Κάλαντα στη Θεσσαλονίκη

Στα χωριά της Δυτικομακεδονικής υπαίθρου τα κάλαντα λέγονται από τις ζυγιές των νεαρών την προπαραμονή των Χριστουγέννων (την Παραμονή την ονόμασαν ως την ωραιότερη μέρα του χρόνου). Σ’ αυτήν την παράδοση υπείκων ως εκ Λευκοπηγής Κοζάνης της Δ. Μακεδονίας
που στη βραδιά αυτή εθήτευσα ως παιδίον πλειστάκις -αλλά τότε πάντα είχε «Χιόνια στο καμπαναριό» όπως κι «Ερωτα στα χόνια» λίγο αργότερα-, τα δικά μου τώρα τα είπα στη Θεσσαλονίκη (σ’ Αναζητώ κ. λπ). Στους γνωστούς δρόμους και παραδρόμους, ανθρώπους και τρόπους: Οδός Αιγύπτου, Λιμάνι, στην Αριστοτέλους που παγοδρομούσε, Μελενίκου, Παναγία Δεξιά, Καμάρα, στις βραδινές αλέες του Πανεπιστημίου, στην οριστική πλέον Ροτόντα που είπαν θα της βάλουν σταυρό άνωθέν ίνα προσδιορίζει ότι υπήρξε και ναός Ορθοδόξων· οίκος Γεννηματά, Ευαγγελίστρια, δίπλα στο άγαλμα του Γ. Βιζυηνού που δεν φαίνεται από τα δέντρα που το σκέπασαν. Με τη βακτηρία της μνήμης –στην πατερίτσα ακούμπησα- περιφερόμουν μόνος στο μεγάλο σπίτι της μνήμης άνευ ζυγιάς και μου τα είπαν εν σιωπή οι τόποι και οι χρόνοι κι εγώ εν περισκέψει και συλλογή τους ένιωθα. Για να καταλήξω στην ΕΡΤ 3 μεσάνυχτα κοντά, όπου μιλήσαμε με τον κ. Αλέξανδρο Τριανταφύλλου για των ημερών τα άγρια (πολιτική και οικονομία), τα άγια (Αλεξ. Ππδ.) και τα ήμερα (οικογενειακά). Στη επιστροφή και στο ουράνιο λεκανοπέδιο της άλλοτε Κίτρινης λίμνης με τα εργοστάσια τώρα, ένα τεράστιο αστέρι ξεκόλλησε, ταξίδεψε, έσβησε. Μπορεί και από τη νύχτα Εκείνη να είχε ξεμείνει. Αλλά δεν πρόλαβα ευχή να κάνω...