Μαρίνες...

Ολες οι Μαρίνες του Ιουλίου είτε αγίες είτε όχι/ είναι πανεύφημες, πανέμορφες δηλ. ωραίες/ «Επιπρέπει σοι, πως αν είποις, Μαρίνα/ Σων αιμάτων έρευθος, α ξίφει χέεις./ Εβδομάτη δεκάτη Μαρίναν κτάνε φάσγανον οξύ»/ Στις θαλάσσιες μαρίνες αγκυροβόλια ψυχής/ κι ιστιοφόροι πόθοι σώματος/ στα ναϋδρια της υπαίθρου ήπιας ομορφότητος/ στα ποιήματα εν γένει./ Αυτή που «είχε την τρικυμία στα χείλη»/ Εκείνη απ’ τις Μικρές Κυκλάδες/ (Δώσμου δυόσμο να μυρίσω...)/ Η μακρινή που «σε ποια πέλαγα ποιούς γιαλούς/ ποιά γκρίζα βράχια και ποιά νησιά» ταξιδεύει/ Α, και στα ονόματα των γυναικών... / Ναι, εκεί ιδίως που όταν τις φωνάζεις/ μια αύρα καλοκαιριού σ’ αναστατώνει/ Και ο, τι τρυφερό έχεις ή ζεις ανακατώνει.../