Τα περιοδικά της Κοζάνης (και σχόλιον ανωνύμου γελοίου όντος)

Χειρ Γεωργίου Κόλλα

Του Γιάννη Ανδρικόπουλου * 

(Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  -  ΤΑ ΕΛΙΜΕΙΑΚΑ)

Η Κοζάνη μαζί της κι άλλες Μακεδονικές πόλεις, πρωτοπορεί σε πνευματική ζωή και σε πολιτιστική δραστηριότητα. Στον τομέα της λογοτεχνίας έχει αναδείξει σημαντικούς συγγραφείς, έχει ζωηρή

Όρμος...

Στον Ορμο της Παναγιάς με δύο μπύρες και ένα «Πειρατικό»

τον γέρο ναυτικό που έσωσε  την τιμή μας ως τουριστών

γαμοσταυρίζοντάς μας, από έναν ξυπόλητο νταή υβριστικό

και με «Αλαλα τα χείλη και τα χέρια μας» ως παραθεριστών.

Μέρες

Τις μέρες εκείνες  αργολογοις﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ΔημοξρταυΩς βεβιας χρτης Ευρσεση ως αγύντα και ταβλοχούμενα φοιτητάρια ακάλεστα στην επιστράτευση ως αγύμναστα ις﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ΔημοξρταυΩς βεβιας χρτης Ευρσεση ως αγόντα, άχρηστα στον εθνικό κορμό, φυτέψαμε ένα πλατάνι

Σφενδάμι και Γ. Ιωάννου

Εκδόσεις «Σφενδάμι» ήγουν το δέντρο που επιχωριάζει και στα ορεινά μέρη μας, χρήσιμον εις την επιπλοποιϊαν αλλά και στην γκλιτσική τέχνη των ποιμενικών ανθρώπων.

Βιβλία που έρχονται με το ταχυδρομείο

«...Τι έμεινε από όλα αυτά; Οχι κάτι μεγάλο. Ενα τραπέζι κάπου στο στομάχι της πόλης, όπου μετά από μια επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο διαβάζω σελίδες από φρεσκοαποκτημένα βιβλία. Είναι συνήθως εκδόσεις δεκαετίας ή εικοσαετίας (τις βρίσκω πια στα τρία ή στα πέντε ευρώ) και τώρα τελευταία κάποιες βιογραφίες αλλά Τσβάιχ και Ανρί Τρουαγιά. Κάπου κάπου σηκώνω τα μάτια γραπώνοντας μια κίνηση από τα απέναντι γραφεία, δύο γυναίκες που βαδίζουν με ωραίες καφετί καστόρινες μπότες, ένα γέρο με φαρδύ παντελόνι που κοιτάζει γύρω του σαν χαμένος...»
Από το διήγημα «Αναγνώστης ένα πρωί στο κέντρο της πόλης» της εξαιρετικής συλλογής με μικρά πεζά, διηγήματα και βινιέτες του Νικόλα Σεβαστάκη,"Γυναίκα με ποδήλατο" εκδ. Πόλις.

Καβίτα που ποίηση θα πει

Τζιτζικιστάν κι όχι Τατζικιστάν

            Το μεσημέρι αλλοφρονούν, έως πτώσεως, δοτα.﷽﷽﷽﷽﷽σι τριζον γριστον κόσμοαπτιευεσιν αυτΓΚΟΤΗΑΣόπως παντού άλλωστε σ’ όλη την θερινή ύπαιθρο με δέντρα.

            Τζιτζικιστάν,  πολιτεία  και γλύκα των μονότονων ήχων

             και μοναξιά των απέριττων άλλ’ όχι απέραντων στίχων

Διακοπές μιας μέρας στη Θεσσαλονίκη

«Να σ’ αγναντεύω θάλασσα» της Θες/νίκης κι έτσι να σε χορταίνω

πρωί πλ. Αριστοτέλους έναντι Ολύμπου που αντικρίζεις ευχερώς

καϊκι προς Περαία πλέον αναχωρεί ολημερίς αλλά δεν μπαίνω

καθώς η «Πλωτή πόλη» του AIDA  κατέλαβε το λιμάνι ολοσχερώς.

Ο Στράτος Ηλιαδέλης περί του Σκαληνού τριγώνου...

Βασίλη Π. Καραγιάννη, Το σκαληνό τρίγωνο της αμαρτίας, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σελίδες 222.

Στη ρέουσα σειρά των λογοτεχνικών εκδόσεων του Β.Π.Κ. με προέχουσα πάντα την «Παρέμβαση» (της οποίας το τελευταίο εμβόλιμο τεύχος αρ. 171 «Περί Θεσσαλονίκης αλλά από μακριά», των εκτός των τειχών της δηλ. λογοτε­χνών που έγραψαν γι' αυτήν, εσχάτως απολαύσαμε), η

Εγχείρημα...

Εγχείρημα στην στρατιωτική διάλεκτο εν καιρώ ς που αριχσε το 19768 ως ΚΚΕ εσωτ.αρστερπολέμου (στον Εμφύλιο λχ.) ήταν μια δύσκολη στρατιωτική επιχείρηση με γραπτή τη διαταγή εκτελέσεως, μετά την οποία αν

Αμ ΕΠΟΣ αμ ΔΡΑΜΑ

Ελλείψει της Κυριακάτικης δόσεώς μας εκ της εφημεριδιακής Δ. Ν. Μαρωνιτιάδος (δόσις ολίγην φίλην τε) εβυθίσθημεν (αύτανδροι) ή και χυθήκαμε με αρπακτική διάθεση σε μια

Ηλία Κεφάλα Αληθής ιστορία (χειμωνιάτικη εν μέσω θέρους)

Ήταν χαράματα, περί τα μέσα Δεκεμβρίου στην Κοζάνη, όπου βρισκόμουν φιλοξενούμενος του Βήτα-Πι, κατά κόσμον Βασιλείου Π. Καραγιάννη, πολυπράγμονος περί τα πολιτιστικά, συγγραφέως και δικηγόρου, τον οποίο, χάριν συντομίας, αλλά και για να τον ξεχωρίζω από τον συντοπίτη του Μάκη Καραγιάννη, εκπαιδευτικό και ομότεχνό του, ονόμαζα πάντα με τα δύο πρώτα αρχικά του ονόματός του, όταν την ημέρα εκείνη ξύπνησα λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο. Ο λόγος ήταν όχι μόνο το ξένο κρεβάτι, αλλά και μια ύποπτη ασπρίλα, που αντιφέγγιζε σθεναρά στο παράθυρο του ξενοδοχείου «Αλιάκμων».