Η ευγενής τάξη των παρουσιαστών βιβλίων κ.λπ.

Στην καθημερινή μας ζωή οι παρουσιαστές βιβλίων κ.α. αποτελούν μια νέα κατηγορία πνευματικών όντων, δηλ. ανθρώπων που αναλαμβάνουν, συνήθως αμισθί, να φέρουν εις γνώσιν των απλών πολιτών σχετικών ή και ασχέτων εντελώς, δημιουργήματα πνευματικά, βιβλία δηλαδής. Μέρα παρά μέρα σε μια πόλη σαν τη δική μας, ας πούμε, συμβαίνουν τέτοιες ωραίες καταστάσεις κατά τις οποίες οι κ.κ. παρουσιαστές ενός πονήματος (ωχ την είπα τη λέξη που σιχαίνομαι) ανασκουμβώνονται και στριμώχνονται στην ευθεία τράπεζα με το μικρόφωνο και ενώπιων δεκάδων (ανάλογα με το σόι του δημιουργού) ή δεκάδας το πολύ, ακροατών ξεκλειδώνουν το βιβλίο λογοτεχνίας επί το πλείστον και το παραδίδουν στους αναγνώστες γυμνό και τετραχειλισμένο. Αυτοί άμα της αγοράς του –με αφιέρωση φυσικά– με τη σειρά τους το εγκαταλείπουν κατευθείαν στην οικιακή αφάνεια. Οι ακροατές συγγενείς, όπως είπαμε, και κάποιοι εθελοντές της ακροαματικής κακουχίας σύρονται αύτανδροι στα καφέ, στις αίθουσες διδασκαλίας, τ’ αμφιθέατρα σπανίως δε στα βιβλιοπωλεία. Είναι οι παρουσιαστές βιβλίων μία συμπαθής κατηγορία συμπολιτών, άνθρωποι κατά τον Αριστοτέλη κι όχι κατά τον Διογένη στην οποία για να θεωρηθείς μέλος δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις αν και καλόν είναι να έχουν κάτι λίγες. Αρκεί να διαθέτουν «κάλαμον χάρτην και μελανοδοχείον» (αντιγράφω ήδη Εμ. Ροϊδην) κι αυτά προς επίδειξιν τουλάχιστον της ολιγομαθείας τους οι πλείστοι ή της πολυπραγμοσύνης και της εαυτού ακόρεστης επιδειξιομανίας τους, οι ολίγοι. Τις προάλλες στην πόλη σημειώθηκε ρεκόρ στις παρουσιάσεις, όταν 8 περίπου μεγάλοι συμπολίτες επαρουσίασαν, ο καθείς με τον τρόπο του, ένα ασήμαντου ποιητικής αξίας, βιβλίον. Ένας εξ «επαγγέλματος παρουσιαστής μπορεί να μιλήσει για τα πάντα κι εφ’ όλης της ύλης όπως ο πλανόδιος γυφτοπωλητής υδροπέπονων: «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Οι ελάσσονες πνευματικοί και οι μέγιστοι πολιτικοί άνδρες το προτιμούν ως είδος δημοσιότητός τους ότι δόξαν (στην λόξαν τους) εφήμερον έστω, φέρει. Είναι της αυτής πληθύος με εκείνους τους στρατιώτας που παρουσιάζουν όπλα τα μελαγχολικά απογεύματα της Κυριακής κατά την υποστολή της σημαίας. Θα μπορούσαν να συνασπιστούν και να συμπήξουν σωματείον ή εταιρεία και να καταθέτουν στεφάνους εκ δάφνης στα ηρώα της πόλης, των χωριών και κώμεων ή και να παρελαύνουν ομού με τους μαθητές, προσκόπους και τας ωραίας γυναίκας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Εθήτευσα σ’ αυτό το μεροκάματο του τίποτα χρόνους πολλούς με τα εκατοντάδες «Προλογύδρια» μου «παντός καιρού». Όλο επαίνους ήμουνα για τους συγγραφείς. Αν πάω στην Κόλαση ως τιμωρία για τον επίγειο ατάσθαλο βίο μου, θα πάω για αυτές τις άσωτες υπερβολές μου στις παρουσιάσεις βιβλίων και φυσικά για τα ορθογραφικά μου λάθη γενικώς...