Ο κύριος Περιφερειάρχης πάντων των Δυτικομακεδόνων και το «Αγνωστο αριστούργημά» του, του κ. Μπαλζάκ δηλαδή.

ΙΟΥΛΙΑΝΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ

Τίτλος μακαρόνι με πολλά σημαίνοντα και περισσότερα σημαινόμενα· να δούμε πως θα τα περιπλέξουμε θα τα διατάξουμε και θα τα συνδέσουμε με κάποια λογική αλληλουχία.
Λοιπόν,
Φίλος εξαίρετος ο κ. Θεοδόσης Πυλαρινός λογοτέχνης, κριτικός, ερευνητής, καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, πριν ίσως από χρόνο μου έστειλε ένα βαρύ τόμο, του οποίου είχε την επιμέλεια, με τον τίτλο: «Ιόνιοι Νήσοι. Ιστορία πολιτισμός». Εκδότης Περιφέρεια Ιονίων Νήσων. Εκδοση εντυπωσιακή μέσα σε κουτί καλαίσθητο, πολυτελείας η δε εκτύπωσή του άψογη· νομίζεις πως είναι έργο διακοσμητικό. Με τέτοια φροντίδα καμωμένο που σε κάνει να το χαζεύεις και να το χαϊδεύεις· ίσως και να το διαβάζεις. Τη φροντίδα του την είχε ο προαναφερθείς πολυλόγιος φίλος και στη συνέχεια από κάτω του, μια σειρά συνλόγιοι των Ιονίων τόπων και τρόπων που συνέβαλαν ο καθένας από το πόστο του. Το κουτί εσώκλειε μια επιστολή του Γεν. Γραμ. Περιφέρειας Ιονίων Νήσων κ. Σωτήριου Θ. Βόσδου. Ημερομηνία 20 Οκτωβρίου 2008. «Προς τον κ. Καραγιάννη Βασίλειο Συγγραφέα-Εκδότη». Ένιωσα κάπως, δε λέω! Υπάρχουν κάπου κάποιοι που τέλος πάντων κάτι καταλαβαίνουν από ανθρώπους κι έργα. Έγραφε μεταξύ άλλων: «Σας αποστέλλουμε το Λεύκωμα «Ιστορία και Πολιτισμός των Ιόνιων Νήσων, το οποίο εκδόθηκε στο πλαίσιο του ΠΕΠ Ιονίων Νήσων 2000-2006» και παρουσιάζει με απλό και εύληπτο λόγο την μακραίωνη και πολυτάραχη ιστορία των Επτανήσων και τον πολιτισμό που αναπτύχθηκε από τους πολλούς φωτισμένους Επτανήσιους λογοτέχνες, λόγιους και καλλιτέχνες από την αρχαιότητα ως τον 20ό αιώνα κ.λπ.». Εργο εκπληκτικό κι εν επιγνώσει δεν φείδομαι λόγους επαίνου.
Το κουτί περιείχε ένα ντοσιέ με ωραίες ανατυπώσεις, φωτογραφίες και ζωγραφιές επτανησίων με την απαραίτητη τεκμηρίωσή τους, και το κυρίως σώμα, έργο πολυσέλιδο σε ενότητες, όπως σχηματικά και συνοπτικά ανέφερε ο κ. Γενικός στην συνοδευτική επιστολή. Αυτά όλα δίγλωσσα έτσι και για την προς τους ξένους και φιλολογική τους ξενία.
Ένδακρυς (σιγά;), από τον εκδοτικό ενθουσιασμό, που λέει ο λόγος, προσκόμισα το έργο αυτό στο οικείο, δυτικοκεδονικόν περιφεριαρχείον και το εναπέθεσα στην ακόμα πιο οικεία μου, λόγω γνωριμίας με τον ευγενέστατό της υπεύθυνο, Διαχειριστική Αρχή. Να δουν και να πράξουν κι αυτοί κάτι παρόμοιον. Γιατί όχι; Ο Δυτικομακεδονικός χώρος έχει να δείξει και να επιδείξει τα ίδια ίσως και κάτι περισσότερον των Ιονίων. Θάλασσα μόνον δεν έχει, πλην αυτής του Αρίνταγος που κολυμπούν οι γηγενείς της πόλεως Κοζάνης
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω στο χρόνο, βρέθηκα στην Κατερίνη προ καιρού και σε μια φίλια συνύπαρξη, η εκλεκτή επιστήμων ιστορικός κ. Βασιλική Νεράντζη Βαρμάζη, μετά του σημαίνοντος επιστήμονος συζύγου της κ. Νίκου Βαρμάζη, παρόντος και του ξεχωριστού ποιητού Αντωνίου Κάλφα (γενική του Κάλφαντος), με ρώτησε, εντελώς φυσιολογικά, αν είδα τον μεγαλοπρεπή τόμο για τη Δυτική Μακεδονία που εξέδωσε η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, στον οποίο γράφει κι αυτή. Τόμος, ο οποίος, όπως μου τον περιέγραψε, ήταν στο ακριβώς ίδιο υψηλό, αισθητικά και ποιοτικά εκδοτικό μέγεθος με αυτόν των Ιονίων. Από την ίδια δηλαδή εκδοτική σχολή ή μήπως και φάμπρικα εκδιδόμενο. Τι σημασία έχει βέβαια; Εθαμβήθην κι επληγώθην εν τω άμα. Και γιατί παρακαλώ; Το εθαμβήθην το καταλαβαίνω για την πάρτι μου αλλά το επληγώθην για τον εαυτό μου; Ελα ντε; Απωθημένα καιρού! Τέλος, και πάλι, πάντων.
Μετά από μήνες πήγα στο Περιφεριαχείο και πήρα πίσω τον «τιμητικό» μου τόμο και ρώτησα δε γύρωθεν αν γνωρίζουν για την επιχώρια έκδοση. Δεν ήξερε κανείς τίποτε. Μυστήριο! Ενα εκ προοιμίου αριστούργημα και κανείς δεν το πήρε είδηση! Ρώτησα και διερεύνησα λάθρα στο νομαρχείον αν τιμής ένεκεν τους το απέστειλε η κυρία με την Περιφέρεια. Δεν ξέραν, δεν το είχαν. Που αλλού; Δε γνωρίζω αν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (Η ελιοτική «Ερημη χώρα» της πόλεως μας) ή το Δημαρχείον (απ’ όπου άρχισε από καιρό η πνευματική ερημοποίηση του τόπου) το έλαβαν. Αλλά οι χώροι αυτοί μου είναι δύσβατοι πλέον.
Με την οιονεί αναγνώριση μου ως εγκρίτου προσώπου των γραμμάτων από τον κ.Γ.Γ.Π. Ιονίων κ.λπ., πήρα υπό μάλης το θράσος μου και βρέθηκα στον προθάλαμο του κ. Γενικού, σε κάτι αργοσχολούντα αλλά εύχαρι δεσποινάρια, τα οποία και ρώτησα. Φυσικά αγνοούσαν το πράγμα με το δίκιο τους, αλλά με παρέπεμψαν ευλαβώς στην κ. Ξανθή Σαββοπούλου, αρχόντισσα επί των Γραμμάτων και των Τεχνών της Περιφέρειας. ‘Ελλειπε εννοείται, αλλά άφησα καθ’ υπόδειξίν τους ή μήπως με δική μου πρωτοβουλία, δε θυμάμαι, την κινητή μου ύπαρξη μήπως και της μιλήσω κ.λπ. Να ζητήσω ήθελα τον τόμο, να το δω, να τον αγοράσω αν επωλείτο, να το ξεφυλλίσω έστω. Μου είχε πιάσει το σύνδρομο βιβλιοστέρησης (πάθος παρόμοιο των χρηστών μαλακών ναρκωτικών) απ’ αυτά που μόνον όσοι ζουν τα πάθη των βιβλίων, καταλαβαίνουν. Τοπική έκδοση και να μη την ξέρω; Με τρέλαινε ορισμένως! Εννοείται πως δεν είχα καμιά απάντηση (και γιατί στο κάτω κάτω να μ’ απαντήσουν;) αλλά μάλλον οι κυρίες δεσποινίδες δεν μετέφεραν την παράκληση μου προς την κυρία Ξανθή η ευγένειά της οποίας δεν θα μ’ άφηνε αναπάντητον. Ρητορική ερώτηση: «Μήπως σ’ απάντησε ο κ. Γενικός, όταν με μυστική επιστολή καλών προθέσεων, του επισήμανες το φραστικό του λάθος, όταν μιλούσε (την ορθή έννοια του «εξ απαλών ονύχων» του θύμισες) έτσι για να μην εκτίθεται στους ολίγους που γνωρίζουν και υπομειδιούν σαρδόνια (για την ημιμάθεια) ακούγοντας τους ξερόλες εξουσιολάγνους να λανθάνουν είτε επί του γλωσσικού είτε επί του ιστορικού και πνευματικού πεδίου, όπου γίνεται στην κυριολεξία το πανηγύρι της ακυριολεξίας. Τι μου χρειαζόταν του αφελούς;
Ετσι έχουν τα πράγματα.
Και τώρα τι γίνεται;
Δεδομένο μόνον. Υπάρχει το «Αγνωστον αριστούργημα» όχι του Μπαλζάκ (αυτό κυκλοφορεί από το 1984 στις εκδόσεις Αγρα σε μετάφραση Δ. Δημητριάδη με 12 σχέδια του Πικασσό), αλλά τώρα της εριτίμου κυρίας Περιφέρειας Δ.Μ. Πιστεύω ότι είναι της αυτής στάθμης με των Ιονίων, αφού είπαμε πως μάλλον η ίδια εκδοτική φάμπρικα τα εκδίδει. Ο κύριος Γενικός μας, φέρει την υψηλή του πατρότητα· αλλά δεν το είδε όμως κανείς; Τι περιέχει, ποιοί γράφουν, πως εκδόθηκε, για ποιούς προορίζεται, ποιοι θα το λάβουν τιμητικά ή θα το αγοράσουν κάπως; Μου είναι ανεξήγητο το γεγονός ένα τέτοιο πράγμα να μένει στα κρυφά ή στα ρηχά. Ποιός θα μας δώσει μια απάντηση; Κανείς κατ’ αρχήν! Οταν ήμουν ο «δικτατορίσκος» των τοπικών γραμμάτων αλλά και τώρα ως κήνσωρ, πάντα δημόσια, κυρίως των πνευματικών, εκ της ασχολίας μου αυτής έμαθα σε πόσο άξεστοι, χοντρόπετσοι και χωριάτες (όχι χωρικοί) μπορεί να μετεξελιχθούν κάποιοι που σκαρφάλωσαν και γαντζώθηκαν όπως όπως στην εξουσία. Αποκτούν πάραυτα την ευαισθησία ρινόκερου ως προς την υποχρέωση που έχουν κυρίως για την ενημέρωση και την αντιμετώπιση εν γένει των πολιτών. Οταν ελέω λαού είτε ελέω Θεού («Αντραλίζομαι πεινώ /σουτ θα φας στον ουρανό» σου λένε με το στίχο του Κ. Βάρναλη, οι σαράντα σβέρκοι οι βοδινοί) είτε του κόμματος (αυτό το ασυλλήπτου διεισδυτικότητας και φαυλότητας όχημα με την λιπαρή μίζα), κάθονται στο σβέρκο μας, τότε δεν παίζονται με τίποτα οι ουτιδανοί όπως θα τους ονόμαζε κι ο Ι. Μεταξάς. Ας προσέχαμε, μας λένε, εν σιωπή. Σημειώνω μιαν άλλη χωριατιά ασήμαντης στο ηθικό πεδίο αλλά εξ όνυχος τον λέοντα. Οι εν λόγω ουδέποτε αξιώνονται να στείλουν ένα ολιγόσειρον ευχαριστήριο σημείωμα σε όποιον τους στέλνει «τιμής ένεκεν» ο ερίφης λ.χ. ένα βιβλίο του. Ετσι για να δείξουν ευγένειας πρόσοψη. Οι φουκαράδες της συγγραφής προσμένουν με άφατον ηδονή να τους «τιμήσουν» με την προσοχή τους και την επίπλαστη εκτίμηση, οι ευκαιριακά άνωθέν τους. (Γι αυτό υπάρχει τόση μεγάλη περιφρόνηση στο πρόσωπό τους από το λαό αμέσως μετά την πτώση τους). Ισως δυσκολεύονται στο να γράφουν τι, οι ξυλοσχίστες των γραμμάτων αφού ποτέ δεν τα διαβάζουν (φορές καλά κάνουν). Προτείνω ν’ ακολουθούν στην περίπτωση αυτή τη μέθοδο του Τ. Ελιοτ ο οποίος απαντούσε αμέσως μόλις λάβαινε τα βιβλία που του έστελναν ως εξής: «Ευχαριστώ πολύ κύριε ή κυρία τάδε μόλις έλαβα το ωραίο βιβλίο σας και θα το μελετήσω εν καιρώ». Ποτέ δηλαδή. Οπότε απαλλάσσονταν από την επί της ουσίας κρίση τους. Ο Έλιοτ αυτά. Αν όχι οι ίδιοι, το υπηρετικό τους προσωπικό πρέπει να φροντίζει την καλή έξωθεν φήμη και μαρτυρία του κυρίου τους και να επιμελείται αυτής της κόσμιας συμπεριφοράς. Αλλά επί το πλείστον από ανίκανους κι ολιγονοήμονες πλαισιούνται με το αζημίωτο, (χάριν κομματικού σφετερισμού) οι χώροι αυτοί και έτσι όμοιος ομοίω αεί ...βελάζει.
Σημείωση ξεκάρφωτη. Θεού πρόσωπο (ειδικά οι νέοι) σήμερα θα δουν μόνον αν χωθούν στους κομματικούς σταύλους εξουσίας. Αυτή είναι η μόνη Συνταγματικά κατοχυρωμένη ακολουθία των πραγμάτων στην 37χρονη Νεοπασοκοδημοκρατία μας. Γι αυτό από κει και πέρα «Ο καθείς και τα όπλα του» κατά τον ποιητή.
***
Υ.Γ. 1 Υπάρχει κάτι άλλο και θέλουν να μη γίνει γνωστό ευρύτερα το Δυτικομακεδονικόν Αριστούργημα; Μήπως «Είναι πολλά τα λεφτά Αρη» της έκδοσης που είπε ο Σπύρος Καλογήρου και πέρασε από την κινηματογραφική ιστορία στην καθημερινή, πρακτική, κρατική διαχείριση χρημάτων, αλίμονο. Για να δούμε πώς και αν θα μας διαψεύσουν παταγωδώς, άρα ευχάριστα, οι εν λογω;

Υ.Γ. 2 Ο περιφερειάρχης γ(Γ)ενικό(ώς) διορίζεται, ως γνωστόν (ακόμα) από την κάθε κυβέρνηση. «Αν, λέω αν» σε λίγο καιρό αλλάξει έστω και μη αυτοδύναμα η παρούσα κυβέρνηση, θα αλλάξουν πάραυτα οι εν λόγω διορισμένοι κύριοι. Μέχρι τότε αλλά και πάντα, όπως κάθε αιρετός ή αναίρετος δημόσιος άνδρας, αυτός είναι υπηρέτης του ελληνικού λαού, άρα και δικός μου, αφού απ’ αυτόν πληρώνεται, και δεύτερον άρα, και από μένα δηλονότι, που τώρα γράφω στον Δυτικομακεδονάρχη κι ελπίζω αυτός να μη μας γράψει. Ετσι αιτούμαι ευπειθέστατος -το νυν Υ.Γ. 2 υπέχει θέσιν επισήμου αιτήσεως- κατά σειράν ή α) να μου αποστείλει τον βαρύτιμο τόμο ως άτομο με ειδικές, εκδοτικές ανάγκες, πάσχων από το σύνδρομο που προανέφερα, ή β) να μου παραχωρήσει ένα κομματάκι χαρτί του τόμου, όπως στον «Εμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ (κατά ευρεία διασταλτική ερμηνεία) που το δικαιούμαι ως πολίτης δυτικομακεδών αφού τα χρήματα για την έκδοσή του δεν τα έβγαλε από τη τσέπη του αλλά και από τη δική μου τα αφαίρεσε, ή γ) ως ύστερο εκβιασμό και δηλώνοντας εν τω άμα πως αίρω την όποια εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του απαιτώ να μου επιστρέψει εντόκως το ποσό που εισπράττει ανελλιπώς κάθε μήνα για το μισθό του, από μένα· ποσό με το οποίο συμβάλλω αναλογικά στο δημόσιο προϋπολογισμό. Το υπολογίζω στα τόσα χρόνια της θητείας του στο 1 ευρώ. Τι είναι το 1 ευρώ; Αλλά στην αξία αυτού αγόρασε εσχάτως η κυρία Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ολόκληρη την περιοχή του εργοστασίου αμιάντου της πρώην ΜΑΒΕ (Ζιδάνι) χωρίς όμως και την ομώνυμη μονή της Παναγίας της Μυδραλιφόρου (Ζιδανιώτισσας), ότι εκεί δεν μπορούσε να βάλει χέρι, αφού η μακρά χειρ του Θεού και του επί της αυτής γης Αποστόλου του, την φυλάσσει, ανύστακτα, μεγάλη η χάρη Της.

Υ.Γ. 3. Και κάτι από το αυθεντικό «Αγνωστο αριστούργημα» του Μπαλζάκ έτσι να χαλαρώσουμε κάπως: «Ολα τα ανθρώπινα αισθήματα αρχίζουν όπως ένα λουλούδι που χρωστά την άνθισή του σ’ έναν ευγενή ενθουσιασμό ο ποίος μειώνεται συνεχώς, μέχρι που φτάνει στο σημείο η ευτυχία να μην είναι πια παρά μια ανάμνηση και η δόξα ένα ψέμα».

Υ.Γ. 4. Αμήν