Ημέρα ποίησης κι όχι πίεσης. Ο ακτινολόγος κι ο νευρολόγος

Ποιητική

― Προδίδετε(*) πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμο


*Το «Προδίδετε» μπορεί άνετα ν’ αντικατασταθεί με το «γελιοποιείτε» χωρίς ν’ αλλάξει το νόημα απεναντίας. Ο ποιητής Μ. Αναγνωστάκης άσκησε και το επάγγελμα του ιατρού ακτινολόγου

***
«Μόνη έγνοια η γλώσσα μου» είπε ο Ελύτης
και ο νευρολόγος κ. Χρήστος Αντωνιάδης απαντά:
«Εντάμαν με την κεμεντζέν, σ΄ έναν πατεμασέαν/θα λέω τα πονετικά μ΄, μ΄ ισούλ΄ κον τοξαρέαν», δηλαδή «αντάμα με τη λύρα μου σ΄ έναν σκοπό επάνω/ θα πω για αυτά που με πονούν μ΄ ανάλαφρο τοξάρι».

Ως εκ τούτου:

Την πατρίδα μ’ έχασα
Εκλαψα και πόνεσα
Λύουμαι κι αροθυμώ, όι- όι
Ν’ ανασταλώ κι ‘επορώ

Τα ταφία μ’ έχασα
Ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα
Τ’ εμετέρτς ανιστορώ, όι- όι
και ‘ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ

Εκκλησίας έρημα
Μοναστήρεα ακάντηλα
Πόρτας και παράθυρα, όι –οί
Επέμναν ακράνοιχτα

Μίαν κι άλλο ‘ς σην ζωήν μ’
Σο πεγάδι μ’ σην αυλήν μ’
Νερόπον ας έπινα, όι όι-
Και τ’ όμματεα μ’ έπλυνα

Ο κ. Χρ. Αντωνιάδης, νευρολόγος χειρουργός είναι και εντελώς μα εντελώς ποιητής.