Τάσος Βουρνάς

Τον διάβαζα στις μέσα σελίδες της ΑΥΓΗΣ από την πρώτη ημέρα της επανεκδόσεώς της (4-8-1974) ως ΛΟΓΟΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ με υπογραφή ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, ήγουν Τάσος Βουρνάς (Τ.Β.). Στάθηκε ο τρόπος του από τις πιο σημαντικές επιρροές γραφής και σκέψης μου. Ηταν ένας μοναδικός πολυδιανοούμενος και φιλόλογος εφ’ όλης της λόγιας ύλης. Τον γνώρισα εν ζωή ένα ελάχιστο στην πλατεία Μητροπόλεως των Αθηνών στην κηδεία του Μήτσου Παρτσαλίδη (Ιούνιος του 1980) τότε που μαζί με τον πολύκλαυστο φίλο Σάκη Καραλιώτα που πέρασε στο «ασφοδελό λειμώνα» (από τον Τ. Β. γνώρισα τη λέξη) εφέτος, διαβάζαμε ένα επίκαιρο έντυπο της ημέρας με τον τίτλο «Σε κλαίνε του χλωρότατου Καρπενησιού τ’ αηδόνια» και το λέγαμε μεταξύ μας μετά χάριν μνήμης και παιδιάς, αλίμονον! Ο Μήτσος Παπαδημήτρης πρόεδρος των πολιτικών Προσφύγων Ελλάδος εκείνη τη μέρα με σύστησε στον Τ. Β και στον Μανόλη Αναγνωστάκη ως διανοούμενο μείρακα της Β. Ελλάδος. Πρωτογνώρισα τον Τ.Β. ως αναγνώστης όμως, στη μεγάλη εισαγωγή του στην «Πάπισσα Ιωάννα του Εμ. Ροϊδη, 1956, εκδ. Δαρεμά, όταν τη διάβαζα παράλληλα, μη πω προπορευόμενη, των μαθημάτων για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιον (1971). Ο Τ. Β. (1914-1990) υπήρξε από τις φωτεινότερες πνευματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής αδογμάτιστης αριστερής σκέψης και πράξης πολυγραφότατος και γλαφυρότατος· κυρίως όμως απροσκύνητος. Ηταν η πρωινή μας καθημερινή απόλαυση στην ΑΥΓΗ, την άλλοτε κι όχι αυτήν που την μακέλεψαν τα πολιτικά «κνώδαλα» των ημερών (απ’ αυτόν κι αυτή η λέξη). Η νυν έκδοση του Γ. Λεοντάρη πλην των άλλων μας συγκίνησε εκτάκτως ότι μας θύμισε ημέρες παλιές κι ανθρώπους ωραίους που λείπουν εντελώς.