στους ναούς με άγριους, υπό του μηδενός, καιρούς
συνάντησα με Μωσαϊκή όψη και γενειάδα ενδεδυμένο,
τον αδελφό του αλησμόνητου
(+) Δημήτρη Μεντεσίδη (1964 - 2019)
για ένα γρήγορο καφέ κι εφωτογραφήθημεν
να θυμόμαστε τον δόλιο Δημήτρη.
Ο χρόνος που πέρασε τον πήρε
(που τον πήγε αυτόν τον κοσμοπολίτη αισθητιστή;)
ποιητήν πάσης μορφής ευαισθησίας
αναγνώστη ό,τι πιο εκλεκτού κυκλοφορούσε
συλλέκτη μόνον πολύτιμων στιγμών
τον άνθρωπο που άδηλα αγάπησα
και κρύφα ή στα φανερά συνομιλούσαμε
μ’ έναν εγκόσμιο πληθυντικό
γεμάτο ενικές μοναδικότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου