Πριν χρόνια. Δημαρχείο Γλυφάδος. Γάμος πολιτικός. Λιγοστός κόσμος. Με μαύρα γυαλιά ωσάν μυστικός πράκτωρ ή της ασφαλείας δια την απόκρυψιν της συγκινήσεως...
Απόγευμα στο κέντρον Αθήνα γύρωθεν της Εθνικης Βιβλιοθήκης και του Πνευματικού Κέντρου. Κάθομαι σε παγκάκι βιβλιορεμβάζων. Αλλοδαποί στεγνώνουν την ύπαρξη τους. Φεύγω. Κοντά στο άγαλμα του διαλογιζόμενου Κ. Παλαμά με φρίκη διαπιστώνω πως ξέχασα ή έχασα τα γυαλιά ηλίου. Πίσω με ελάχιστες ελπίδες. Στο πρώην παγκάκι μου ένας μαυριδερός υπομειδιούσε :
- Σε είδα που έφυγες και ξέχασες τα γυαλιά, σε περίμενα.
Με διέλυσε ο πρόσφυξ...
Είπα να συγκινηθώ. Δε θυμάμαι αν τα κατάφερα...
“…Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο /
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη /
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου /
τη νύχτα εκείνη του αϊ-Γιάννη /
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές /
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.” (Γ.Σ.)/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου