Αντιγραφές μηνός Αυγούστου

Ντ. ΜΠ. : Σκέφτομαι συχνά: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πολιτικό και ένα καλλιτέχνη; Ο πολιτικός μπορεί να εργάζεται και να αποδίδει, μονάχα αν γνωρίζει την τέχνη του συμβιβασμού: προσπαθεί να βρει τα σημεία στα οποία τα αντιμαχόμενα μέρη θα μπορούσαν και θα ήθελαν να συμβιβαστούν, να πλησιάσει όσο μπορεί το ένα στο άλλο και μετά να ελπίζει ότι, τη σωστή στιγμή, θα βρεθεί η λύση- ενώ η έκφραση του καλλιτέχνη καθορίζεται μόνο από την ολοκληρωτική του άρνηση να συμβιβαστεί με οτιδήποτε, κι αυτό συνιστά το στοιχείο του θάρρους. Ως εκ τούτου, νομίζω ότι μια σύγκρουση αυτού του χαρακτήρα δεν θα λυθεί μόνον με πολιτικά η οικονομικά μέσα με διακανονισμούς. Απαιτεί το θάρρος όλων να χρησιμοποιήσουν, ας πούμε, καλλιτεχνικές λύσεις.

Εντ. Σ. : Ναι, καταλαβαίνω, γιατί όμως όλοι εμείς-μιλάω για τον εαυτό μου τώρα- αισθανόμαστε τόσο βαθιά δυσπιστία και απαρέσκεια για τους πολιτικούς. Κυρίως επειδή ασχολούνται με διακανονισμούς. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το τέλος τον σκοπό, παρά για την όλη, ευρύτερη διαδικασία. Το μόνο που θέλουν είναι να μετακινηθούν στην επόμενη θέση και να πουν «Κοίτα τι έκανα»- ενώ, για τον διανοούμενο ή τον καλλιτέχνη, το σημαντικό είναι το ιδεώδες, χωρίς συμβιβασμούς. Εχεις ένα επιθυμητό στόχο και δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά αν θα μπορούσες να κάνεις μικρούς παράπλευρους διακανονισμούς, προκειμένου να διασφαλίσεις κάποια ανακούφιση ή άνεση-αυτό ακριβώς που επιδιώκει ο πολιτικός. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιος τρόπος να γεφυρωθεί το χάσμα. Πρόκειται για δύσκολο ερώτημα. Μπορούν οι μέθοδοι του πολιτικού να είναι ανοιχτές στις μεθόδους του καλλιτέχνη και του διανοούμενου;

Από το βιβλίο των DANIEL BARINBOIM-EDWWARD W. SAID Παραλληλίες και Παραδοξότητες. Συνομιλίες για τη μουσική τη λογοτεχνία και την πολιτική εκδ. Νεφέλη

***
Ας συλλογιστούμε λίγο τους καθημερινούς μας πολιτικούς (γενικά και ειδικά) κι ας κάνουμε όπως όταν μας έρχετα έμετος και τους διανοούμενος διαρκείας… Ωχ!
Τι φρίκη!