Ληξις...

Στο ΚΤΕΛ «Μακεδονία» ξεκρέμασα / από το λαιμό την ταυτότητα του εκθέτου./ Μια μάσκα με κοιτούσε:/ - Δε με γνώρισες, ο Ρούλης είμαι.../ - Οχι! Α, ναι; Τα σέβη μου.../ άλλοτε βουλευτής τώρα ταξιδευτής στα κόμματα./ Λήξις σχεδόν της αραιοκατοικημένης / 18ης Διεθνούς εκθέσεως βιβλίων Θεσσαλονίκης/ Στο γλυπτό του Ζογγολόπουλου (1966) θα κρεμάσουν / το ανάθημα: «Ολοι πλην των μεγάλων Αθηναίων» / που επώαζαν τ’ αυγά τους μελετώντας / κέρδη ζημιές φόβους κ.λπ. και λοιπά / (η ΠΟΛΙΣ η ΑΓΡΑ η ΕΣΤΙΑ όμως ήταν)/ Με τα δεύτερα παίζαμε και τις νοεμβριανές/ ομίχλες «Που πιάναν τις ψυχές μας σαν τσίχλες)./ «Κράτησα τη ζωή μου (της) ταξιδεύοντας» σε βιβλία, σε μάτια γυναικών,/ σε σώματα μακρινά κι αγαπημένα./