23 Ιουλίου κάποτε

Εμείς επιμένουμε κάθε χρόνο να είμαστε με την 23η Ιουλίου του ‘74. Τότε κατέρρευσε η δικτατορία κι όχι την επαύριον που εορτάζει όλη η μεταπολιτευτική, κομματική γραφειοκρατία. Η μέρα έχει μια ηθική, συγκινησιακή γνήσια αντιδικτατορική, βαρύτητα έστω στο επίπεδο του αισθήματος. Το μεσημέρι ακούσαμε τα νέα από το Ρ/Σ των Παρισίων. Ο Μιχ. Στυλιανού(;) μετέδιδε με μια ελεγχόμενα χαρμόσυνη αδημονία: «Κάτι συμβαίνει στην Αθήνα». Ο κυβερνητικός νύστας: «Μην ακούτε τους διαδοσίας.» Νέοι φοιτητές αγύμναστοι άρα ακατάλληλοι για επιστράτευση, παίζαμε άλλοι αντί χαρτιά βιβλία κι άλλοι χαρτιά, τάβλι, σκάκι στην αυλή του καφενείου Μήτρου και Παναγιώτας Ζιάκα. Εκείνη τη μέρα τυχαία δίπλα από το λάκκο και τον μέγιστο πλάτανο, τον ευρωστότερο των Βαλκανίων, φυτεύσαμε 3 νέους πλάτανους, τους διαδόχους του. Επιβίωσε ένας και μόνον αυτός κι είναι βεβαίας χρονολογίας «23 Ιουλίου 1974». Τον είπαμε πλάτανο της Δημοκρατίας (την οποίαν εσχάτως ξεπαρτάλιασαν ηθικώς κι αισθητικώς τουλάχιστον). Το έλεγα προχτές στο μικρό Μ. πως αυτόν τον φύτεψα κι εγώ. Κι αυτός το λέει πως «τον πλάτανο αυτόν τον ...φύτρωσε ο παππούς μου».