Επαρχιακός ανθρωπος

Είναι ένας επαρχιακός άνθρωπος/ ταξιδεύει εκτός πόλεώς του με λεωφορείον πια/ Αφού περάσει τα αμφίδρομα διόδια Μαλγάρων/ τα λίαν ποιητικά / διαβεί τον ελαιώδη Αξιό κι ελώδη Λουδία/ συνήθως καταπλέει ως ναυς κυματολιγοφίλητος/ σε παραθαλάσσιο μικρό καφενείον έρημο εκ του COVIT/ τη θάλασσα εν ειρήνη παρατηρών/ πως στο βάθος της ξεφορτώνουν κοντέινερ διεθνή/ και το λαμπρόν υπερωκεάνειον «Θαλασσινή ωδή»/ του Φ. Πεσσόα δεμένο να λικνο-ακκίζεται./ Σπανίως, όπως χτες λ.χ., σε οφθαλμοποιητικοιατρείον/ συνοδός, χάζευε αφίσες του άλλοτε, λογοτεχνικές/ πως κάποτε σε πατάρι βιβλιοπωλείου / ήτο κι αυτός της ποίησης συναγωνιστής εν λόγω. / «Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει/ εγώ θα ρθω απ’ τα πέλαγα με τη φυρονεριά...»/ ΠΑΝΟΡΑΜΑ μισής ζωής και βάλε...