Προσκυνήματα...

«Στην ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ, στο μοναστήρι, υπάρχει μια βρύση). ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ερκαι κμΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΒΡΎ. Το νερό τρέχει από το στόμα κριού, αρχαία ειδωλολατρική κατασκευή, κι όσες γυναίκες πίνανε νερό απ’ το κριάρι κάνανε παιδιά και μάλιστα αρσενικά......Λευτεριά της αυλής του ούζου και του ταβλιού παρέα με τον μπατζανάκη μου, εσένα προσκυνάω (Μάριος Χάκκας. «Στο νερό»).

 Στη ΛΕΥΚΟΠΗΓΗ κάτω από τον ευρωστότερο πλάτανο των Βαλκανίων, δίπλα από το ποταμάκι, λάκκο καθαρού νερού θέλω να πω, τη βρύση διπλής όψεως με καρφωμένα πάνω της μπρούντζινα πλακίδια που γράφουν: « λους μΣτη βρύση που ξε που ﷽﷽﷽﷽﷽εν μου την ου ,εσ ΒΡΎδίψασες ποτέ μη ρίξεις πέτρα»  που ﷽﷽﷽﷽﷽εν μου την ου ,εσ ΒΡΎ και το Σολωμικό «Κι επότισεν μου την ψυχή που χόρτασεν αμέσως», το τσίπουρο μεσημέρι Κυριακής είναι μια λιτή ωραιότητα πιρου, και γαλυρος  λ ου ,εσ ΒΡΎρώτης τάξεως. Σε ένα και μόνο κοινό πιάτο ότι το τσίπουρο (πάντα με γλυκάνισο ως Μακεδόνες κι όχι άνευ του όπως το πίνουν οι άγευστοι νότιοι) είναι παρέα μικρή και λόγος  ασυγκρότητος, φέτες μαύρο ψωμί χωρικής παραγωγής, λίγες ελιέςιρου, και γαλυρος  λ ου ,εσ ΒΡΎ  κομμάτια ρέγγας, ίχνη τιρου, και γαλυρος  λ ου ,εσ ΒΡΎσίρου και γαύρος κάπως φτιαγμένος κι ο Αλκς που πίνει όμως ούζο. Σ’ αυτή την τσιπουρική λιτότητα κι ωραιότητα θύουμε, αν δεν προσκυνούμε.

Εν τω μεταξύ: «Τι μ’ έχει πιάσει και γελοιοποιώ τα πάντα; Μποά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ι τα πργατα να ναι σοβαρρεί και πάλι τα πράγματα να ‘ναι σοβαρά και το γελοίο να φωλιάζει μέσα μου. Πάντως έχοντας τάξει για σκοπό την απομυθοποίηση ορισμένων καταστάσεων δεν ο του.﷽﷽﷽﷽ηση. Ο Μ.Χακας παι στο λους μ δεν πρόκειται να σιάξω άλλους μύθους. Καλύτερη η γελοιοποίηση». Ο Μάριος Χάκκας και πάλι στο αυτό «Νερό» του ότι «ολημέριως τση μέρας» κι εγώ με τον Μάριο ήμουναο του.﷽﷽﷽﷽ηση. Ο Μ.Χακας παι στο λους μο του.﷽﷽﷽﷽ηση. Ο Μ.Χακας παι στο λους μ...