Τότε ο Πανάγαθος έκραξεν οργίλος...

Διάβασα σε αναρτήσεις στα τοπικά σάιτ -εκεί πλέον διεξάγεται ο αγώνας της μνήμης κατά της λήθης (Μ. Κούντερα)- τις οργισμένες αντιδράσεις πολυχρόνιου, επώνυμου, δημοτικού υπεράρχοντα (όστις εκ του λόγου της αψυχραιμίας του μπορεί να γίνει δυσώνυμος) κατά μέσου τηλεοπτικής ενημέρωσης, δημοσιογράφων ή δημοσιολόγων αυτού, και υπέρ της λίαν συμπαθούς κ. Γ.Κ. Ζμπλδ., (ήδη αρχηγού της Διαχειριστικής Αρχής της Περιφερείας των νεοελλήνων δυτικομακεδόνων) και λίγο διαισθάνθηκα του πόσο άγριος πρέπει να είναι ο εσωκομματικός, φατριαστικός αγών στο κόμμα του Εθνοφελούς Μνημονίου. (1) Ούτε ο Τάκης Σταματόπουλος με το τετράτομο έργο του «Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821». εκδ. Κάλβος (1979) δεν θα διανοούνταν (εντάξει, τηρουμένων των αναλογιών) ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα...
(Σημ. ένδον. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τη σημαίνει Επανάσταση του 21 αν δεν διεξέλθη αυτό το μνημειώδες έργο).
Επιπλέον και άλλα, επί το πλείστον φαιδρά, για την εν εξελίξει πολιτική μας αφήγηση (ας χρησιμοποιήσουμε ένα λόγιον στερεότυπον του συρμού). Εξ αυτών μου ‘ρθε κατά νουν λαϊκός ποιητικός λόγος, αλλά και ο έντεχνος, ήγουν του Αλεξάνδρου Ρ. Ραγκαβή (1809-1892) κάποιες στροφές (σε σύνολο 100 πεντάστιχες) από τη μεγάλη του ποιητική σύνθεση «Διονύσου Πλους" τα οποία υποβάλλω προς γνώσιν και για τις νόμιμες συνέπειες.

***
Τότε ο Πανάγαθος έκραξεν οργίλος
και ο θόλος έτρεμε τ’ ουρανού ο κοίλος…
«Τις εμού, ω κάθαρμα κάλλιον γνωρίζει,
ή ζωήν ή θάνατον πότε να χαρίζει;»
Κ’ εν ταυτώ το σκήπτρον του αίρ’ η δεξιά του,
δίδ’ εις το μετάφρενον μίαν του Θανάτου…
Και από τότε ο Θάνατος έμεινε κουφός.

***
Αλεξάνδρου Ρ. Ραγκαβή (1809-1892)
στροφές από το ποίημα «Διονύσου Πλους»

....................................

Άλλους διήγειρε πολλούς
η όψις των θελγήτρων
της κόρης της περικαλλούς,
και ενεψύχου τους δειλούς
ελπίς πλουσίων λύτρων.

Φωνή διέρρει σιγαλή
ως ψίθυρος το πρώτον.
Αλλ΄ εθρασύνοντο πολλοί,
και εξερράγ΄ η απειλή
μετά κραυγών και κρότων.

Των απαισίων οφθαλμών
το μέλαν πυρ ιδέτε.
Εγείρεται πας ο τολμών.
Την κώπην επί των σκαλμών
αφήκαν οι ερέται.

Ήρπασαν όπλα παρευθύς
από των προσπιπτόντων,
λίθους τινες χειροπληθείς,
και ό,τι εύρισκε καθείς
τις κώπην και τις κόντον.

Τα βλέμματα πλήρη φλογών
ηκόντιζον οργίλα,
κ΄ ερρίφθησαν, ως αν αγών
δεινών επέκειτο σφαγών,
και έπαλλον τα ξύλα.

Ο ανδραποδιστής λαός
τους οπαδούς των ξένων
πρώτους λαβών ανηλεώς,
τους έρριψεν εις της νηός
το στόμιον το χαίνον.


Σημ. Είναι γεγονός πως ο «ανδροποδιστής λαός» δεν μπορεί να ησυχάσει με όσα γίνονται στο κόμμα αυτό και γιατί σφάζονται τόσο πολύ και τόσο βαθιά τα κριάρια του στου μνημονίου την αγκαλιά χωμένα κι εντός ολίγου εκεί εκλογικά παραχωμένα.

ΥΓ. Δρυός (pasikikous) και μη εισέτι πεσούσης πας ανήρ του μπορεί πλέον να ξυλεύεται ακωλύτως.