«Ανάρια ανάρια τα ‘ριχναν οι κλέφτες τα ντουφέκια...»(Κλέφτικο Δ. Ελλάδος)

Ηταν η εποχή του σεισμού στη Δ. Μακεδονία, Κοζάνης δηλ., καλοκαίρι του 1995. Μετά από ένα άγριο μετασεισμικό ταρακούνημα κινήσαμε για της Πάργας τον ανήφορο (άρα και κατήφορο) κυνηγημένοι λες από τον κ.κ. Εγκέλαδο των 6,6 R. Στην πόλη της προσθαλάσσεώς μας υπήρχε ονομαστή ταβέρνα φέρουσα το όνομα «Τα 5 αδέλφια»· Σουλιώτες. Μου θύμισαν το τοπικόν μας αποκριάτικον «Πέντε αδρέφια είμασταν και τα πέντε παλαβά!». Σέρβιραν φουστανελοφόροι με την ηρωική στολή των Σουλιωτών ταχύτατα, κι οι φουστανέλες ανέμιζον σαν μπαϊράκια μετά τη νίκη. - Ενα τζατζίκι παρακαλώ - Εφτασεεεεεε - Μια μελιτζανοσαλάτα ! - Αμέσως... - Κτύπος κ. λπ, κ. α Πλην της εξυπηρετήσεως των τραπεζιών εποζάριζαν ομού με διαφόρους τουριστοχάνους κυρίως αλλοδαπούς. Εποζάρισα μ’ αυτούς τους ήρωες της ταβέρνας κι εγώ... Αυτά τότε, κάποτε. Την σήμερον είδα μια φωτ. από το διεθνές φεστιβάλ ποιήσεως Πατρών και περιχώρων με 5 ηρωικούς φουστανελάδες και σπαθοφόρους οπλισμένους Μεσολογγίτες, οι οποίοι κατά πάσαν πιθανότατα εκτελούσαν χρέη ποιητικής αστυνομίας έτοιμοι να επέμβουν εις άπασαν την ελληνικήν επικράτειαν, η οποία πάσχουσα από ποιητικήν ακράτειαν, διεξήγαγε δίκην πλημμυρίδος, ποιητικά φεστιβάλ, και να επιβάλλουν την τάξιν και ησυχίαν στα απανταχού ακροατήρια όπως και την προσήλωση του κοινού στους αναγνώστες κι όχι στο κενό, χασμώμενοι. Βάστα δυτική Ελλάδα άρα και καημένο Μεσολόγγι / Καημοί της λιμνοθάλασσας, βουνά της Αρκαδίας λόγγοι/ κι εσύ Πάτρα γλυκεία με τα ψηλά Αλώνια στο αγνάντι/ - Ομπρός οι δημιουργοί, διεθνείς ποιητές Αβάντι.../