"Άμα τω ήρι αρχομένω..."

Αγκαλιά κι έπαθε την ήπια τενοντίτιδα της στοργής -μητέρα της μητέρας του-καθώς τον τριγυρνούσε στο σπίτι. Κι αυτός μέρα τη μέρα μεγάλωνε. Ο,τι μάθαινε από το διάκοσμο ήθελε να τ’ αγγίζει με το δείκτη του χεριού του. Η Γυναίκα με την κιθάρα του Πικασσό, οι Ομπρέλες, Τα
παπούτσια του Μ. Δραγώγια, οι δεκάδες καμπανούλες της συλλογής της, Τα τραίνα, Ο νερόμυλος στο χωριό, Ο Παπαδιαμάντης του Μ. Δργ., Ο οικουρός όφις, γλυπτό του Κ.Χ. , Το πουλί στον πίνακα του Πικάσο (ρεπροντουξιόν κι αυτός μην τρελαθούμε κιόλας). Από τα βιβλία της Βιβλιοθήκης ήταν ο μόνος που είχε δικαίωμα να τραβήξει και να ρίξει στο πάτωμα όποιο ήθελε (ούτε η κόρη μητέρα το τόλμησε κάποτε). Ενα μεσημέρι τον είχε ο πατέρας του αγκαλιά –που αλλού;- και τράβηξε ένα βιβλίο. Ηταν τα «Ποιήματα» του Γ. Σεφέρη έκδοση του 1966. Παλιό, εύθραυστο, πολύτιμο. «Ε, όχι και το Σεφέρη Μ...» τον «μάλωσε» αυτός. Στάθηκε, γύρισε στον έναντι τοίχο και έδειξε τη λιθογραφία του Π. Τέτση που εικόνιζε τον ποιητή. Την ήξερε καλύτερα απ’ όλους τους πίνακες. Κάτι κοινό τους διαπερνούσε άλλωστε. Εκείνος γεννήθηκε το 1900 αυτός το 2012 αλλά κι οι δυό στις 29 Φεβρουαρίου, σαν σήμερα δηλαδή παρότι το ημερολόγιο δείχνει 1η Μαρτίου «Κι η άνοιξη ξεμυτάει με βήμα τυφλοπόντικα». (Μοντάλε).