Mπ. Ατσαγα...

Σιγά μην το διαβάσω αν και το άρχισα κάπως. Θα περάσει στη θημωνιά των αδιάβαστων, αν δεν πέρασε ήδη παρά του ότι αγοράστηκε με εκείνη την κατακτητική μανία του «πάρτα όλα» δηλ. αυτά που θέλεις να τα έχεις έστω και ως σώμα μόνο για να κτίζεις τα τείχη με τα οποία δεν κλείστηκες εσύ αλλά έκλεισες τους άλλους έξω από τον βιβλιότοπο του είναι σου, δηλαδή της ζωής σου. Μιλώ για το βιβλίο του Μπερνάρντο Ατσάγα «Σπίτια και τάφοι» εκδ. Εκκρεμές, σελ 440 , μτφρ Κ. Αθανασίου. Πριν χρόνια ταξίδευα με το ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη – τρόπος ταξιδιού που με θέλγει. Το νυχτερινό ταξίδι ήταν λίαν επεισοδιακό λόγω υπερφόρτωσης του λεωφορείου, σχεδόν στο διπλάσιο με ανθρώπους σαρδελοφουκαράδες τελικά. Από το ταξίδι αυτό πρoέκυψε το διήγημα «Επιδρομή στην πρωτεύουσα των προσφύγων» που δημοσιεύτηκε στο ολιγότευχον περιοδικόν «Πίερος» που εξέδιδε ο ξεχωριστός (μνήμη τώρα) Θανάσης Γεωργιάδης· αργότερα το έβαλα στη συλλογή διηγημάτων μου «Το χρώμα της νοσταλγίας» εκδ. Γαβριηλίδης, 2008. «ΕΙχα μαζί μου (γράφω) σ’ εκείνο το ταξίδι ένα βιβλίο του Μπερνάρντο ΑΤΣΑΓΑ: «Εκείνοι οι ουρανοί». Η δράση, έγραφε στ’ αυτί του, περιορίζεται σε ό,τι είναι δυνατό να συμβεί στον κλειστό χώρο ενός λεωφορείου και για όσο διάστημα διαρκεί το ταξίδι. Τί έμελλε, λοιπόν, να μας συμβεί. «- Που πάμε νεοέλληνες θα βυθιστούμε αύτανδροι στη λίμνη (Πολυφύτου)». Δεν βυθιστήκαμε εν τέλει κ. λπ. Στο νέο βιβλίο του Mπ. Ατσάγα καθώς το ξεφυλλίζω διαβάζω στην πρώτη σελίδα του τη φράση του πασίγνωστου αγγλικού τραγουδιού «Ηταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο...» το οποίο τραγουδάμε παρότι ανθρωποφαγικόν στα παιδοεγγόνια μας. Ξαφνιάστηκα. Ακριβώς τον ίδιο στίχο είχα κι εγώ στην πρώτη σελίδα του βιβλίου μου «Ταξιδιωτικό στα βιβλία μαθητεία στο ταξίδι» (2010) ! Αρα πρέπει να το διαβάσω αφού πρώτα ξεπεράσω αβλαβώς τις πρώτες 100 σελίδες το κρίσιμο όριο για μια επιτυχή αναγνωστική διεξαγωγή σε καιρούς και χρόνους εντελώς απρόσμενους και περιορισμένους. Ετσι για την κοινή προμετωπίδα και για τα «αταξίδευτα καράβια» της ζωής μας.