Είμαι πλέον συγγραφέας, το καυχώμαι...

Δελτίον παραγγελίας σε καφέ-ταβέρνα παραμονή πανηγύρεως αγίου Παντελεήμονος στη Λευκοπηγή. 
Σ' αυτό και η πρώτη και μόνη δημόσια αναγνώρισή μου ως ...Συγγραφέας από την νεαρά παραγγελιολήπτρια κυρία Ανθούλα

Στα μέτωπα του 1948

 [Του Αγίου Παντελεήμονος σήμερα κι ας μνημονεύσω μια μικρή ιστορία του πατέρα μου που έχω εντάξει σε ένα κείμενο πρόζας που πρόκειται να εκδοθεί εν καιρώ…] Γ. Θεοχάρης

[...]Αντάρτης ακόμα το 1948 βρήκα σε μια γράνα μέσα στο παγωμένο χιόνι, στη Φτερόλακκα στον Παρνασσό, εκεί που κάνουνε τώρα το σκι ανίδεοι σε τι κόκκαλα κακοχαλασμένα πατάνε, βρήκα ένα διπλωμένο χαρτί μέσα σε μια σακούλα που μισογυάλιζε όπως έπεφτε ο χειμωνιάτικος ήλιος. Ήτανε μια εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτή που έχουμε στο

Η βελανιδιά τoυ ποιητή

Σήμερον επί κλάδου της κρεμάται η καμπάνα και δίπλα η βρύση με το «Νίψον ανομήματα μη μόνα νόψιν» στην αυλή του αγίου Παντελεήμονος Λευκοπηγής. Τότε που ο ποιητής Π(αντελής +Πάσχος) Β. Πάσχος στη σκιά του χάραζε στην ψυχή του τ’ αυλάκια της γνώσης για να γίνουν μνήμες και ποίηση αργοτερότερον με το "Πικρό ψαλτήρι» εκδ. Ακρίτας 1983

Κάτω από αυτό το κυπαρίσσι
διπλ’ από την παλιά θύρα της εκκλησίας που έτριζε
άρχισα να διαβάζω Ντοστογιέβσκη.
Πιο πέρα, κάτου από την αιωνόβια
βελανιδιά, πρωτομετάφρασα κομμάτια
ψαλμών απ’ το Δαβίδ ακούγοντας φλογέρα
τσοπάνων απ’ τις καλαμιές. Κι όταν ερχότανε
η μπόρα ξαφνικά, μέσα στον άγιο Παντελεήμονα
έβρισκα θαλπωρή και καταφύγιο
κ’ έψελνα με τον άνεμο το «Αθλοφόρε άγιε...»
καθώς απ’ τις σεμνές ιτιές τις λεύκες τις ψηλόκορμες
έφτανε ψίθυρος σαν ίσο στο τροπάρι...

Εσπερινός αγίας Άννης

Επειδής όλες οι αναπεμπόμενες ευχές

προς τα άνω κατευθύνονται, το Θείον (το όποιο )

να συναντήσουν και τους μεσολαβητάς αγίους

εχτές που παρακολουθούσα από τους βράχους

(ο βράχος και το βλήμα ίσως να θύμιζα)

τον εσπερινό της αγίας ‘Αννης

- η ακολουθία γινόταν παρακάτω μου σ’ ένα πλάτωμα

του εδάφους- όλες οι ευχές κι οι παρακλήσεις

που πηγαίναν άνωθεν περνούσαν αναγκαστικά από μένα

κι άλλες με χάιδευαν ωσάν φτερά περαστικού αγγέλου

κι άλλες με προσπερνούσαν ουδέτερες

ενώ παρακολουθούσα την πόλη που έδυε

και το εσπέρας όλες τις κόκκινες στέγες θέριζε.

Εγκώμιον

Το «Εγκώμιον σκιάς» ο τυφλός Αργεντίνος πολυμάτης
είτε πάει μπροστά είτε σ’ ακολουθεί, μόνον δική σου
Αργος πιστός αγαύγιστος αλλ' όμως εκατοντομάτης
«Εγκώμιον μωρίας» ο Ολλανδός και είναι καταδίκή σου

23 Ιουλίου κάποτε

Εμείς επιμένουμε κάθε χρόνο να είμαστε με την 23η Ιουλίου του ‘74. Τότε κατέρρευσε η δικτατορία κι όχι την επαύριον που εορτάζει όλη η μεταπολιτευτική, κομματική γραφειοκρατία. Η μέρα έχει μια ηθική, συγκινησιακή γνήσια αντιδικτατορική, βαρύτητα έστω στο επίπεδο του αισθήματος. Το μεσημέρι ακούσαμε τα νέα από το Ρ/Σ των Παρισίων. Ο Μιχ. Στυλιανού(;) μετέδιδε με μια ελεγχόμενα χαρμόσυνη αδημονία: «Κάτι συμβαίνει στην Αθήνα». Ο κυβερνητικός νύστας: «Μην ακούτε τους διαδοσίας.» Νέοι φοιτητές αγύμναστοι άρα ακατάλληλοι για επιστράτευση, παίζαμε άλλοι αντί χαρτιά βιβλία κι άλλοι χαρτιά, τάβλι, σκάκι στην αυλή του καφενείου Μήτρου και Παναγιώτας Ζιάκα. Εκείνη τη μέρα τυχαία δίπλα από το λάκκο και τον μέγιστο πλάτανο, τον ευρωστότερο των Βαλκανίων, φυτεύσαμε 3 νέους πλάτανους, τους διαδόχους του. Επιβίωσε ένας και μόνον αυτός κι είναι βεβαίας χρονολογίας «23 Ιουλίου 1974». Τον είπαμε πλάτανο της Δημοκρατίας (την οποίαν εσχάτως ξεπαρτάλιασαν ηθικώς κι αισθητικώς τουλάχιστον). Το έλεγα προχτές στο μικρό Μ. πως αυτόν τον φύτεψα κι εγώ. Κι αυτός το λέει πως «τον πλάτανο αυτόν τον ...φύτρωσε ο παππούς μου».

Ο Λωτ της Γραφής και του Αλ. Κλαρκ

Διαβάζω δια την επικείμενην ΤΥΡΒΗ  τχ. 7 των Γρεβενών και του κυρ’ Αντώνη Παπαβασιλείου, το βιβλίον του Αλφ. ΚΛΑΡΚ «Η εύρεσις της γυναικόςιω﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽εν τω σπηλθελεξ. παπδιαμντησ ειδαγωγ του Λωτ» μετάφρασις Αλεξ. Παπαδιαμάντη με εισαγωγικό σημείωμα του Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλου εκδ. Αρμός, και διολισθαίνω ως εικός εις την Αγίαν Γραφήν από την οποία ξεσηκώνω:

Ακκιζόμενος λαθραία

Με πήρε η απογευματινή νύστα κι έγειρα στην πλώρη

σ’ ένα παγκάκι «Στάσης βιβλίου» λίαν θα πω ωραία

στου Φίλυρου Θες/νίκης τα υψίπεδα και η φωτό - κόρη

συνελαβεν﷽ έτοιμο απο

αι θα μιλαμε τσυνελαβεν﷽ έτοιμο απο

αι θα μιλαμε τ

με συνέλαβεν σαν έτοιμο από καιρό ακκιζόμενον λαθραία

Λεπτό λεπτό...

Λεπτό το λεπτό η μέρα του μηνός Ιουλίου μικραίνει

μέρα τη μέρα ο χρόνος στη σπηλιά του μας μαζεύει
κι αν μήνα μήνα η Πανσέληνος με νοσταλγία μας ραίνει 
ο Σεφέρης είναι εδώ: «Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει»

Θευθ κι όχι φευ...

Δια της ταχυδρομικής οδού ελάβομεν το 3ον τεύχος (Σεπτέμβριος 2016) του περιοδικού «Θευθ» (οι δύο όψεις της γραφής) εξαμηνιαίον περιοδικό λογοτεχνίας και λογοτεχνικής

Οι Παυσανίες της Αλεξανδρουπόλεως

Υπάρχει και τρίτος τρόπος στη διαχείριση των 8 ικέτιδων της Αλεξανδρουπόλεως. Πριν πολλά χρόνια ο μέγας Κωνσταντίνος Καραμανλής (το μέγας δια την διάκρισιν εκ του ασημάντου φερονύμου) ετοιμαζόταν για ταξίδι στην Βουλγαρία δια την εξομάλυνσιν των διακρατικών σχέσεων. Εκείνες τις μέρες Βούλγαρος πολίτης εζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα των νεοελλήνων. Δυσκολίες διπλωματικές. Μίαν πρωίαν διαβάσαμε πως ο εν λόγω ικέτης «αυτοκτόνησε» πέφτοντας από τον 8ο ή 7ο ή έκτο όροφο της Γενικής ασφάλειας. Κι όλοι κάτω από την είδηση διαβάσαμε πως «τον ...».

- Λες...

«Ώρα που λύνουν απ’ το ζυγό τα βόδια…»

 Ο Ομηρος, ο Ηρόδοτος, ο Σοφοκλής περίμεναν στοχαστικοί

- Αργησες! Ε, όχι.. Τους φώτιζε μια λάμπα από ασετυλίνη

Με Ανεμόσκαλα τους έφτασε για μια συνάντηση μυστική

- Ελα στην  τάβλα μας να πιούμε από τη «Μαύρη» σου «Γαλήνη»

                 

                 

                 

                 

Αρχισεν η Μαρωνιτιάδα...

 "Όχι, για μένα η πιο μεγάλη απόλαυση είναι

που δεν μπορείς κανένα με τα λόγια σου να πείσεις…"

Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ», μφρ. Δ.Ν. Μαρωνίτη.

 Εμείς τότε δεν τον γνωρίσαμε ως καθηγητή στη Θεσσαλονίκη ότι είμασταν σε διπλανό κτήριο. Ομως στο περιοδικό «η Συνέχεια» τχ. 2 Απρίλιος 1973, διαβάζαμε:

Πέτρες και Στίγματα

«Η Συνέχεια» είχε προγραμματίσει στη θέση αυτή ένα σημείωμα του Δ.Ν. Μαρωνίτη. Το σημείωμα αυτό δεν γράφτηκε. Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, συνελήφθη στις 10 Απριλίου... κ.λπ.»