Ως άλλος ΝΑΒΑΣ απέκρουσα πέναλτι κι εγώ παρακαλώ...

...Ο γιατρός μετείχε, εννοείται, των ποδοσφαιρικών μας συγκρούσεων. Σε μια συνάντηση βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω, επιστήμων αυτός, μαθητικό κι ολιγομαθές μειράκιον εγώ, αλλά

χωρίς τη θανάσιμη αγωνία του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτι. Δεν παίζαμε για το πρωτάθλημα ούτε άλλες σοβαρότερες τύχες μας διακυβεύονταν. Δεν γνώριζα ακόμα την ταινία «Το ημιχρόνιο του θανάτου». Ήταν ο εκτελεστής μιας επανορθωτικής ποινής, που μας επεβλήθη από τον ανύπαρκτο διαιτητή (με κοινή συμφωνία των αγωνιζομένων και συναίνεση διευθετούνταν τα επί του γηπέδου κοινά αμαρτήματα)· μόνο ο Θεός άλλωστε μας παρακολουθούσε, από υπηρεσιακή υποχρέωση περισσότερο αφού «τα πάνθ’ ορά», και δύο-τρία πρόβατα που έβοσκαν στη γωνία απ’ όπου εκτελείτο το γωνιαίον λάκτισμα (το σημερινό κόρνερ, δηλονότι). Του παραχωρούσαν οι καλοί μου συμπαίκτες (τους βλέπω τώρα, τους θυμάμαι στο τότε τους, και κλαίω κανονικά), αυτήν την τιμή, χάριν άδολης εκτιμήσεως και αδήλου θαυμασμού (γιατρός!)· τον αγαπούσαν όλοι με την ξεχωριστή αλλά κοινή αγάπη των απλών ανθρώπων προς ό,τι άξιζε αυτής. Ήταν ο πρώτος «πολιτισμένος» άνθρωπος που ήρθε κι έμεινε στο χωριό, μετά τους περαστικούς δασκάλους. Μου σφύριξε έναν ευθύ, ξερό, άγριο μύτο, μια βολίδα, και μάλλον να προφυλάξω τα μούτρα μου θέλησα παρά να αποκρούσω τη σφαίρα με γροθιές. Κι όμως, το σουτ το απέκρουσα. Κανείς δεν το περίμενε. Τι το ήθελα; Πόνεσα άχρι θανάτου. Το αριστερό χέρι στον καρπό λύγισε πίσω. Με περιέθαλψε στο αγροτικό ιατρείο, όπως καλή ώρα κάνουν οι πτηνο-οικολόγοι τα πουλιά, τα οποία οι κυνηγοί από καθαρή αστοχία τα χτυπούν μόνο στο φτερό. Ανησύχησε μήπως κι έσπασε. Όχι, ήταν κάτι άλλο, αλλά τι;..."
("Μεταξύ σφαίρας και άκμονος" από το "Σκαληνόν τρίγωνον της αμαρτίας" μας εκδ. Γαβριηλίδης