«Και τι δεν θα ‘δινα...»

«Και τι δεν θα ‘δινα...» που γράφει ο Χ.Λ. Μπόρχες/ στο «Ελεγείο της ανέφικτης ανάμνησης»/ στα χώματα της πλατείας Λευκοπηγής να ξαναπαίξω / με φίλους του καιρού ένα διπλό ή μονότερμα / Εκεί έμαθα της μπάλας το νταλκά./ κι εσημείωσα κατόπιν περί τα 1000 γκολ όσα κι ο Πελέ/ στις σχολικές αυλές, τις καλαμιές, τα ισιώματα,/ τα τσαϊρια, τα λιβάδια ,τις πουρναροανοιχτωσιές./ Οταν εντρίπλαρα σχεδόν ποιητικά τους αντιπάλους / Και εκάρφωνα τη μπάλα στο κενό ελλείψει διχτυών./ Είχα προστάτες αγίους τον γκολτζή Γ. Σιδέρη/ του Ολυμπιακού που μισούσα εν τούτοις παιδιόθεν/ κι αργοτερότερον Γ. Κούδα Θεσσαλονίκης το κλέος / του Πάοκ που ελάτρευα και σχεδόν αγαπούσα / (Τώρα σ’ όλα αυτά είμαι πρώην ή τέως)/ Κανείς δεν πιστεύει πως αυτό το μαλθακό / μαλάκιον, κάποτε αλώνιζε τις ανοιχτωσιές./ Κανείς δεν με πιστεύει ούτε εγώ εμένα / αλλά η φωτ. εκείνου του καιρού τα δείχνει όλα.../