Τα ράκη

Εις την άδεια εντελώς αλέα «Μανόλη Αναγνωστάκη/ κι όπως πέφτουνε τα πέπλα της ήμερηςβραδιάς / στα φύλλα της ψυχής μας ξεγυμνώνονται τα ράκη/ του φθινοπώρου, όχι της εποχής, της καρδιάς/