Στην Παναγιά στη Θάσο...

Τω καιρώ εκείνω όταν ακόμα ως οδηγός δεν είχα επίγνωση των οδικών κινδύνων βρεθήκαμε μέσω Καβάλας στη νήσο Θάσο. Μέρες Δεκαπενταυγούστου. Κοινότης Παναγιάς. Δωμάτιον ελεεινόν. Βουλωμένο εννοείται το μπάνιο. Αυτό βρήκαμε δωματιοζητούντες ως οι ψωμοζητούνες Ελληνες επί Κάλβου. Τα βράδια κατεβαίναμε στο κέντρο του χωριού. Σταματούσαμε σε έναν παπατζή και σε μια δημόσια πρόχειρη ρουλέτα μαύρο κόκκινο, με το αφεντικό της μ’ αυτί και μάτι ν’ αφτιάζεται τους αστυνόμους. Το πράγμα έθελγε τη μικρή τότε Δμτρ. Με πίεζε να παίξουμε. Κάτι χάσαμε φυσικά. Παραμονή της Κοιμήσεως στο μέγα ναό της στην Παράκληση κατεβασιές αμέτρητες τα ονόματα υπέρ υγείας. Την επαύριον πανηγύρι. Κόσμος πληθύς. Είχε και το λεγόμενο κουρμπάνι. Σφάζαν ζώα μεγάλα και τα μαγείρευαν για τους νηστεύοντες και μη πιστεύοντες και μη. Με την απόλυση γινόταν η διανομή δηλ. ο χαμός ποιός θα ευλογηθεί με το πλαστικό πιάτο κρέας μετά κρομύων. Η Δήμητρα φυσικά: - Θέλω κι εγωωώ, ποδαριζόταν. Τι να κάνω, πατήρ. Χώθηκα στην κινούμενη τουριστομάζα που επαιτούσε μερίδιον. Ασφυξία. Φωνές υψώνονταν ως θυμίαμα ενώπιόν Της: Πνίγομαι, θα σκάσω, έλεος, Παναγία μου. Το χριστεπώνυμον πεινασμένο πλήθος δε λογάριαζε ούτε σειρά ούτε σέβας είχε. Κάποτε έφτασα στους κουταλοδιανεμητές. Πήρα το αναλογούν κι επέστρεψα στην οικογένεια που αγωνιούσε. Την πρώτη και μόνη κουταλιά η Δμτρ την έφτυσε χαμαί με θορυβώδη αηδία. Η μόνη κουταλιά που διήλθε τον καταπιώνα μου την ένιωσα σαν να καταπίνω ιδρώτα κροκοδείλου. Στα σκουπίδια κατευθείαν το ευλογημένον κουρμπάνιον. Τις ανεόρταστες μέρες κολυμπούσαμε στην ακτή της γεμάτη σφήκες που δεν μας ετίμησαν ευτυχώς με τη δήγμα τους. Ετσι επέρασα έναν Δεκαπενταύγουστο στην Παναγιά της Θάσου πριν χρόνια αμνημόνευτα, βοήθειά μας εν τούτοις.