Γ. Ριτσος κι ο Ανήφορος

Πρώτα ήταν ο μικρός Μ. που μου είπε πως «πήραμε έναν ανηφορισμόν» και μ’ άρεσε τόσο πολύ, τη λέμε κάπου κάπου αναμεταξύ μας, μαζί με τη λέξη «ακολουθισμόν». Υπήρχε βέβαια το νοσταλγικό δημοτικό της Κοζάνης «Νοσταλγία» ή «Ανήφορος» («Σαν παίρνω τον ανήφορο ένα ανηφοράκι» το οποίο μεταποίησε σε λογία σύνθεση ο κοζανίτης συνθέτης Γιάννης Δόδουρας. Στις μέρες μας ήρθε το ύστερο μυθιστόρημα «Ανήφορος» του Ν. Καζαντζάκη τον οποίο πήραμε στα γρήγορα παρότι ανηφόρα («ευλογημένη η ανηφόρα καταραμένη η κατηφόρα» λένε οι αγιορείτες και μου το θυμίζει πάντα ο συνοδοιπόρος εκεί Ν. Κούρτης), χωρίς ιδιαίτερες απώλειες. Στο βιβλίο είδα το όνομα του καπετάνιου των κρητικών επαναστάσεων Μιχαήλ Κόρακα. Στην οδό Μιχαήλ Κόρακα 10 στην Αθήνα έμενε εν ζωή ο Γιάννης Ρίτσος τον οποίο επισκεφτήκαμε τον Απρίλιο του 1987 (με αφορμή το ιδρυτικό συνέδριο της ΕΑΡ) κι εβγάλαμεν και αναμνηστικές φωτογραφίες. Σήμερα απλώς επισκεφτήκαμε τη μνήμη του ότι στις 11 Νοεμβρίου 1990 πέθανε σώματι αλλά ποτέ ως ποίηση.