολή του Βασίλη Καραγιάννη σε όλα αυτά είναι (χωρίς να υπερβάλλω) παμμέγιστη!

Στέπα

Της Αναλήψεως σήμερα (τέρμα το «Χριστός Ανέστη» για φέτος) αφίχθησαν με το γρήγορο ταχυδρομείο 800 περίπου σελίδες σε 2 τόμους του περιοδικού «Στέπα» αφιερωμένοι στον μεγαλομάρτυρα «Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι 1821-2021» που φροντίζει -τι λέω θυσιάζεται γι αυτό- ο ρέκτης Δημ. Τριανταφυλλίδης, χαλκέντερος μελετητής του εγγράμματου ρωσικού πολιτισμού, μεταφραστής, ποιητής κ.λπ κ.λπ. ήδη κοσμομονάζων «ως ημεδαπός εξόριστος και περιπολών στην άβυσσο σαν διανοούμενος αλήτης» σε κάποια εγκόσμια Σκήτη στην Εύβοια, κατά δήλωσιν του. Σ’ αυτόν τον αμητό μαζί με τους ογκόλιθους, βράχους, ποταμούς και θάλασσες της λογιοσύνης και η αναξιότητα μας άσημο πετραδάκι, αλλ’ όχι του Ν. Ξανθόπουλου (αχ αυτή η νόσος του αυτοοικτιρμού). Με τους τόμους ανά χείρας στο καφέ Φοντάν στην κατηφοροανηφόρα προς αγία Αννα του χαμηλου Αη-Λια για μια πρώτη ψαύση του πράγματος και ως έναρξη μιας κανονικότητας που είπαν πως έρχεται... Αντιγράφω εαυτόν: «...Τώρα, όταν βρίσκομαι στο χωριό που στον εφηβισμό μου, διεξήχθη η Ντοστογιεφσκική βιβλιοκλινοπάλη, παίρνω έναν ήπιον ανηφορισμόν δίπλα από το λάκκο, σταματώ στον ανακαινισμένο νερόμυλο. Στο υπερυψωμένο καταπράσινο αυλάκι του είχα φτιάξει διαβαστική, σχεδόν μυστική ...φωλεά. Στην άφρακτη αυλή, βλέπω δύο παλιές ανανεργές μυλόπετρες μου θυμίζουν το μυθιστόρημα αυτό, ήγουν τον συγγραφέα Θ. Δοστογιέφσκη και τον μεταφραστή Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη εν ταυτώ. Προσπερνώντας κάμνω το σταυρό μου σαν να συναντώ εκκλησάκι των δύο μικροαγίων στην ορθόδοξη κατάταξη, αλλά κορυφαίων τοις γράμμασι. Εκεί διάβασα και τον εμβληματικό «Δόκτορα Ζιβάγκο» του Μπ. Πάστερνακ. Και τι δεν θα ‘δινα τη φωλιά μου εκείνη για λίγο να ξαναστήσω/ και εκεί τις άλλοτε αναγνωστικές αγάπες μου να τις ξαναζήσω/ Δεν τρέφω αυταπάτας σε εκείνη τη διάθεση να ξανανθίσω/ αλλά δίπλα στο νερό στο χρόνο που έφυγε να ξανακυλήσω…/

Αποδοσις

Εσπερινός χτες, Απόδοση του Πάσχα, άρα η εξ ολοκλήρου επανάληψη της θριαμβευτικής ακολουθίας του πασχάλιου μεταμεσονυκτίου που φέτος άρχισε στις 9 το βράδυ. Λιγοστό το ακροατήριο των πιστών -εμβολιασμένων και μη- (ακόμα;) εν μασκοφορία γενικώς αλλά στην εικονοπροσκύνηση δια γδυμνών χειλέων. Ενας αδιόρατος φόβος να σέρνεται μαζί με μια αίσθηση ημιπαρανομίας. Γράφει ο άγιος Πορφύριος άρχων της μονής Προδρόμου Βεροίας: «Σήμερα (εχτές) τρώμε τα τελευταία κόκκινα αυγά. Αύριο (σήμερα ήγουν) δεν τρώμε πασχαλινά αυγά. Προσοχή λοιπόν...» Αναστάσεως ημέρα λαμπρηνθώμεν και «Δεύτε πόμα πίωμεν καινό» αλλά δεν τρώμε κόκκινο αυγό... Πήρα κι εγώ το αυγό της Μ. Πέμπτης που είχα στο γραφείο μου δια την εορταστικήν αίσθησιν και το τοποθέτησα στο ανοιγμένο ως τριαντάφυλλο λιωμένο κηροπήγιον, πόσα χρόνια μετρά έτσι κι ακόμα μυρίζει κανέλα...

Πολτός εγίναμε...

Ήμουν προφανώς κι εγώ εκει/ Με την Γαβρηιλιαδα μου (5 τόμοι)/ Στα υπόγεια την οδού Αγίας Ειρήνης/ Στα «ποιήματα κι εγκλήματα»/ Του Σαμη αλησμόνητου Γαβριηλίδη/ Όταν εισέβαλαν οι Ούννοι των τραπεζών/ Και πολτοποιησαν τα σχολάζοντα αντίτυπα/ Εκατοντάδων χιλιαδων συγγραφέων.../ - Την κατάρα μου να έχουν!/ Αν και / «Αν άκουγε ο θεος τα κοράκια/ Θα ψοφούσανε όλα τα γομάρια...»/ Είναι κι αυτό γμτ.

Χώμα

Χώμα ηγιασμένον εξ ου ελήφθημεν και εις το οποίο οδηγούμεθα ούτως ή άλλως. Στο ενδιάμεσο της Ιστορίας υπάρχει και η λάσπη. Κατά το Κυριακοδρόμιον της σήμερον "Ο Κύριος έφτυσε χαμαι στο χώμα έκανε λάσπη και την οποία απέθεσε στους οφθαλμούς τού εκ γενετής τυφλού όστις κι ανέβλεψεν". Αρα χώμα θεραπευτικόν. Ευρισκόμην πριν καιρό στη Θεσσαλονίκη ατενίζων τη θάλασσα (ποιά θάλασσα δηλαδή -αλήθεια τι χρώμα έχει αυτή) και εδήχθην υπό σφήκας. Εσκυψα, βρήκα λίγο χώμα σαν σε παρανομία ευρισκόμενο στην άσφαλτο και τα πλακάκια, το έφτυσα, έκανα λάσπη και την απέθεσα στο δηχθέν «ζερβί μου δάχτυλο» με το οποίο «ρίχνω στα βόδια άχυρο» κατά τον λαϊκό ποιητή Λευκοπηγής. Ιάθην πάραυτα. Χώμα ευλογημένον άρα...

Ο πολτός μας

Ήμουν προφανώς κι εγώ εκει/ Με την Γαβρηιλιαδα μου (5 τόμοι)/ Στα υπόγεια την οδού Αγίας Ειρήνης/ Στα «ποιήματα κι εγκλήματα»/ Του Σαμη αλησμόνητου Γαβριηλίδη/ Όταν εισέβαλαν οι Ούννοι των τραπεζών/ Και πολτοποιησαν τα σχολάζοντα αντίτυπα/ Εκατοντάδων χιλιαδων συγγραφέων.../ - Την κατάρα μου να έχουν!/ Αν και / «Αν άκουγε ο θεος τα κοράκια/ Θα ψοφούσανε όλα τα γομάρια...»/ Είναι κι αυτό γμτ.

Ναι αυτή είναι κανονικότητα. Σάββατο πρωί καφέ και διορθώσεις ...