ΜεταΠαλαμικα

Εφετος άγρια μ έδειρεν η ανθρωπολησμονια/ Και κόντεψα να σωριαστω στη στράτα/ Αλλ ένα άνθος και μια όμορφη-νια/ με φωναξε:/ -Μη πέφτεις σταματα…/