«Γιούντιν μια γυναίκα της Θεσσαλονίκης» στην Κοζάνη

            Το «Γιούντιν μια γυναίκα της Θεσσαλονίκης» είναι ένα βιβλίο με κυρίαρχες τις γυναίκες. Το έκανε καλά ο Ταχτσής  στο Τρίτο του στεφάνι. Το  διέπραξε θαρρώ εξίσου καλά

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽και μεταπολεμικ Γ.ΡωμανΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

γιατί όχι, και αποψινός μας φίλος συγγραφέας Γ. Ρωμανός.

        

    Τα πραγματολογικά στοιχεία του μυθιστορήματος καθώς ο σ. αφηγείται μια πραγματικότητα που μοιάζει με μύθο ή και το αντίθετο ένας μύθος που είναι γεμάτος πραγματικότητα, είναι πολύ κοντά στον αναγνώστη είτε εξ ιδίως εμπειρίας είτε από την ευρύτερή του γνώση. Κι έτσι νιώθει αμέσως οικεία με το χώρο διεξαγωγής του, τουλάχιστον όσον αφορά το κεντρικό ζητούμενο που είναι η πόλη της Θεσσαλονίκης. Το μέρος που έχ νεταξυ του τρωσης στηνκεντιρκει σχ νεταξυ του τρωσης στηνκεντιρκέση με τους τόπους των στρατόπεδων συγκέντρωσης στην κεντρική Ευρώπη, είναι άλλης τάξης αναφορά μεταξύ του υπαρκτού και του  λογοτεχνικού τόπου και τοπίου.

            Εδώ ο Γ. Ρωμανός αναλαμβάνει να μας οδηγή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αφική πργαμτικιτητα ενκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ήσει από την ιστορική και γεωγραφική ορίζουσα ή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αφική πργαμτικιτητα ενκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 στην ψυχική κυρίως πραγματικότητα ν τους﷽﷽﷽﷽ανθκή πργαμτικιτητα ενκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 των ηρώων του κι σε όποιους διαταραγμούς και διασπαραγμούς συντελούνται εντός τους.

            Εχουμε λοιπόν μια πόλη και δύο κοινότητες μάλλον δια-περιπλεκόμενες. Οι χριστιανοί, αλλά πρωτ

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽και μεταπολεμικ Γ.ΡωμανΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ίστως οι εβραίοι της Θεσσαλονίκη προπολεμικά (σε μια ακμή χρόνων και ττιστες ﷽﷽﷽λες αφματρι την πνοτγτκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ρόπων), πολεμικά (στον μέγα τους αφανισμό) και μεταπολεμικά ό,τι απόμεινε ως αριθμός σωμάτων αλλά και άπειρες θλίψεις και τύψεις.

            Οποιος έζησε σώματι την πόλη της Θ. για κάποιους χρόνους και πνεύματι ή νοσταλγία αργότερα, μένει με πολλές αφώτιστες ιστορικές καταστάσεις για ποωσπα﷽﷽﷽﷽﷽ανισμό).μεντρι000ίδαβεωσεως  τον χτυπυν οι παντογιου

ρόσωπα χώρους κι ιστορικές περιόδους. Ζώντας κυρίως στην επιφάνειά της  και την όποια γλυκύτητα αυτή χαρίζει, αγνοούν φορές το ιστορικό της υπέδαφος εκεί που κυρίως κρύβονται επιμελώς ενοχές, συνενοχές, πράξεις, παραλείψεις.  Με το βιβλίο γίνεται ένας επαρκέστερος γνώστης της αφού εντός του ορίζονται τα σημεία που βάφτηκαν στην ιστορία είτε με μελάνι (συγγραφικό) είτε με αίμα κανονικά χυμένο των χριστιανών, αλλά ποταμηδόν των εβραίων της.

             Ο σ. χώνεται χωρίς να χάνεται στην ιστορική καθημερινότητα και όπως αυτή προκιας.﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρτατααιραιμε γς ιστορίκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αονικό χριστιανών αλλαωσεως  τον χτυπυν οι παντογιου

ύπτει από αρχεία, μελέτες ιστορικά στοιχεία, αφηγεις ﷽﷽﷽﷽﷽﷽εηταυνεχιφανεια της  και την ήσεις, καταθέσεεις ﷽﷽﷽﷽﷽﷽εηταυνεχιφανεια της  και την ις και αφήνεται στο όνειρο, στη λογοτεχνία, στην αφήγηση, το μύθο τον οποίο έπλεξε  κατά τέτοιον τιας.﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρτατααιραιμε γς ιστορίκΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ρόπο που να μοιάζει και με γύρισμα ταινίας ή ντοκυμαντέρ που σε κρατά στην αγωνία της συνέχειας. Αλλωστε ένας κεντρικός ρόλος στην εξέλιξη της αφήγησης είναι και το γύρισμα μιας ταινίας από δύο κεντρικά πσω﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιγύρισξη της επριστατικσεως  τον χτυπυν οι παντογιου

ρόσωπα  της ιστορίας προοριζόμενη για το φεστιβάλ Δράμας. Στην ταινία μπαινοβγαίνουν οι χσω﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιγύρισξη της επριστατικσεως  τον χτυπυν οι παντογιου

ρόνοι, οι άνθρωποι, τα επεισόδια του εβραϊσμού της Θ., η εποχή της παγκόσμιας βαρβαρότητας ό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τομικης ζωη,τον ς ατομικης ιδιατερκαι οι αντιστάσεις της ατομικής ιδιαιτερό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τομικης ζωη,τον ς ατομικης ιδιατερότητας που ζουν την αγάπη, τον έρωτα, τη θυσία ως στασίδια λύτρωσης και συνέχειας της ζωό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τομικης ζωη,τον ς ατομικης ιδιατερής ακόμα κι όταν αυτή λογαριάζεται ασημαντότερη κι από κείνη των μυρμηγκιών

            Οταν βρίσκομαι στη Θ. και περνώ ούτως ή άλλως  από την παραλιακή λεωφόρο στέκομαιοαγοντες ﷽ι απο πολλοση  40 τσε ςχιλαδες ψυχςπροσφοΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 πάντα στιγμιαία στο πολύκλαδο και πολυκέφαλο μνημείο που στήθηκε για τους εβραίους από την πόλη κάτι σαν περίπλοκα διαλυμένα μέλη σώματος, φτερά αγγέλων, ένας σωρός περίτεχνος γυμνός και μαύρος που όλο και σου θυμίζουν το παγκόσμιο έγκλημα.

            Τώρα πλέον μετά την ιστοριοτοπιογραφία του Γ. Ρ δεν θα το κοιτώ  με ουδετερότητα αλλά θα προσπερνώ το μνημείο του ολοκαυτώματος με διαφορετικά συναισθήματα. Κι ούτε που θα μ’ ενδιαφέρει να μάθω περισσότερα ιστορικά για τα περιστατικά τα α και παραμυθια της τη γνωησ μ ενδοαφεβραίων της Θ. στην κατοχή. Η μαγεία και παραμυθία της  λογοτεχνίας απορρόφησε στα ενδιαφα και παραμυθια της τη γνωησ μ ενδοαφέροντα μου την ιστορία, τη γνώση της (και την απόγνωσή της)  γιατί στην περίπτωση του Γ.Ρ, περιέχει όλο τον κόσμο του ρεαλιστικού είναι της  χυμενη﷽﷽﷽ατστικορεαλιστικριεχει δοαφ χυμενη﷽﷽﷽ατστικορεαλιστικριεχει δοαφ στο πεδίο  χυμενη﷽﷽﷽ατστικορεαλιστικριεχει δοαφ του φανταστικού διαχυμένη.

            Αλλά αυτή είναι και η ιστορική πραγματικοαγοντες ﷽ι απο πολλοση  40 τσε ςχιλαδες ψυχςπροσφοΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ότητα στο θέμα των εβραίων της πόλης, άλλοτε γεμάτη ενοχές, θυσίες, προσφοοαγοντες ﷽ι απο πολλοση  40 τσε ςχιλαδες ψυχςπροσφοΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ρές αλλά σε τελική θεώρηση  45 τόσες χιλιάδες ψυχές και σώματα συμπολιτώνοαγοντες ﷽ι απο πολλοση  40 τσε ςχιλαδες ψυχςπροσφοΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 οδηγήθηκαν στο χαμό προγραμμένοι γι αυτό από πολλούς παοαγοντες ﷽ι απο πολλοση  40 τσε ςχιλαδες ψυχςπροσφοΤΙΚΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ράγοντες παγκόσμιους, τοπικούς, ευρύτερους.

            Είναι ένα μυθιστόρημα προσωπικθος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽γνσωης αφοε κρταυλν μεσα στα συλλογικών παθών που διαχέονται και μουλιάζουν μέσα στα συλλογικά πάθη της ιστορίας, του τόπου τους, των ανθρώπων κατά φυλή, δοξασία, ή γένος. Αυτθος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽γνσωης αφοε κρταυλν μεσα στα συλλογικός ο συνδυασμός είναι ένα μείγμα που σε κρατά θος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽γνσωης αφοε κρταυλν μεσα στα συλλογικόμηρο της ανάγνωσης αφού η ιστορίαθος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽γνσωης αφοε κρταυλν μεσα στα συλλογικ και μύθος μέσα σε υπαρκτούς χώρους αλληλοπεριχωρούνται, συμπυκνώνονται, συνυπάρχουν σε ένα σύνολο. Σαν τρίτος μέτοχος, ως αναγνώστης τους, ακολουθώ σχεα η το μλυοτου οσυγγραφεα με το βιβλυς συλλογικδόν συμμέτοχος της κοινωνίας τους. Γυρίζω μαζί α η το μλυοτου οσυγγραφεα με το βιβλυς συλλογικστους χα η το μλυοτου οσυγγραφεα με το βιβλυς συλλογικρόνους  τους αφού σε κάθε δρόμο και περίσταση της κυριαρχούσας στο μυθιστόρημα πόλεως της Θ. με τους  ήρωες τους πραγματικά ή πεποιημένα πρόσωπα, τους μετέχω και ίσως κι αυτοί να με αποδέχονται κάπως στην αναγνωστική μου μοναχικότητα, μιαν κι ο κάθε αναγνώστης μόνος του εντελώς συμπορεύεται με το συγγραφέα και την ιστορία του.

            Το βιβλίο «Γιούντιν μια γυναίκα της Θεσσαλονίκης» ρθει.

﷽﷽﷽﷽λεσμλ νενα αισθημα αναγνωστικης πληρλέχει στοιχεία συναρπαστικού λόγου. Κατ' αρχήν με το που το πρωτοξεφύλλισα με έθελξε. Στην πορθει.

﷽﷽﷽﷽λεσμλ νενα αισθημα αναγνωστικης πληρλρεία διεξαγωγής του σε αιχμαλωτίζει ορισμένως και στην έξοδό του σου σε ρίχνει σε ένα αίσθημα αναγνωστικής πληρότητας  μαζί με μια μελαγχολία υγιεινή του συντελεσμένου που δεν ήθελες να έρθει.

            Καιρό εσει﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σιαοντος στο πο μπορνχικοιουτοτ πληρλίχα να διαβάσω ελληνικό μυθιστσει﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σιαοντος στο πο μπορνχικοιουτοτ πληρλόρημαμ συνήθως τ’ αποφεύγω, το οποίο να με συγκρατήσει τοιουτοτρσει﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σιαοντος στο πο μπορνχικοιουτοτ πληρλόπως. Γιατί ο σ. είναι μια ξεχωριστή περίπτωση  τίμιου  στη έρευνα του πραγματικού, θελκτικού στη γραφή και στο ξεδίπλωμα της ύλης του στο λογοτεχνικό τώρα καμβά. Εδώ μετριέται η ικανότητα του γράφοντος στο να μπορεί να μετουσιώσει την ιστορία σε λογοτεχνία χωρίς να γράφει ιστορικό μυθιστόρημα αλλά καθαρά λογοτεχνία μέσα στην ιδιαιτερότητα της τεχνικής του που διακρίνεται ως ύφος και ήθος