Eπιδιόρθωνα...

Επιδιόρθωνα μια συγγραφή, την ονόμασα ο αμετροεπής το «opera magnus” μου σύναξη δηλ. όλων των εγγραφών μου στη Παρέμβαση και στις σελίδες «Ενδόδημα και αποικιακά» ήγουν εκατοντάδες καταγραφές και ήμουν στην εγγραφή περί της 9ης διεθνούς εκθέσεως βιβλίου Θεσσαλονίκης: «Εις μίαν γωνία ισογείου χώρου το «Μαγαζάκι της κεντρικής οδού» του εξοχοτάτου Γεωργίου Κορδομενίδη, ένα Εντευκτήριο πλείστων όσων γλυκών λογοτεχνικών διαθέσεων. «Ανανέωσα ήδη δύο συνδρομές», μου λέγει. Πάλι καλά...»: Στην οθόνη του κινητού έγραψε: ACS Κούριερ. - Δέμα κύριος. - Ελα στο γωνιακό καφενείο της καθημερινότητας μου δυό βήματα από το το γραφείο. Ηρθε. Εφερε το περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ τχ. 125. Με κύρια θέματα στο εξώφυλλο: Βασίλη Βασιλικού: «Επάγγελμα συγγραφέας» αδημοσίευτη ομιλία του και σελίδες αφιερωμένες στον Μανόλη Αναγνωστάκη κ.λπ και άλλα. Ο,τι καλύτερον ... Εδώ και μέρες αδημονούσα για την έλευση του περιοδικού. Ηταν η πρώτη φορά που άργησε τόσο να έρθει μετά την κυκλοφορία του. Δεν άντεξα την έλλειψη. Ταπεινά το ζήτηξα από τον κύριο εκδότη. Θεωρούσα την μη έλευσή του ως τραύμα (τραύμα = η λύση της συνεχείας του δέρματος στην στρατιωτική ορολογία) εδώ η διακοπή της συνέχειας στην αποστολή. Τι συνέβη Κύριος οίδε; Με εντυπωσίασε η φιλοτιμία (η φιλοπονία του είναι άλλο πράγμα) του κυρ’ εκδότου. Εσυγκινήθην θα έλεγα χωρίς δάκρυα. Αλλά όταν γνωρίζεις από πρώτο χέρι και ψυχή πως εκδίδονται τα εναπομείναντα λίγα λογοτεχνικά περιοδικά εν Ελλάδι, με τι θυσίες δηλαδή υπάρχουν τότε δικαιολογείται κάθε συναισθηματική έξαψη και ένταση. Το ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ είναι ο σημαιοφόρος αυτών στην επικράτεια. Τους αρμόδιους της έκδοσης θεωρείς ημιόσιους των περιοδικών γραμμάτων και δημιουργημάτων. Δεν ξέρω πότε θα το διαβάσω αλλά ήδη το έχω, το περιφέρω, το βάζω εδώ κι εκεί, το κάνω ό,τι θέλω· τα περιοδικά αυτού του είδους είναι σώματα έρωτος και δεν υπερβάλλω (ή μήπως υπερβάλλω;)