Στα μέτωπα του 1948

 [Του Αγίου Παντελεήμονος σήμερα κι ας μνημονεύσω μια μικρή ιστορία του πατέρα μου που έχω εντάξει σε ένα κείμενο πρόζας που πρόκειται να εκδοθεί εν καιρώ…] Γ. Θεοχάρης

[...]Αντάρτης ακόμα το 1948 βρήκα σε μια γράνα μέσα στο παγωμένο χιόνι, στη Φτερόλακκα στον Παρνασσό, εκεί που κάνουνε τώρα το σκι ανίδεοι σε τι κόκκαλα κακοχαλασμένα πατάνε, βρήκα ένα διπλωμένο χαρτί μέσα σε μια σακούλα που μισογυάλιζε όπως έπεφτε ο χειμωνιάτικος ήλιος. Ήτανε μια εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτή που έχουμε στο

εικόνισμα στο σπίτι από τότε. Ποιος ξέρει ποιόν σκοτωμένο δε φύλαξε. Φορούσα μια πλεχτή μάλλινη φανέλα με χωνευτά τσεπάκια στο στήθος που μου ‘χε πλέξει η αδερφή μας η Ελένη. Έβαλα μέσα την εικόνα κι έκαμα το σταυρό μου να με φυλάξει ο άγιος να γυρίσω ζωντανός. "Αθλοφόρε Άγιε, και ιαματικέ Παντελεήμων, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών, λέει το τροπάριό του". Ήχος γ’. Το ψέλνω κάθε χρόνο που κάνουμε λειτουργία στη μνήμη του. Πες μου τώρα πώς σου φαίνεται αυτό; Ψάλτης εγώ και να βρώ απάνω στο χιόνι την εικόνα του αγίου που είναι και ιαματικός, να καθαρίσει τα κρίματά μας και να μας συγχωρέσει… Μη και να σκοτωνόμαστε έλληνας με έλληνα δεν ήταν κρίμα μέγα; Τι ήτανε; [...]

Και η άλλη πλευρά

Καλοκαίρι του 1948 κατέβηκα από το Γράμμο Καστοριά. Στρατιωτικό νοσοκομείο να μου φτιάξουν μια μικρή γέφυρα στα δόντια. Σε 2-3 μέρες έγινε η δουλειά. Σκέφτηκα να κάνω μια εικόνα, τον άγιο Παντελεήμονα που μ' έσωσε μέχρι τότε στον πόλεμο που πολεμούσα τους άλλους Ελληνες. Την παράγγειλα σ’ ένα ζωγράφο της πόλης. Την έκανε. Εβαλα όλα τα στοιχεία μου: Λοχίας Πάσχος Βασιλείου Καραγιάννης Λευκοπηγή Κοζάνης, 1594 Ανεξάρτητη ταξιαρχία, 3ος λόχος; Να γυρίσω στη μονάδα. Εξω από την Καστοριά σταματώ ένα τζαίημς φορτωμένο με τρόφιμα για το μέτωπο. - Ανέβα μου κάνει ο Υπολοχαγός - Τι έχεις εκεί; - Μια εικόνα. Να την αφιερώσω σε μια εκκλησιά σε ένα ύψωμα Γκόλια που δώσαμε μάχη. - Φέρε θα την πάω εγώ. Στο Καλοχώρι με κατέβασαν. Πήγα στο λόχο. Σε δύο μέρες με καλούν στο τηλέφωνο. – Είμαι ο Υπολοχαγός. Πήγα την εικόνα στην εκκλησία. Μην ανησυχείς. –Ευχαριστώ. Ακουσε ο λοχαγός, Περικλής Χολπ...ς τα λόγια μας. – Μπράβο σου λοχία να σε βοηθάει και σένα κι εμάς. Την πήγε δεν την πήγε στ’ αλήθεια, ποιός ξέρει; Μετά χρόνια το είπα στο γιό μου να πάει μήπως τη βρει. Να την προσκυνήσουν. Μέρα που είναι...
(Β.Π.Κ.)