Στέπα

Της Αναλήψεως σήμερα (τέρμα το «Χριστός Ανέστη» για φέτος) αφίχθησαν με το γρήγορο ταχυδρομείο 800 περίπου σελίδες σε 2 τόμους του περιοδικού «Στέπα» αφιερωμένοι στον μεγαλομάρτυρα «Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι 1821-2021» που φροντίζει -τι λέω θυσιάζεται γι αυτό- ο ρέκτης Δημ. Τριανταφυλλίδης, χαλκέντερος μελετητής του εγγράμματου ρωσικού πολιτισμού, μεταφραστής, ποιητής κ.λπ κ.λπ. ήδη κοσμομονάζων «ως ημεδαπός εξόριστος και περιπολών στην άβυσσο σαν διανοούμενος αλήτης» σε κάποια εγκόσμια Σκήτη στην Εύβοια, κατά δήλωσιν του. Σ’ αυτόν τον αμητό μαζί με τους ογκόλιθους, βράχους, ποταμούς και θάλασσες της λογιοσύνης και η αναξιότητα μας άσημο πετραδάκι, αλλ’ όχι του Ν. Ξανθόπουλου (αχ αυτή η νόσος του αυτοοικτιρμού). Με τους τόμους ανά χείρας στο καφέ Φοντάν στην κατηφοροανηφόρα προς αγία Αννα του χαμηλου Αη-Λια για μια πρώτη ψαύση του πράγματος και ως έναρξη μιας κανονικότητας που είπαν πως έρχεται... Αντιγράφω εαυτόν: «...Τώρα, όταν βρίσκομαι στο χωριό που στον εφηβισμό μου, διεξήχθη η Ντοστογιεφσκική βιβλιοκλινοπάλη, παίρνω έναν ήπιον ανηφορισμόν δίπλα από το λάκκο, σταματώ στον ανακαινισμένο νερόμυλο. Στο υπερυψωμένο καταπράσινο αυλάκι του είχα φτιάξει διαβαστική, σχεδόν μυστική ...φωλεά. Στην άφρακτη αυλή, βλέπω δύο παλιές ανανεργές μυλόπετρες μου θυμίζουν το μυθιστόρημα αυτό, ήγουν τον συγγραφέα Θ. Δοστογιέφσκη και τον μεταφραστή Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη εν ταυτώ. Προσπερνώντας κάμνω το σταυρό μου σαν να συναντώ εκκλησάκι των δύο μικροαγίων στην ορθόδοξη κατάταξη, αλλά κορυφαίων τοις γράμμασι. Εκεί διάβασα και τον εμβληματικό «Δόκτορα Ζιβάγκο» του Μπ. Πάστερνακ. Και τι δεν θα ‘δινα τη φωλιά μου εκείνη για λίγο να ξαναστήσω/ και εκεί τις άλλοτε αναγνωστικές αγάπες μου να τις ξαναζήσω/ Δεν τρέφω αυταπάτας σε εκείνη τη διάθεση να ξανανθίσω/ αλλά δίπλα στο νερό στο χρόνο που έφυγε να ξανακυλήσω…/