"Το ύστερο των Σαββάτων"

«Προχωρούσαν, προχωρούσαν κι έψελναν - Αιωνία η μνήμη-. Κι ακόμα κι όταν στέκονταν έμοιαζε, σα να συνέχιζαν να ψέλνουν στον ίδιο ρυθμό, τα πόδια, τα άλογα η πνοή του ανέμου ( Μπ. Παστερνάκ «Δρ. Ζιβάγκο») Ηταν το 4ο Σάββατο των «πτώσεων»/ (Το «Υστερο των Σαββάτων)/ - Τι θα γίνει αύριο παιδί μου, ρώτησε η μάνα/ Αύριο θα τον βοηθήσω να ξυριστεί εγώ!/ (Τον πρόλαβαν οι αρμόδιοι προς τούτο)/ ότι αυτός απλώς έγειρε το κεφάλι κι ανεχώρησε/ Ανώδυνα, Ανεπαίσχυντα, Ειρηνικά/ Οτι έκανε μόνο το καλό στη ζωή του/ Μα,/ «Ποια ψυχή φεύγει και μυρίζει/ Τόσο δυνατά ο αέρας κι άλλο δεν αντέχω...»/ στα βορειο «Δυτικά της λύπης» μας/ (Οδ. Ελ.)