Χαίρετε...

Κι όμως/ η πρώτη πρωινή Ανάσταση/ με συγκινεί πλιότερον της μεταμεσονύκτιας/ το «Ανάστα ο Κύριος» των ολίγων/ του «Χριστός Ανέστη» του πλήθους/ Το σκόρπισμα δάφνης και πυξαριού/ καταγής του ναού/ Ο θόρυβος από την κρούση των ποδαριών/ και των στασιδίων/ προς δόξαν Αυτού/ (και λόξαν ημών και υμών)/ Μ. Σάββατο και μάλιστα Πρωτομαγιάς/ που δεν είναι (χα) αργία, αλλ’ απεργία (χα, χα)/ Μου φτάνει των μυροφόρων το:/ - Χ α ί ρ ε τε ...