...Ταις ημέραις εκείναις

Κι ενώ η Προεδροδημοκρατίνα μας, 24 Ιουλίου δεξιώνεται (όχι δεν θα χορέψουν ζεμπέκικα αλλά θα επιτραπεί όμως η εθνική γερακίνα) εις τους κήπους της, τους ημιλεβέντες του πολιτικού μας προσκηνίου, ασημάντους και μη, ημείς 23ην Ιουλίου «εορτάζομεν» κατάλυσιν της χούντας υπό το βάρος της Κύπρου αλώσεως και δηώσεως. Κάτω από τον ήδη 48ετή πλάτανο της Δημοκρατίας (έτσι τον είπαμε εκ των υστέρων) τον οποίο ταις ημέραις εκείναις (20-23 Ιουλίου 1974) εφυτεύσαμεν δίπλα από τον αενάως μορμυρίζοντα λάκκο στη Λευκοπηγή. Φοιτητές χαρτοπαίζοντες ή βιβλιοπαίζοντες, ότι είχαμε εξαιρεθή της επιστρατεύσεως ως αγύμναστα οντάρια, εκείνη τη μεγάλη Τρίτη κι ενώ στην ασπρόμαυρη τηλεόραση ακουγόταν το «Μην ακούτε τους διαδοσίας» του κυβερνητικού εκπροσώπου, ώρα 14.30 ανοίξαμε τέρμα το ραδιόφωνο στη συχνότητα «Εδώ Παρίσι» που έλεγε: κάτι συμβαίνει το συγκλονιστικό στην Αθήνα. Επεφτε δηλονότι η Χούντα στις λάσπες της και στα αίματα των Κυπρίων, κι αναλάμβαναν οι παλαιοί πολιτικοί. Τότε απαρατήξαμαν τα χαρτιά κι ανοίξαμε αναλύσεις, θεωρίες κ. λπ. Γι αυτό και την 23ην εορτάζομεν εν σιωπή κι όχι 24ην Ιουλίου, την πολιτική αλλαγή. Ο πλάτανος ήδη ασφυκτιά. Οι ρίζες του τον τυλίγουν και τον πνίγουν. Το ίδιο και η δημοκρατία μας...