Η δίκη

Από τη Δίκη της συμμο(ω)ρίας των τεσσάρων...

Περί παπά

Πριν χ γεματα. Φυσικα καλια εμγιαλομενου νερολ παπν ταχυδακρυλουργ'ρόνια ευρεθείς στην Αθήνα κάπου στο Θησείο, από κάτω οι ράγες του Ηλεκτρικού, νύχτα ήταν, κόσμος πολύς κι έπεσα θύμα Παπατζή κανονικού. Στην αρχή εννοείται κέρδιζα μικρά ποσά. Δίπλα μου αβανταδόροι διάφοροι, αλλά  εγώ αθωότερος κότας, δεν ήξερα τους τρόπους τους. Οταν ήρθε η ώρα για τα μεγάλα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ, τα γεματα. Φυσικα καλια εμγιαλομενου νερολ παπν ταχυδακρυλουργ' έχασα. Συντετριμμένος ελεεινολογούσα εαυτόν. Δεν είπα σε κανέναν το πάθημα. Παρακολουθούσα την ταχυδακτυλουργία του κυρίου διευθυντού του Παπά αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Σε λίγο είδα μια παρέα νεαρών να ορμούν και να τον χτυπούν άγρια με κάτι μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού (του λίτρου αλλά δεν θυμάμαι ποιάς εταιρείας)χα το ομο﷽αι ποιάς εταιρερήουσαν ολ παπν ταχυδακρυλουργ'. Αυτοί ήξεραν καλύτερα τα κόλπα και βαρούσαν το κύριο Παπά(τζή) άγρια με κλωτσιές και μπουνιές (με διάφορα ντιρέκτ τον φιλοδορούσαν). Μετείχα ψυχικά σ’ αυτό το ξυλοκόπημα, αλλά όμως λυπήθηκα τον κυρ΄ παπατζή στο τέλος. Επαρχιώτης, το είπα, αλλά με αισθήματα...

Διαδακτυλίζων

Διαδακτυλίζων την «Ανατομία της μελαγχολίας» του Ρόμπερτ Μπέρτον, αυτή την παλαιά (1632) μνημειώδη τρίτομη (στα ελληνικά) έκδοση (Ηριδανός), διαβάζω πως ένας από τους τρόπους αποφυγής είναι: "Πλήρωνε πρόθυμα τα χρέη σου. Μην είσαι δούλος στα χρήματα σου». Μάλιστα... Από αύριο, λοιπόν, που αρχίζει ένα κολασμένο τριήμερο πληρωμής φόρων, τελών, χρεών, προστίμων κ.λπ. χαρούμενοι θα εμφανιστούμε ενώπιον τραπεζών και εφοριών κ.α. και θα τους πούμε: - Να ’μαστε το λοιπόν εδώ ωραίοι και μοιραίοι, πίσω μελαγχολία και σε φάγαμε...

Ερωτικός απόλογος

Ρόδια της αυλής γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις

και έσκυβες όπως η ροδιά που πάει να λυτρωθεί
Κι ήταν γλυκό το τσίμπημα που θέλησες να δώσεις
στα δάχτυλα που σε «χάιδευαν» με ψαλίδι αντί σπαθί

Για τη νέα Παρέμβαση του Αντωνίου Κάλφα (γεν. του Κάλφαντος)

Λίγα λόγια για το περιοδικό «Παρέμβαση», την πνευματική επιθεώρηση της Κοζάνης που τιμά τα μακεδονικά γράμματα

(τεύχος 180-181, Απρίλιος- Αύγουστος)

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ

Η Παρέμβαση ξεκίνησε πριν από 32 χρόνια σαν όχημα πολιτικής και πολιτισμικής ευρύτερα παρέμβασης στα κοζανίτικα συμφραζόμενα, λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Εξετάζοντας μετά ένα τρίτο περίπου του αιώνα τη διαδρομή της Παρέμβασης δεν μπορεί κανείς παρά να μείνει χάσκων από αυτό το μικρό θαύμα που συντελέστηκε από το πείσμα και το πάθος μιας ομάδας ανθρώπων οι οποίοι στοιχήθηκαν στην υπόθεση της υπεράσπισης του καλού γούστου (αισθητικού και πολιτικού).

Εγκώμιον τσατσάρας

Στις «Μαρτυρίες» Σειρά τρίτη (1961-1967)  και στα πρώτα ποιήματα, ο ποιητής τους Γ. Ρ. αναφέρεται 3 φο Σος﷽﷽﷽﷽﷽﷽'αρ φοι στα  πετε [ρωτα τυ ποιηματτα ο ποιητκρές στο εργαλείον χτενίσεως πασών αρα" ﷽﷽﷽﷽﷽ςλειι στα  πεπετε [ρωτα τυ ποιηματτα ο ποιητκτων κεφαλών  «τσαταρα" ﷽﷽﷽﷽﷽ςλειι στα  πεπετε [ρωτα τυ ποιηματτα ο ποιητκσάρα":

ΔΕΣΜΟΣ («να σηκώσει / απ’ τα λασπόνερα, μια γυναικεία τσατσάρα»), ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΤΈΛΟΣ ( «Ομως / στο χέρι του δεν ήταν παρά μια τσατσάρα»), ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ (« Αγγίζει / τα πρή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υ παρατην-δου δεν ήτανα τυ ποιηματτα ο ποιητκάγματα  που παρατήσαν - δύο κουμπιά, μια τσατσάρα»). Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Μήπως χρήζει μελέτης το πρά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ωνυλειαλωνυμιαν "α τυ ποιηματτα ο ποιητκάγμα και το εργαλείον. Ιδέα δια μεταπτυχιακόν...

Το ξαναηύρα...

Κουδούνι που με χτυπούσες την πρώτη μέρα σχολείου

κι έκτοτε με χτυπάς συνέχεια αλλά δεν μπαίνω σε τάξη
ακόμα σε κρατώ, ομήλικοι σχεδόν, από του προαυλίου
τη γραμμή, μέχρι ο χρόνος απ' το γιακά να μας αρπάξει

Εχτές που ο Σεπτέμβριος είχε 18- Μνήμη αγίας Μάρτυρος Αριάδνης

- «Πέτρας ραγείσης και υπεδεξαμένη αυτήν. (Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού) Αγίου Νκοδήμου Αγιορείτου

- ...Πώς Αυτή ταύτη το ‘σκασε από Κρήτη; Ακτοπλοϊκώς, με το καράβι της γραμμής,  με σχεδία όπως ο Οδυσσέας από την Καλυψώ, με κανό ή μήπως μ’ εκείνη την κοβρέτα, ας την πούμε έτσι τηρουμένων των ναυτικών αναλογιών, του Θησέως, ο οποίος αφού εσκότωσε καλά καλά το Μινώταυρο, γνήσιον τέκνον του Ταύρου και της Πασιφάης, ξελόγιασε στην αρχή και παράτηξε στη συνέχεια ως είθισται, την Αριάδνη στη Νάξο για να την περιλάβει αργοτερότερον ο Μοντεβέρντι να την ταξιδέψει παντού μέχρι εκεί «που πάει η μουσική όταν χάνεται»... («Κυνηγημένη κατέφυγε στην Αίγινα...» περιοδικό Θευθ τχ. 3 Θεσσαλονίκη)

Τετρακτύς

Οι πεζόδρομοι τέμνονται στα πόδια μου

τραπέζι μαύρο, μαύρη χαρτοπετσέτα του καφέ.

Ακούμπησαν σ’ αυτό ποιητές
ρίχνοντας μου λέξεις ελεημοσύνης
- Σοφίας, Αγάπης, Ελπίδος, Πίστεως
σήμερα
ό,τι δηλαδή ακριβώς μας λείπει.
Ονόματα με γεύση από χώμα...

-Κάπου κάπου περνούσε μια ομορφιά
σαν ληξιπρόθεσμη δόση

Μικρόν αισθηματικόν διήγημα

Εμβήκα προ μηνών δύο, στο άδειο, μονίμως, σαλόνι αναμονής πελατών και επλήρωσα τη γεμάτη πρόστιμα δόσιν μου προς το Εθνος μας. Ηταν κοντά μου και οι άλλες συστημικές Τράπεζες (τι είν’ αυτό;) ήταν πιο μακριά και γεμάτες ουρές ανθρώπων (όχι δεν έφεραν ουρές οι άνθρωποι ακόμα). Γειτόνευε και μια άλλη δυτικομακεδονική, των συνεταιριστών, λέει, την οποία φυσικά και εφαλήρισαν – είχα κι εγώ μια μετοχή της των 60 ή μήπως των 120 ευρώ, ποιός θυμάται; Καλά να πάθω ότι ήθελα να γίνω μέτοχος τραπέζης, ο ερίφης. 

Στα τυφλά

Οπως υπάρχουν σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες έτσι υπάρχουν και βιβλία για κάπως δυνατούς αναγνώστες όπως λ.χ το «Στα τυφλά» του Κλάουντιο Μάγκρις εκδ. Διήγηση
που γράφει, ας πούμε: «Η γυναίκα είναι η μεγάλη μας ασπίδα και την έχουμε βάλει ανάμεσα σε μας και στη ζωή για να δέχεται τα χτυπήματα...»

Ξέναι (ωραίαι) αναδημοσιεύσεις

" Παρέλαβα σήμερα το τελευταίο τεύχος της Παρέμβασης (180 – 181/ απρίλιος – αύγουστος 2016) με το λαχταριστό εξώφυλλο με το Σαίξπηρ και το «θινκ» από το Σαιξπηρικό σονέτο σε μετάφραση Διονύση Καψάλη…
Αρχίζω την ανάγνωση – πάντα – από τα «ενδόδημα και αποικιακά». Τα λογοτεχνικά – ημερολογιακής μορφής σχόλια του εκδότη Β. Π. Καραγιάννη…
Οδοιπορικό του καλοκαιριού, συναξαριστής, λογοτεχνικός σχολιασμός. Τις σελίδες αυτές περίμενα ανυπομόνως – μια γραφή σαν στήθος πουλιού που στρώνει φωλιά με τα μικρά μικρά σκόρπια κλαδάκια της λογοτεχνίας. Συλλέγονται και εκτίθενται με το βλέμμα που ξέρει να διακρίνει. Τα συμβάντα, τις αναμνήσεις, τους συνειρμούς, τα οδοιπορικά, τα μείζονα και τα ελάσσονα, τα κύρια. Που απαιτεί για να την παρακολουθήσεις να συγχρονιστείς και να αργοπορήσεις, να αξιολογήσεις ξανά το πρωτεύον και το δευτερεύον.
Μια γραφή που με εξημερώνει αυτές τις εποχές της αγριότητας και της έκπτωσης.

Κείμενο Πόλυ Χατζημανωλάκη (Αθήνα) , εικών Αναστασίας Γκίτση  Θεσσαλονίκη

Το φιλί της 11ης / 9 / 2001

Εχτές 11 (ΙΑ) Σεπτεμβρίου 
- Συναξις 2819 μαρτύρων των Διδύμων Πύργων της Νέας Υόρκης
- Μνήμη Διδύμου μάρτυρος

Ένα Σεπτέμβριο θυμάμαι...

Σεπτέμβριος του ’71 στην Θεσσαλονίκη. Για 15 μέρες στη Φοιτητική Εστία. Όχι για τη διεθνή έκθεσή της, αλλά και για την έκθεση ιδεών των τότε εισαγωγικών εξετάσεων: «Χαρές και πλούτη κι αν χάθουν και τα βασίλεια κι όλα κ.λπ.». Καλοκαίρι ακόμα. Στην Ξηροκρήνη κάποιες

Μνήμες λιγνίτη

"Μνήμες λιγνίτη" 8ος αγώνας δρόμου τώρα η διεξαγωγή του

"Σπάρτακος" "ΔΕΗ" κι αυτός στα 92 συλλογίζεται: "που το πάτε;"
Ο πιο παλιός και επιζών λιγνιτωρύχος για την εξαγωγή του
- Μνήμες. "Στα σκοτεινά πηγαίνετε στα σκοτεινά προχωράτε"

Οι δύο Δήμητρες και η Θεοδώρα της Λευκοπηγής

 «Σήμερα που οι άνθρωποι καταστρέφουμε παντού τη γήινη χλωρίδα, θυμάμαι συγκινημένος-από τον Ηρόδοτο- την ιστορία του Ξέρξη, όταν θαμπώθηκε από την ομορφιά ενός πλατάνου (κάλλεος είνεκα), πηγαίνοντας για τις Σάρδεις, και του χάρισε στολίδια από μάλαμα (δωρησάμενος κόσμω χρυσέω), ανάθεσε μάλιστα σε φύλακα τη φροντίδα του δέντρου παντοτινά (μελεδωνώ [αθανάτω] ανδρί επιτρέψας -βλέπε Η’ 31» Αυτα γραφει ο Ζ. Λορεντζάτος στα  «Collectanea»,. (αριθ. εγγρ. 531 σελ.279). Το αυτό διέπραξαν και οι γυναίκες της Λευκοπηγής  για το δικό τους πλάτανο, τον ευρωστότερο των Βαλκανίων και έπλεξαν μιά κουβέρτα 10μ μήκος και 1,5μ πλάτος και τον αγκάλιασαν, προχθές την Κυριακή που ο μήνας είχε  4, με την πιο ζεστή τους αγκαλιά.

Κλεπτης με θάρρος

Εχω έναν φανατικό κλέπτη της τοπικής, ημερήσιας εφημερίδος "ΘΑΡΡΟΣ' (έτος έκδοσης 1960), την οποία διανέμει η κ. Θεοδώρα και την αφήνει στην είσοδο της οικοδομής που είναι το γραφείο μου και εις το γραμματοκιβώτιον, ας πούμε. Τον επισήμανα εδώ και καιρό, είναι υπερήλιξ με τραγιάσκα ελαιοχρωματιστού. Δεν ξέρω τι ψηφίζει αλλά το πιθανολογώ.

Την σήμερον, που δεν έχει εφημερίδα λόγω μη εκδόσεώς της το Σαββατοκύριακο τον «έπιασα» στην είσοδο να την ψάχνει. Ελαβα το θάρρος και τον μάλωσα ηπίως, σχεδόν χριστιανικά. Αντέδρασε ως οι κλέπτες ροδακίνων κ.α. εσπεριδοειδών. Αμήχανα και κάπως φοβισμένα:
- Μα κύριε δεν παίρνω εγώ το Θάρρος
Ορίστε και μου έδειξε την νάυλον σακκούλα του
- Εδω μόνον κιμά έχω...
Αλογον, παράλογον, υπέρλογον. Σκέφτομαι να του βάλω μια ειδική φάκα αλλά πάλι : «Εασον αυτόν κλέπτειν» ότι φαίνεται πως «Θαρσείν χρη» ή μη και κανένα φετίχ...

Αρχή Ινδίκτου

Γ’
«Οι σύντροφοι μ' είχαν τρελάνει
με θεοδόλιχους εξάντες πετροκαλαμήθρες
και τηλεσκόπια που μεγάλωναν πράγματα
καλύτερα να μέναν μακριά...»

Με την ίδια διάθεση διαβάζω και τις σημειώσεις του Δ. Δασκαλόπουλου.
Θοεδόλιχος: όργανο γεωδοσίας που μετράει οριζόντιες και κάθετες γωνίες με τηλεσκόπιο
εξάντας: όργανο ναυσιπλοϊας που μετράει την γωνιώδη απόσταση- λ.χ. το ύψος ενός άστρου για να υπολογιστεί το στίγμα του πλοίου
πετροκαλαμήθρα: μαγνητική βελόνα της πυξίδας, (και βιβλίο του Παύλου Ζάννα που ψάχνω να το βρω εδώ και δεκάδες χρόνια, εις μάτην, ως εξηντλημένον)