Ο πολιτευτάκιας εν γένει

Μου ήρθεν η όρεξη γνώσιν να λάβω περί του τοπικού εκλογικού μας διαπράγματος (βαρέθηκα έως σιχαμάρας το τόσον ερωτικό εκλογικό κλίμα της Τουρκίας) και έλαβα θέσιν σε παγκάκι της πλατείας που αράζουν οι απόμαχοι ή οι στερημένοι εργασίας υπερήλικες και μη, όπως και τα θηλάζοντα και μη νήπια μετά των οικιακών βοηθών και ηρωικών γιαγιάδων. Γινόταν ομιλία πολιτευτού και οι υπηρεσίες του είχαν ήδη στήσει το ευπρεπές λιτό τσαντήρι του δίπλα από το ναό. Αυτός ωραίος ωραίος μετά από συμφωνημένο κάλεσμα ετέρας ωραίας δωδεκάποντης προσήλθε στη σκηνή από τη μεριά του καναμπαριού όπως ο σεφερικός «πραματευτής που ήρθε από τη Σιδώνα χωρίς να φοβηθεί το θυμωμένο Ποσειδώνα..» Ο δικός μας τη βροχή που μας γυρόφερνε. Τα μεγάφωνα σταμάτησαν τα πράσινα εμβατήρια. - Γεια σας.. - Καλώς τον «Εμπρός εμπρός για μια Ελλάδα ελεύθερη σοσιαλιστική ο πράσινος ήλιος μας οδηγεί» το μεγάφωνο. («Ηλιε ήλιε αρχηγέ» Ωχ, ο νεομάρτυς Διονύσιος που εορτάζει σήμερα ξεμύτηξεν ένδον). Το διακύβευμα των ημερών η φράση πασπαρτού, η πάντοτε κι αέναη Αλλαγή. «Ο Κόσμος θέλει πολύ πολύ την Αλλαγή» είπε ο ρήτωρ πολιτευτής. Ολα καλά πράσινα και άγια σε ένα γκρίζο εντελώς ανθρώπινο τοπίο ακροατών εθελοντών της κακουχίας. Ομως κάτι με απασχολούσε. Η Αλλαγή κι ο Ηλιος της ότι ήδη δύο πολιτικοί σχηματισμοί περί αυτών ανδρουλακο-τσι(π)ρίζουν. Ζήτημα 1ον «Ηλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρα μου κ.λπ κ.λπ.»! Ζητούμενο 2ον «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα (πόσο σίγουρα;) ναι...» Αδιάφορος αυτός έδυε.