Μικρόν αισθηματικόν διήγημα

Εμβήκα προ μηνών δύο, στο άδειο, μονίμως, σαλόνι αναμονής πελατών και επλήρωσα τη γεμάτη πρόστιμα δόσιν μου προς το Εθνος μας. Ηταν κοντά μου και οι άλλες συστημικές Τράπεζες (τι είν’ αυτό;) ήταν πιο μακριά και γεμάτες ουρές ανθρώπων (όχι δεν έφεραν ουρές οι άνθρωποι ακόμα). Γειτόνευε και μια άλλη δυτικομακεδονική, των συνεταιριστών, λέει, την οποία φυσικά και εφαλήρισαν – είχα κι εγώ μια μετοχή της των 60 ή μήπως των 120 ευρώ, ποιός θυμάται; Καλά να πάθω ότι ήθελα να γίνω μέτοχος τραπέζης, ο ερίφης. 

Ακούω τελευταία γι αυτήν την εξ Αττικής ορμώμενη τράπεζα, μη συστημική τη λένε οι τηλεοράσεις, που πλήρωσα τη δόση, διάφορα, και με έζωσαν κάτι σαν φίδια. Λες να μην απέδωσαν την οφειλή μου προς το Εθνος και να την κατακράτησαν για να μπορέσουν να δώσουν την εγγυητική επιστολή (τι είναι αυτή;) προς τον κύριο καναλαρχοεπίδοξον που δυσκολευόταν κάπως να μαζέψει τα χρήματα αγοράς αδείας· με συνέπεια να εξέλθω των ρυθμίσεων βιαίως και να με επισκεφτούν, πιθονάν ή και πιθανά, τίποτες όργανα τάξεως και ασφαλείας του κράτους μας δια τα περαιτέρω. Εμνήσθην και την αλήστου μνήμης Τράπεζα Κρήτης. Τώρα που το ξανασκέβομαι η απόδειξη πληρωμής, ενώ από τις άλλες τράπεζες ήταν κάτι το απλό, απ’ αυτήν ήταν μια σελίδα Α4 γεμάτη γράμματα τα οποία δεν διάβασα εννοείται.
- Δεν διάβασες;