M. Τετράδη

Λες και σε στρατόπεδο εκστρατείας/ επίστρατοι, κληρωτοί, απόστρατοι/ εις θέσιν προσοχής με αποστάσεις/ οπλισμένοι με της σιωπής το πρόσωπο/ της Υπομονής: «Θα ξανάρθεις δεν μπορεί...»/ της Προσμονής: «Πότε πια το τέλος της...»/ Ακουγαν το σουξέ της βραδιάς/ για την γυνή- γυμνή στην αμαρτία παραδομένη/ και στης μετάνοιας τη συντριβή φλεγομένη/ που την ξεπέταξε σε 6 λεπτά/ ο προεστώς των αναλογίων Στέφανος./ Ετσι πέρασε η Μεγάλη φέτος Τρίτη/ ήρθε η Μ. Τετράδη με το Μέγα Ευχέλαιον/ και τα ουαί ουαί τοις λησμονημένοις ...

Ιδού...

Τηρώντας τα πρωτόκολλα (όχι της Σιών)/ μετά από μήνες Πανδημιοϋπερορίας/ εισήλθα στον άδειο Βαϊφόρο ναό/ Εκεί κάθε χρόνο τέτοια Κυριακή εκοινωνούσα / ό,τι είχα ευχαρίστηση.../ ‘Ενιωσα ως να επέστρεφα στην αρχαία πατρίδα/ ή στο πατρικό της μνήμης/ Απόγευμα νωρίς ο ήλιος ψηλά ακόμα/ στην αυλή του Αη-Δημήτρη το Ιδού ο Νυμφίος./ Με φύσηξεν άγρια μια χαμένη άνοιξη / ζητούσε πίσω ό,τι της στερήσαμε/ Τ’ ακούσματα εκ των μεγαφώνων/ κάπως επράιναν την ψυχή μου/ κι εγύρισα σπίτι ελαφρύς./ Μυρωδιά της νύχτας μου και των αστεριών/ προσευχή χαραγμένη στις απαλάμες χεριών

Σαρδέλες

Είναι τόσο απλή: «Καθαρίζουμε τις σαρδέλες και τις βάζουμε στο τηγάνι με σειρά. Ενα φλιτζάνι του καφέ λάδι, ένα ποτήρι νερό, λεμόνι, ρίγανη. Τα βράζουμε.» Είναι η συνταγή της οδού Μοργκεντάου Θεσσαλονίκης κοντά στο Λευκόπυργο που «χύνεται» στη θάλασσα. Στην οδό αυτή τη δεκαετία του ‘60 υπήρχε κλινική το ΙΚΑ. Σ’ αυτή ο πατέρας έκανε μια εγχείριση. Τη μάνα που τον παράστεκε κάποια βράδια την έπαιρνε σπίτι της μια απλά αλλά αρχόντισσα θεσσαλονικιά που γνώρισε στην κλινική. «...Στο θάλαμο τρεις. Μια γυναίκα εκεί, συνοδεία του πατέρα της. Καλή, και το έδειξε αμέσως. - Πού θα πας; - Πού ξέρω; - Πάμε σπίτι, όπου η φτώχεια μου κι εσύ. Κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο και τον πήραμε προς το Λιμάνι, άκουσα να λέει. Λιμάνι; Τι ήταν; Είμασταν σαν σε βόλτα, όπως οι άλλοι, πολιτισμένοι. Από πίσω μας δυό φαντάροι μας μιλούσαν. Δυο κι εμείς. Τι ήθελαν; Άκουσα κάτι λόγια να μας λένε, δεν τα είχα ακούσει άλλη φορά. Αυτό ήταν το πείραγμα στα κορίτσια της πόλης. Ετσι γινόταν δηλαδή. Εγώ είχα το βάσανο...» Μαγείρεψαν ένα βράδυ σαρδέλες κατά τη συνταγή της. Χθες μου τηλεφώνησε: - Μαγείρεψα τη συνταγή της Μοργκεντάου· έγραψες γι αυτήν. Σου κράτησα μερικές... Είπα να συγκινηθώ λίγο, δεν το είπα μόνο το έκανα κιόλας στα βουβά. «Κουφή» άλλωστε η εβδομάδα, Λάζαρος, Βαϊφόρος Πάσχα... Πήγα στο χωριό. Πήρα μαζί μου και το «Σαρδελών ανάβαση» του Μίμη Σουλιώτη: «Στα βορειοδυτικά της επικράτειας/ όπου διαμένω μονιμότερα / από προσωρινά κ.λπ.»

Διανομές κατ' οίκον

Παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας / – μέχρι και εμβόλιο εκάναμε -/ εταχυδρόμησα στους εκτός πόλεως παραλήπτας/ λίαν πρωί («θάλασσα του πρωιού» δηλαδής/ κ. λπ. ποιητικά κι απόμακρα αισθήματα)/ την Παρέμβαση, Ανοίξεως 2021 με 330,08 ευρώ τέλη/ και μου έφυγε ένα βάρος 110 κιλών χαρτί / Σε 700 τόσους γνωστούς και μη εξαιρετέους, / το μοίρασα, 178 γραμμάρια εις έναν έκαστον. / 37 χρόνια το ίδιο πρωινό βιολί.../ Μα ποιος είμαι τελικά, ποιοί είμαστε εν τέλει;/ «Αυτοί που πέρασαν πηδώντας πάνω από τα πράγματα»/ έγραφε, όχι μόνο για εμάς, ο Π. Νερούντα ./ Ενα κέφι διαρκείας που έγινε συνθήκη ζωής./ - Τώρα πίνω καφέ.../ Οτι η πολις (θα)ακολουθεί

Μισή ελευθερία

Στο πρόγραμμα και στα πολλά μηνύματα έγραφε 10. 29 π. μ. (ακρίβεια εκτινάξεως διαστημοπλοίου). Σήμερον μνήμη και Ακινδύνου -μαζί με Ελπιδοφόρο κι Ανεμπόδιστο συνεορτάζει στα «Ελεγεία της Οξώπετρας το αγίου Οδ. Ελύτη -, πήγα λίγο νωρίτερα και αργολογούσα γύρωθεν του Κ.Υ.. - Ε, εσύ κύριε για εμβόλιο; - Ναι, Ελάτε. Με «άρπαξαν» μισή ώρα νωρίτερα. Δύο λεπτά συν το 15λεπτο αναμονής στον προθάλαμο 17 λεπτά το όλον. Ε, λοιπόν κράτος είναι αυτό που δεν τηρεί τα ωράριά του και ταυτόχρονα μα τι λαός είμαστε... Ελάβομεν, το λοιπόν, μισή δόση ελευθερίας «Δόσις δ' ολίγην φίλην τε». Η άλλη μισή στην παραμονή του αγίου Αχιλλείου βρίσκεται ...

Δρόμοι...

/

Λευκοπηγή ο δρόμος προς το νερόμυλο και την πηγή Μάνα / Κοζάνη η ανηφόρα προς χαμηλό αη Λια κι Αγία Άννα / Θεσσαλονίκη η οδός Αιγύπτου Βλατάδων και μονή Λατομου/ «Δρόμοι παλιοί που αγάπησα» κι ο,τι δικό τους και δικό μου

«Θάνατος ποιητή στην επαρχία...»

Μέσα στους τόσους αδόκητους θανάτους/ που μας σφυροκοπάνε τα δελτία/ στα εντελώς απάνω απάνω πέρασε η είδηση/ «Θάνατος ποιητή στην επαρχία...»/ Συμβάν ασυνήθιστο σιωπηλό τραγικό/ Αρχαιογνώστης δεινός κι άριστος στίχο – ποιητής/ (πολλάκις με εστιχοποίησεν)/ Επιβλητικός ως αρχαίος θεός που προσκυνούσε/ καθημερινά αλλάζαμε τις καλημέρες μας / στη Χ. Μούκα (1-3) που γειτόνευαν οι απελπισίες μας/ Η ποίηση κοινός παρονομαστής/ Κι αυτός μονος στον ενικό τέχνης θαυμαστής/ «Βασίλειος Βατάλης ποιητής λαού»/ θα γράφει παρά πόδας στην προτομή του/ Και στη μνήμης μας η «Ομήρου Ελιμειάς του»/ Φάσγανον λεπίδι ο θόρυβος της ερημιάς του. (σκίτσο Κ. Ντιος)

Mολύβι...

Βρήκα ένα μολύβι ξυμμένη μύτη με της κουζίνας το μαχαίρι/ έπεσα στον πειρασμό να γράψω και να ζωγραφίσω στίχους/ Χάραξα στην απαλάμη γραμμές φυγής απ’ τα γνωστά μέρη/ Αλλά γέμισα την καθημερινότητα με αδιέξοδους τοίχους .../

Η "Ελεύθερη Ελλαδα" στην Ιταλία

Στο τεύχος 201-202 της Παρέμβασης που κυκλοφορεί οσονούπω γίνεται εκτενής παρουσίαση της εβδομαδιαίας αντιδικτατορικής εφημερίδος «Ελεύθερη Ελλάδα» που εκδιδόταν στην Ιταλία από το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ). Στο φ. 20/ 25 Μαρτίου 1971 η εφημερίδα τιμά την 150η επέτειο από την έναρξη της ελληνικής επαναστάσεως του 1821, με συνεργασίες επώνυμων ανθρώπων του πνεύματος και πολιτικούς. Ολόκληρη τη σειρά της εφημερίδος από το 1970 μέχρι τέλους του 1974 (5 μεγάλοι δεμένοι τόμοι) την έφερε στην Κοζάνη, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, ο αλησμόνητος Κυριάκος Σιδηρόπουλος (1951-1987) – μύρο η μνήμη του που τον σκεπάζει εδώ και 30 τόσα χρόνια- από το Μαυροδένδρι, που τότε ήταν στην Ιταλία (Καμερίνο) και σπούδαζε. Την άφησε στα γραφεία του ΚΚΕ εσωτερικού Κοζάνης κι από κει διεσώθη στα γραφεία της Παρέμβασης...

Πήραμε...

Κι ενώ δίπλα μας περνούν άσφαλτοι εθνικής κι Εγνατίας δρόμοι/ που δε μας πάνε ακόμα σ' αλλά άστεα ν' ανοίξει το θολό μάτι/ Υπομονή υπομένουμε σ' ό τι μας μηνούν του ΕΟΔΥ οι ταχυδρόμοι/ - πήραμε της ψυχής μας το παλιό στρατί στρατί το μονοπάτι/

Αδειες Παρασκευές

Άδειες Παρασκευές άδειοι Χαιρετισμοί και προηγιασμένες / Α Σωμα στρατού Άγιος Νικόλαος στη Θες/νίκη μονη Λατόμου / Διασχίζουμε τη Σαρακοστή με τις μέρες της σταυρωμένες / Σαν τους επί Ρώμης κατάδικους στην άκρη αρχαίου δρόμου

- Ηντα κ.λπ

Εις την πλατεια Β Κορνάρου στο Ηρακλειον την εποχή που συνελάμβαναν την 17/νοε. Ανάμεσα στην τουριστική παραγματικοτητα και στην ποιητικη φαντασίωση της Αρετουσας που από την πολλή ελλειψη του αγαπημενου της έβλεπε τον Ερωτόκριτο και τ άλογο του διπλό. «Ηντα δεν κάνει ο ερωτας σε μια καρδια που ορίζει/ σαν τη νικήσει ουδέ καλό ουδέ πρέπει γνωρίζει» - Έλα ντε. Ηντα... Από το «Ερωτ(ων ανυπ)οκριτος» στις «Ηδονο -α-βλέψιες μου 2015 Γαβριηλίδης

Κομμάτια κι αποσπάσματα ...

Καθώς ετοιμάζω το 201 - 202 τχ. της «Παρέμβασης», / είναι έτοιμο δηλαδή και πάει Θεσσαλονίκη, Ραιδεστό / στην άλλοτε γλυκεία Λιθογραφία, νυν grafis, / κοιτώ το εντός υαλίνης κορνίζης, εξώφυλλο του τχ. 79-80/1994./ «Δέκα χρόνια κομμάτια»./ Τότε είμασταν ήδη δέκα χρόνων· εγίναμαν 37.../ Διαβάζω: «Κάποιες εικόνες. Χιόνι λερό στην Πτολεμαϊδα. / Στον ημιώροφο του τυπογραφείου Ακριτίδη. / Ο σταθμός των υπεραστικών λεωφορείων. / Λάσπες καλάθια, πορνοπεριοδικά και ιδεολογία./ Υστερα ήρθε η Κοζάνη. Με τον Μάκη Κ. / στο ημιυπόγειο του τυπογραφείου Δίπτυχου./ «Ο, τι ζήσαμε μεσ’ στη νύχτα αυτή/ σαν σπουργίτης το τζάμι μας ραγίζει/ ραγίζει η αγάπη μας κομμάτια κι αποσπάσματα...» , / - Η Δήμητρα μαζεύει την ύλη κι όχι μόνον...