Γαλαξίες- Γαλατσίδες

Ως γνωστόν ο επουράνιος Γαλαξίας που τις νύχτες του Ιουλίου είναι ιδιαίτερα λαμπερός (στο χωριό λέγαμε «Βγήκε το Αχυρο», ώρα να μαζεύουμε τα ζωντανά που βοσκούσαμε, σπίτι), δημιουργήθηκε όταν η Ηρα τίναξε πέρα τον Ηρακλή που τη βύζαινε λαθραία και λαίμαργα, δεν τον ήθελε, δεν ήταν και δικός της αλλά του Δία και της Αλκμήνης, και το γάλα της χύθηκε στον ουρανό· κι ο Γαλαξίας προέκυψε.
Από το γάλα εκ του στήθους της ωραίας κόρης του Κάστρου της Ωριάς δηλονότι των αρχαίων Σερβίων Κοζάνης δημιουργήθηκαν οι γαλατσίδες ήγουν το χορταρικό που βόσκoυν πρόβατα, γίδα και γελάδια να κατεβάζουν γάλα.
Η παράδοση λέγει πως όταν οι τούρκοι πολιορκούσαν το κάστρο ένας προδότης ψευτοκαλόγερος, πάντα υπάρχουν τέτοιοι, βοήθησε στην άλωσή του. Υπέδειξε στους βαζιβουζούκους πολιορκητές το βράδυ της Αναστάσεως να δέσουν λαμπάδες αναμμένες στα κέρατα των γιδιών και να τα σαλαγίσουν προς την πόρτα του κάστρου. Στο Μάκβεθ πως το είπε η Γ’ Οπτασία κι οι μάγισσες: «Ο Μάκμπεθ ποτέ του δεν θα νικηθεί / εκτός αν το δάσος του Μπέρναμ μετακινηθεί / για να έρθει στο Ντανσινέην και να επιτεθεί...». Οι χριστιανοί νόμισαν πως είναι πιστοί που έρχονται κι άνοιξαν την πόρτα. Ο ψευτοκαλόγερος όρμηξε να πιάσει τη βασιλοπούλα. Αλλά αυτή ρίχτηκε από ψηλά να σκοτωθεί. Καθώς έπεσε έσκασε ο κόρφος της κι έτρεξε γάλα πολύ. Στο μέρος αυτό φύτρωσε το γαλόχορτο. «Εκ του χυθέντος γάλακτος ο λαός πιστεύει ότι εφύη βοτάνη παράγουσα άφθονον γάλα, το γαλοχόρταρον ήγουν η Γαλατσίδα».